Yashodara's blog: Ontstaan uit stilte & gestuurd door liefde

Ondanks het feit dat ik geen tips of trucs kreeg van de lezers van mijn blog, heb ik toch de knoop doorgehakt en ben ik als een ware toerist vakantie aan het vieren. Vandaag als klap op de vuurpijl, bezochten wij als gezin de schaatsbaan op het museumplein. Daar, vanaf de tijdelijke brug, bekeek ik het vallen en opstaan van mijn dochter. Ze bevond zich op glad ijs en leek met de minuut kwader te worden. Na een paar verwoede pogingen voortuit te komen, gooide ze de handdoek in de ring. Ik zag mijn man en dochter met gebogen hoofden naar de bank lopen om de schaatsen uit te doen. Op de brug zag ik veel mensen met selfiesticks en mutsen op. Omdat het voor Nederlandse begrippen best zacht weer was, concludeerde ik dat het toeristen moesten zijn uit landen met nog zachtere wintermaanden.  Op de brug was ook een bord gemonteerd, een bord met een gat erin. De KPN had het bord omgetoverd tot fotopunt, er vormde zich een rij wachtenden voor het punt met in de hand de fotocamera of mobiele te

Even een stukje introspectie, want ja het einde van 2015, even naar binnen gaan, de kortste dag komt eraan, you know the drill. Ik kreeg bijna een deja vu, afgelopen zomer stond ik op een verelijkbaar punt als waar ik nu sta. Op die bewuste dag schreef ik ook een blog. Het is precies op de dag 5 maanden geleden dat ik mijn eerste blog in de zelfbedachte challenge schreef rond het thema; 'mijn leven als zpp'er'.  Waar het me nu om gaat is dat ik weer vakantie heb net als toen. Die zomerse dag was het een gewetenskwestie dat me een ongemakkelijk gevoel bezorgde, waardoor ik niet van mijn vakantie kon of mocht genieten. Nu 5 maanden later is het de echo van mijn portemonnee.  En het bizarre is dat ik al weken bezig ben met allerlei affirmaties uitspreken, lijntjes uitgooien, netwerken, mailtjes sturen maar de echte reuring die ik verwacht, laat kennelijk nog even op zich wachten Een tijdje met minder geld rondkomen, is een bijzondere mij niet vreemde levenservaring. Al

Als ik terug denk aan mijn jeugd, herinner ik me vooral de behoefte aan eten. Die sterke behoefte las je niet aan me af, ik was toen al een flacca (slanke den) zoals ze me in Chili jaren later noemden. Maar misschien juist daarom, wie zal het zeggen.  Zoals je in één van mijn oudere blogs hebt kunnen lezen, woonde ik van mijn 3e tot 6e op  Curaçao, een paradijs voor  hongerige kids als ik. Ik som even op wat er aan eetbare onderdelen er te vinden waren in onze tuin; kenepa's, limoentjes en appeldam. Mijn zus en ik bedachten een truc om de zure limoentjes eetbaar te maken, met onze haarspeltjes prikten we gaatjes in de groene schil waarna we er stiekem suikerkorrel in propten, zo goed en kwaad als dat ging, daarna zogen we het zuurzoete sap eruit. Echte trek werd er natuurlijk niet minder van. Het verhaal van de appeldam heeft een connectie met onze buurjongen Eddie. Onze tuinen grensden aan elkaar en heel af en toe troffen we hem bij het hek. Eddie was gek op appeldam, een

Ja het kan en sterker nog ik heb het vandaag voor het eerst in mijn leven gedaan. Omdat we tussen 16:00 en 18:00 kerst zouden vieren bij LIFE! besloten we de hele dag bezig te zijn met de voorbereidingen daarop. De studenten wilden het kerstverhaal naspelen, dus oefenden we dat 2 keer, heerlijk zonder stress, gewoon met dat wat er is. De zelfgebouwde hut in de kleuterruimte fungeerde nu als kerststal. De rollen werden verdeeld naar ieders genoegen. We bedachten dat het wel zou werken als we de kleuterruimte als geheel alvast zouden inrichten met plek voor het publiek, ruimte voor de rekwisieten, de stal dus en de kleding. Daardoor speelden de jongsten de hele dag al 'op het podium' zogezegd, met de stal en de kleding en werd die nieuwe plek toch weer hun eigen ruimte. In de keuken werden soep, gluhwein, gevulde eieren, samosa en appelstrudel klaargemaakt. Iedereen die mee wilde helpen deed dat. De rest was of liedjes aan het oefenen voor hun optreden, een vuurtje aan

