Yashodara's blog: Ontstaan uit stilte & gestuurd door liefde

Eindelijk weer een blog na het langverwachte bezoek van de onderwijsinspectie. Eindelijk is LIFE! een erkende dus officiële school. Eindelijk komt een droom van mij uit. Mijn Surinaamse vader vertelde vaak hoe hij elke dag op weg naar school de tijd nam om naar de luiaard in de boom op het plein te kijken. Die luiaard hing ondersteboven aan een tak en deed zo op het oog niks. Het dier hing daar gewoon te hangen en mijn vader stond ernaar te kijken. Hopende dat het beest zou bewegen. Als kind genoot ik van dit verhaal zonder plot. Er was niks en toch hoopte ik met hem mee. Als was het mogelijk dat nu in deze versie mijn vader iets anders zou vertellen over de luiaard. Soms is een verlangen zoet genoeg. En soms is het uitkomen van dat verlangen zoeter.

Hoe zou jij het vinden om een uur lang over jouw leven geïnterviewd te worden? Voor een lokale radio-omroep, op een zaterdagmiddag in de bibliotheek. Morgen wordt mijn vriendin geïnterviewd. Ik ben een groot fan van haar en kijk er naar uit haar levensverhaal (waar ik al grote delen van ken) te horen. Mijn bewondering voor haar is groot, ze is mijn rolmodel en ontzettend mooi, ze heeft een ondeugende glimlach, een bijzondere kijk op moederschap, mooie dromen die ze realiseert en ze kan beestachtig hard werken. Nou jij weer. Natuurlijk ging de gedachte van het interview ook door mijn hoofd, hoe zou het zijn als ik een keer gevraagd zou worden om mijn levensverhaal te vertellen aan een journalist, hoe zou ik me dan voelen? Dolgelukkig kan ik je vertellen. Dat komt omdat ik een bepaalde negatieve gedachte over mijzelf heb. Die gedachte is echt belachelijk, maar ik trap er toch in. Hij gaat zo:'Wat zou ik het heerlijk vinden als ik voor iemand een rolmodel zou zijn. Maar wie zal

Vandaag vroeg ik aan een bestuurslid van de bond voor Optimisten, hoe hij steeds optimistisch kon blijven. Het lijkt een vreemde vraag omdat de context mist. Hij is niet alleen bestuurslid van deze bond, hij was ook één van de oprichters van een prachtige school. Deze school heeft in de opstartfase ontzettend veel tegenslagen te verwerken gehad. Het hoort er misschien bij als je een school opricht dat je van alles voor de kiezen krijgt. En dat omdat de school al open is, het puzzelen is om op een sociocratische wijze besluiten te nemen binnen de, met de dag afnemende, beschikbare tijd. Zijn antwoord viel te voorspellen: 'Als je gelooft in wat je doet, is optimistisch blijven niet moeilijk'. De vraag aan mijzelf is dus nu:' Geloof ik nog wel in dat wat ik doe of breder in dat wat wij als stafleden met/in/voor/door LIFE! doen?' Toen Deedee mij vorig jaar in de lente belde en me haar retorisch vraag stelde, kon ik me niet anders voorstellen dan dat haar en dus na mijn

Ongeveer een jaar geleden werd ik gebeld. Het was iemand van Pleegzorg. Of we konden overleggen over het traject van pleegouderschap. Toen ik een week daarvoor had ingestemd om pleegmoeder te worden van het meisje dat ik al kende, had ik geen enkel idee waar ik werkelijk ja tegen had gezegd. Het zou een tijdelijke verplichting zijn, zo zei Pleegzorg, waar Cedric en ik ons aan committeerden. Voor mij was het erg belangrijk wat Cedric ervan zou vinden. Direct nadat ik hem het plan uitlegde, zei hij:'Dat gaan we doen'. Ikzelf had nog iets meer tijd nodig om volmondig 'Ja' te kunnen zeggen. Daarom trok ik mij terug in de slaapkamer. Terwijl ik op mijn meditatiekussen zat, kwam er een herinnering boven. Ik was net 40 en net zwanger van kind nummer drie. Het leek een wonder dat het meteen gelukt was, we hadden geen enkele moeite hoeven doen. Voor mij stond vast dat ik geen echo, vruchtwaterpunctie, nekplooimeting of wat voor voorspellend onderzoek dan ook wilde ondergaan. H