Het voelt alsof ik een nieuwe vriendin heb, een hele oude nieuwe wel te verstaan. Ze, Debora, is het dubbele van wat ik ben. Niet in lengte of gewicht maar letterlijk in leeftijd. De gedachte dat zij net zo oud was als ik nu ben, toen ik geboren werd, is bizar. Dat ik straks vriendschap sluit met de baby die vandaag geboren wordt, niet voor te stellen. Omdat ze dus al 90 jaar is, snap je wel dat haar geheugen haar soms in de steek laat. Het heerlijke vind ik dat dat totaal geen afbraak doet aan onze ontmoetingen. Ik vind haar gewoon geweldig, ze bruist van het enthousiasme, heeft altijd zin in reuring en vindt het ouderencentrum maar een dooie boel. Hoewel ik betwijfel of ze mijn naam wel weet en telkens komt ze er weer (we hebben elkaar in het totaal misschien zo'n 6 keer gezien) achter dat ook ik Spaanstalig ben. Iets dat haar dan enorm verblijd.  Ze is een vrouw die haar emoties voor geen millimeter onder stoelen of banken stopt. Af en toe raast en tiert ze als de medeb

Afgelopen vrijdag ontmoette ik Jacky die ik 25 jaar geleden leerde kennen. We deden toen allebei auditie voor de toneelschool in Amsterdam en waren door naar de tweede ronde. Die tweede ronde bestond eruit twee volle lesdagen mee te doen. Geen van ons twee haalde deze ronde.  Nu kruisden onze levenspaden elkaar plotsklaps weer. En ik weer met mijn bizarre scherpe geheugen wanneer het gaat om namen en gezichten van mensen die ik ooit in mijn leven ontmoet/gekend heb. Meestal houd ik me maar in want de hoeveelheid details die ik vaak nog weet op te sommen, zorgt in sommige gevallen voor een schrikreactie bij de ander. Ik kan er ook niks aan doen, mijn vader had dezelfde tik.  Het opvallende was wel dat Jacky totaal niet veranderd was; haar beweeglijkheid, guitige lach, korte haar, grappen en grollen, het kwam me allemaal nog zo bekend voor. Ze bleek nu nota bene dè persoon te zijn die mij van alles over de rechten en plichten van een zzp'er kon vertellen.  Ik hing aan haar lipp

Vandaag gebeurt er van alles, als ik er nu zo over nadenk; Zo wordt mijn liefje vanmiddag geopereerd.  Zo attendeerde mijn dochter me 3 keer op een regenboog toen we naar huis reden. Zo werd ik beticht van het wegzagen van de stoelpoten van mijn baas Zo zag ik een daklozenkrantverkoper met een hesje waarop stond:'Ik ben aan het werk'. Zo fantaseerde ik over een kledingstuk dat ik bij LIFE! zou kunnen dragen met exact dezelfde tekst. Zo begon ik om 15:15 al met het koken van de avondmaaltijd. Zo startte ik met het maken van een surprise maar wist ik halverwege niet wat ik ervan kon maken. Zo dacht ik na over het gesprek met mijn  oud-collega over haar nieuwe liefde en besefte ik dat vieze-was-buiten-hangen geen favoriete hobby van haar is. Zo herinnerde ik me mijn droom over de vliegtickets naar Quebec die ik cadeau kreeg van de studievriend van mijn vader. Zo wilde ik mijn zoon belonen voor zijn eerlijkheid. Zo verzamelde ik onderwerpen voor mijn blog

Dinsdagmiddag dacht ik opeens aan Mounir. Ik ontmoette hem 20 jaar geleden.  Mounir  had een licht Amsterdams accent, volle lippen, grote krullen, donkere ogen een spleetje tussen zijn voortanden. Zoals zijn naam verraadde, had hij een niet Hollandse afkomst. In een coffeeshop waar ik vele uren filosofische gesprekken voerde met een ieder die daar oor voor had, werkte hij achter de bar. Eén nacht in de RoXY waren we onafscheidelijk. 's Zomers bij het zien van vlinders buiten, denk ik altijd aan Lidia. Mijn eerste Surinaamse vriendin. Haar zachte 'G', knalrode lippen en plateauzolen typeerden haar. We woonden dicht bij elkaar. Nog voor de eeuwwisseling leerde ze me al hoe je een selfie maakt. Lidia en ik waren allebei vegetarier, kwamen beiden uit een gezin met 4 meiden en dansten urenlang op feesten in de RoXY. Wanneer ik aangaf naar huis te willen, was zij het die altijd voorstelde nog even te blijven. De laatste keren dat we bij elkaar waren, voelde ik een grote

'Het is heel ongebruikelijk wat ik nu doe', zei ik terwijl ik het gelaat van de man die de voordeur opendeed, bestudeerde. De frons in zijn voorhoofd maakte dat ik me bewust werd van de glimlach die ik op mijn eigen gezicht voelde ontstaan, hij moest meteen doorhebben dat ik een 'goede' bedoeling had.  'Telkens wanneer ik langs dit huis fiets en de mooie lichtjes en kleurtjes zie, krijg ik een warm gevoel van binnen'.  Doordat hij zijn tanden bloot lachte, zag ik dat zijn ondertanden scheef stonden.  Toen ik voor de deur stond en op de bel drukte, voelde ik een kleine spanning en nadat de man mij bedankte, was er een vrolijke ontlading die een beetje doet denken aan het afsteken van vuurwerk.  Als het goed uitpakt, is het ook een heerlijke ervaring.

Met een onmeetbare vreugde ben ik deze dag begonnen. Vandaag heb ik mijn eerste opdracht. Straks komt een opvoeder praten over de verstandhouding met het puberkind. Bekende materie voor mij als ervaringsdeskundige. Als ik 3 jaar geleden geweten had dat alles wat 'mij overkwam #oei' ter inspiratie zou kunnen dienen in een later stadium. Precies. Niet alleen de belevenissen die ik als radeloze moeder meemaakte, voeden mij nu, ook de inzichten die ik opdeed met Spiegelogie en geweldloze communicatie. Omdat deze strategieën mij zo ontzettend veel geholpen hebben, wil ik niet anders dan anderen ermee inspireren. Ik gun anderen de inzichten en trucjes die mijn leven als moeder totaal veranderd hebben. Vandaag dus de première. Ik heb alle mascottes tevoorschijn gehaald en ben behangen met talismannen. De voor mijn dochter bedoelde slaapkamer is gefotoshopt tot spreekkamer. Een Boeddhabeeldje naast waxinelichtje en de tissues binnen handbereik. Volgende week staat de volgende gep

Om maar meteen met de deur in huis te vallen; 'Ik ben gevoelig voor strijd of noem het competitie'. Wanneer ik met andere mensen ben die deze eigenschap ook bezitten, komt mijn drang om beter te zijn in rap tempo naar voren. Het gebeurt op een manier die ikzelf niet altijd door heb, het lijkt bijna alsof ik me er niet bewust van ben. Ik merk vaak achteraf pas wat ik nou weer voor idioterie heb uitgehaald. Zo is er een 'tante' waar ik altijd een wedtrijd mee speel. Wie is de beste moeder, wie heeft de meest interessante baan, wie spreekt het best haar talen, wie is het meest 'hip', dit zijn ze zo ongeveer. En ik had een man met wie ik dag en nacht in strijd lag. Alle bovengenoemde thema's deden mee aangevuld met; wie heeft een moeilijker jeugd gehad, wie heeft meer protest gevoerd 'against da system', wie is minder egoïstisch, wie heeft meer vrienden (die verlies ik altijd duhh), wie ligt beter in de huwelijksmarkt, wie staat op de meeste gastenlij

Eindelijk weer een blog na het langverwachte bezoek van de onderwijsinspectie. Eindelijk is LIFE! een erkende dus officiële school. Eindelijk komt een droom van mij uit. Mijn Surinaamse vader vertelde vaak hoe hij elke dag op weg naar school de tijd nam om naar de luiaard in de boom op het plein te kijken. Die luiaard hing ondersteboven aan een tak en deed zo op het oog niks. Het dier hing daar gewoon te hangen en mijn vader stond ernaar te kijken. Hopende dat het beest zou bewegen. Als kind genoot ik van dit verhaal zonder plot. Er was niks en toch hoopte ik met hem mee. Als was het mogelijk dat nu in deze versie mijn vader iets anders zou vertellen over de luiaard. Soms is een verlangen zoet genoeg. En soms is het uitkomen van dat verlangen zoeter.

Hoe zou jij het vinden om een uur lang over jouw leven geïnterviewd te worden? Voor een lokale radio-omroep, op een zaterdagmiddag in de bibliotheek. Morgen wordt mijn vriendin geïnterviewd. Ik ben een groot fan van haar en kijk er naar uit haar levensverhaal (waar ik al grote delen van ken) te horen. Mijn bewondering voor haar is groot, ze is mijn rolmodel en ontzettend mooi, ze heeft een ondeugende glimlach, een bijzondere kijk op moederschap, mooie dromen die ze realiseert en ze kan beestachtig hard werken. Nou jij weer. Natuurlijk ging de gedachte van het interview ook door mijn hoofd, hoe zou het zijn als ik een keer gevraagd zou worden om mijn levensverhaal te vertellen aan een journalist, hoe zou ik me dan voelen? Dolgelukkig kan ik je vertellen. Dat komt omdat ik een bepaalde negatieve gedachte over mijzelf heb. Die gedachte is echt belachelijk, maar ik trap er toch in. Hij gaat zo:'Wat zou ik het heerlijk vinden als ik voor iemand een rolmodel zou zijn. Maar wie zal

Vandaag vroeg ik aan een bestuurslid van de bond voor Optimisten, hoe hij steeds optimistisch kon blijven. Het lijkt een vreemde vraag omdat de context mist. Hij is niet alleen bestuurslid van deze bond, hij was ook één van de oprichters van een prachtige school. Deze school heeft in de opstartfase ontzettend veel tegenslagen te verwerken gehad. Het hoort er misschien bij als je een school opricht dat je van alles voor de kiezen krijgt. En dat omdat de school al open is, het puzzelen is om op een sociocratische wijze besluiten te nemen binnen de, met de dag afnemende, beschikbare tijd. Zijn antwoord viel te voorspellen: 'Als je gelooft in wat je doet, is optimistisch blijven niet moeilijk'. De vraag aan mijzelf is dus nu:' Geloof ik nog wel in dat wat ik doe of breder in dat wat wij als stafleden met/in/voor/door LIFE! doen?' Toen Deedee mij vorig jaar in de lente belde en me haar retorisch vraag stelde, kon ik me niet anders voorstellen dan dat haar en dus na mijn

Ongeveer een jaar geleden werd ik gebeld. Het was iemand van Pleegzorg. Of we konden overleggen over het traject van pleegouderschap. Toen ik een week daarvoor had ingestemd om pleegmoeder te worden van het meisje dat ik al kende, had ik geen enkel idee waar ik werkelijk ja tegen had gezegd. Het zou een tijdelijke verplichting zijn, zo zei Pleegzorg, waar Cedric en ik ons aan committeerden. Voor mij was het erg belangrijk wat Cedric ervan zou vinden. Direct nadat ik hem het plan uitlegde, zei hij:'Dat gaan we doen'. Ikzelf had nog iets meer tijd nodig om volmondig 'Ja' te kunnen zeggen. Daarom trok ik mij terug in de slaapkamer. Terwijl ik op mijn meditatiekussen zat, kwam er een herinnering boven. Ik was net 40 en net zwanger van kind nummer drie. Het leek een wonder dat het meteen gelukt was, we hadden geen enkele moeite hoeven doen. Voor mij stond vast dat ik geen echo, vruchtwaterpunctie, nekplooimeting of wat voor voorspellend onderzoek dan ook wilde ondergaan. H

Vorige week had ik een motie ingediend. Mijn voorstel was om elke dag bij LIFE! een 'flying giraffe' te hebben. Ik had erbij vermeld dat ik graag deze rol/verantwoordelijkheid op mij zou willen nemen. Meteen die dag gebeurde er van alles waarbij ik empathisch mocht luisteren of bemiddelen. Ook vandaag nam ik deze rol weer op mij. Voor mij staat voorop dat iedereen (werkzaam, studerend of ouder/opvoeder van student) bij LIFE! gebruik mag maken van de verdiensten van de flying giraffe. De eerste persoon waar ik naar toe ging, was een moeder haar zoon voelde zich niet zo lekker vandaag. Ze bleven nog even buiten staan, ik kwam erbij. Het voelt zo fijn om de tijd en ruimte te nemen om aandacht te geven aan de mensen die er zijn. Daarna was het een collega, ze stond met vochtige ogen voor me, haar gelaat had een licht rode tint. We besloten een wandelingetje te maken door het zonovergoten herfstige park. Het versgemaaide losse gras plakte aan mijn 1 week oude wandelschoenen terwi

Denk maar niet dat ik moe ben als ik niets doe. Denk maar niet dat ik twijfel als ik nog even wacht. Denk maar niet dat ik bang ben wanneer ik niet ingrijp. Denk maar niet dat ik verlegen ben als ik luister en niks zeg. Denk maar niet dat ik niks zie als ik op afstand bliif. Denk maar niet dat ik het beter of slechter doe dan jij. Voel maar wat bij jou past. Voel maar of ingrijpen jouw grip geeft. Voel maar of praten jou inzicht geeft. Voel maar of er dichtbij zitten jou verbinding geeft. Uiteindelijk ontdek je vanzelf wat voor jou is. Uiteindelijk ontdek je vanzelf wat voor de studenten is. Uiteindelijk ontdek je vanzelf wat voor LIFE! is. Uiteindelijk ontdek je vanzelf wat is.

Heb je ooit... Gisterochtend was ik in gesprek met twee ouders en hun 9 jarige dochter. De ouders en met name de vader zijn zeer geïnteresseerd in democratische scholen. Ze waren met z'n drieën naar De Ruimte in Soest geweest, nu dus bij ons en daarna zouden ze naar de Guus Kieft in Amstelveen gaan. Het mooie vond ik dat ze de keuze echt aan hun dochter over zouden laten, bijven op de school waar ze nu zit, blijft ook een optie. Omdat vader alle vragen beantwoordde, maakte ik van de gelegenheid gebruik moeder een vraag te stellen toen vader even niet op zijn plek zat. 'In wat voor familiebedrijf werk jij?' vroeg ik, het begrip familiebedrijf roept bij mij altijd bepaalde positieve gevoelens op. Ze begon te vertellen over de vleeswaren en voegde eraan toe dat het bizar was, omdat ze sinds kort vegetariër is. 'Niet vanwege mijn gedachte over dierenleed of zo, gewoon omdat het lichamelijk niet meer goed voelt', voegde ze eraan toe, als las ze mijn gedachtes. Ik k

Op de fiets naar huis, met regen en tegenwind, verzon ik vanmiddag vast wat ideetjes voor mijn blog. Er gebeurt zoveel op dit moment dat ik een selectie moet maken want anders worden mijn blogs te lang. En voor een slow reader zoals ik, is dat een crime. Vandaag ontdekte ik dat ik toegang heb tot drie schatten die maken dat ik toch wel erg tevreden ben met LIFE! en alles dat erbij komt kijken. In willekeurige volgorde noem ik; Spiegelogie, Nonviolent Communication (NVC) en de CONSENT methode. Doordat ik sinds januari 2014 constant en bewust bezig ben met de 'spiegelogietruc' van het bewust worden van mijn woorden en overtuigingen, helpt dat mij om gedachten die angst of stress creëren te onderscheppen. Daardnaast hou ik mee bezig met het uitspreken van affirmaties, teksten die me een prettig gevoel geven. Bij LIFE! krijgen de studenten ontzettend veel vrijheid. Het ziet er daardoor best anders uit op mijn school dan op al die scholen waar ik ooit werkte of als opvoeder kwam

Wat is het een gek gebeuren wanneer de schellen me van de ogen vallen. Ik hou ervan om beetje bij beetje beter te begrijpen hoe dingen werken en bovenal hoe ikzelf functioneer, maar waarom moet dit gepaard gaan met onprettige gevoelens? Komt ie. Zoals je hebt kunnen lezen, heb ik nu mijn droombaan. Niks meer aan doen, zou je zeggen, maar zo simpel is het toch niet. Vandaag kwam ik er achter dat ondanks die droom ik me toch niet helemaal gelukkig voelde. Razend interessant vind ik dat. Want er is maar 1 conclusie mogelijk. Precies; 'Het ligt aan mezelf!'. En nadat ik in eerste instantie een soort paniek voel in mijn lichaam, gecombineerd met woorden in mijn hoofd die synoniem zijn voor teleurstelling, komt er dan langzaam een vreemde rust. Vreemd omdat ik ergens twijfel of ik wel rustig mag zijn na wat ik net doorzien heb. Ik ben rustig omdat er naast de teleurstelling ook een enorme zee aan mogelijkheden zichtbaar wordt. Als IK het ben die de boel loopt te saboteren, d

Soms lijkt het leven op het spelen van een videogame. Om naar een volgend level te komen, moet je de code 'kraken'. Vanmiddag was ik bezig met het aanvragen van een VARverklaring. Dat is een door de belastingdienst af te geven document waar ik als zzp'er weer mee naar mijn opdrachtgever moet. Het is voor mij echt moeilijk om werkelijk te begrijpen waar het voor nodig is en vooral wie er profijt van heeft. Misschien is dat de reden dat ik het invullen van de aanvraag niet glimlachend doe. Zodra ik bijna alles heb ingevuld, kom ik op een scherm waar gevraagd wordt om mijn DigiD. 'Verrek, wat was ook al weer mijn wachtwoord daarvoor?'. Ik probeer er een paar, maar ik kraak de code niet. Omdat ik een paar keer het verkeerde wachtwoord intoets, verschijnt er een scherm in beeld dat me vertelt dat ik een kwartier moet wachten voordat ik weer een poging mag doen. De vraag is of ik over 15 minuten nog wel weet welke wachtwoorden ik net geprobeerd heb en ik niet preci

Zowel de leerplichtambtenaren als de mensen werkzaam voor de onderwijsinspectie liepen gisterochtend bij LIFE! naar binnen. Ik gaf ze een warm welkom, dat was het minste. De inspectie was duidelijk over waar wij als beginnende school aan moeten voldoen. De leerplichtambtenaren hadden gehoord dat we gestart zijn en wilden alles weten over de aantallen studenten en de namen. Want ja leerplicht checkt natuurlijk of 5 plussers wel op school zitten en waar precies. Het is wederom een interessant gebeuren, laverend tussen dat wat ik voor LIFE! wens aan ruimte en vrijheid en de grenzen die OCW stelt aan particuliere scholen. Er zijn initiatieven geweest die over de grens gingen en het kosten wat het kost op hun manier wilden doen. Helaas bleven dat initiatieven die niet als school verder mochten. En ja daar is het mij dus wel om te doen, ik wil juist zo graag een officieel erkende school zijn, die vrijheid voor studenten hoog in het vandel heeft. Ik geloof en weet dat het mogelijk is, er be

Driemaal raden waar ik vanmiddag na LIFE! meteen naartoe fietste? Precies de OBA. Ik was toch in de buurt en voelde een lamlendigheid opkomen die alleen te bestrijden valt met een bezoekje aan een museum of de centrale bieb in Amsterdam. Hoewel er achteraf gezien vandaag genoeg mooie momenten waren, voelde ik toch een behoefte aan rust. Felip maakte op eigen initiatief gevulde eitjes. Yara assisteerde hem en dat terwijl ze 's morgens toen haar moeder er nog bij was, in tranen uitgebarst was. Ze wilde niet naar school omdat ze het vorige week saai vond zonder leeftijdgenootjes, hoorde ik haar moeder mij vertellen. De rest van de dag waren Felip en Yara onafscheidelijk. Vlak voordat Yara met haar moeder en zusjes weer huiswaarts keerde, vroeg ik wat ze van de dag gevonden had. 'Ik vond het hartstikke leuk, riep ze uit een grote glimlach sierde haar gezichtje. Zelf had ik vlak voor de lunch naast Martijn gezeten, onderuit gezakt op het daarvoor bedoelde matras in de hoek. Hij