Yashodara's blog: Ontstaan uit stilte & gestuurd door liefde

Het begin van een nieuw jaar geeft mij altijd een bijzonder gevoel. Er is een sensatie van ruimte, leegte, kracht, avontuur en nieuwsgierigheid. Wat heeft dit jaar in petto?  Welke schaduwkant van mijzelf mag meer aan het licht komen? Welke nieuwe mensen zal ik leren kennen en welke rol zullen zij in mijn leven gaan spelen? Welk potentieel in mij is klaar om naar buiten te treden?  Het afgelopen jaar heb ik als moeder kunnen oefenen met het laten groeien van mijn geduld en vertrouwen ten aanzien van een situatie waar ik totaal geen controle over uit kon oefenen.  Mijn ontdekking lijkt dat mijn geduld en vertrouwen niet per se groeien, maar dat er steeds vaker momenten zijn dat ik in het nu kan kijken naar mijn ongeduld en wantrouwen. En dat 'kijken naar' schept precies de juiste afstand tussen dat wat waarneemt en dat wat waargenomen wordt.  Het doet me denken aan spaceholden wanneer iemand in volle vaart tegen mij tekeer gaat. Dat kan in mijn werk gebeuren waar de mensen waar

Het gebeurt, as we speak, de geschiedenis wordt geschreven. De geschiedschrijvers hebben het druk. Maar waar zo'n 20 jaar geleden het onderzoeken van bronnen, het vastleggen van gebeurtenissen en het verkondigen van feiten en meningen aan een groot publiek, nog weggelegd was voor een kleine groep gekwalificeerd door onder andere; ervaring, opleiding, titel, leeftijd en soms zelfs achtergrond, is dat sinds de komst van de smartphone voor elke bezitter van zo'n apparaat, dus mogelijk.  Niet alleen kan elke bezitter dus verkondigen wat er te verkondigen is, ook kan elke bezitter zelf op onderzoek uit, anderen interviewen, naar de plaats delict afreizen en met deze informatie anderen op de hoogte stellen. Er zitten letterlijk en figuurlijk geen grenzen meer aan de ooit bedachte journalistiek en het onderzoek daartoe. Dat wat de mainstream media het volk voorschotelt, blijkt op dit moment erg eenzijdig te zijn. Alsof alle kanalen en partijen in deze crisis totaal op 1 lijn zitten. A

Wat is er toch met mij aan de hand? vroeg ik me vanochtend af terwijl ik gewoon zoals elke ochtend in de pan met havermoutpap stond te roeren. Er is iets geraakt, aangescherpt, no m0re mrs nice girl.  Of lees je liever: wakker geworden? Nee dit gaat niet over mijn neiging om te pleasen, mijn tactiek om conflicten uit de weg te gaan, mijn eindeloze geduld om 'de ander' te begrijpen of mijn aangeleerde talent de boel de boel te laten. Nee dit gaat over het tegenovergestelde van al het bovengenoemde. Dit gaat over de strijd opzoeken, hem uitvergroten totdat het voor alle betrokkenen glashelder is waar we het over hebben en hem dan aan te gaan, gewapend en wel. En ja daar maak je of laat ik het bij mezelf houden: daar maak Ik geen vrienden mee, zelfs niet bij familie. Maar waarom dan nu? vraag ik me af. Waarom moet ik zonodig NU, in deze bizarre tijd waarin elke rebel zijn kans grijpt om iets van de daken te schreeuwen. Waarom moet ik ook nu nog een duit in het zakje doen?  Het lij

Het is 1 van de meest bekende oneliners die ik hoor als ik met spirituele personen over de liefde praat, is:' Je moet eerst van jezelf houden en dan pas kan je van een ander houden'. Ik kan niks met die opmerking. Wat nou eerst van jezelf houden? Hoe dan? Twee weken geleden toen ik begonnen was met het online: 'Healing my Jealousy program', kwam ik tot de mijn schrikbarende conclusie dat ik behalve uit elkaar kan barsten van jaloezie (lees: angst, schaamte, kou, verkramping en onzekerheid) ik kennelijk ook nog eens amper van mezelf houd! Dat was, zoals je kan begrijpen enorm schrikken en slikken. Mijn hele wereld stortte in elkaar. Ik kon alleen nog maar huilen, wat een verdriet en schaamte, het hield niet op. Met lichte hoofdpijn en snottige van de tranen viel ik die avond in slaap. De volgende dag, leek alles toch wel ietsje anders te zijn. Er was een video  in het programma waarin Brittany Taylor (de maakster en mijn grote inspirator) liet zien hoe zi

Uitgenodigd zijn Aangekondigd worden Nieuwsgierigheid ontvangen Welkom zijn Mijn plek weten Ruimte innemen  Mijn ding doen Kaders zien Grenzen oprekken Out of the box  Me vrij voelen Spelen & experimenteren Co-creeëren & beslissingen nemen Open en eerlijk zijn Mezelf er helemaal laten zijn Anderen inspireren zich te openen Dat het vanzelf gaat Zonder moeite Of angst Zonder tijd maar gewoon NU Ahee!

'Ik wil er niet in gezien worden', zei ik terwijl 4 personen die me ondertussen zeer dierbaar waren geworden me aankeken en verwachtingsvol hun oren geopend hadden om van mij te horen wat mij zo geraakt had. Ik wilde niet dat zij zouden horen wat er in mij omging. Want er was schaamte. Schaamte voor dat wat ik voelde en wenste. 'Maar wat als we jou nu wel zien?', vroeg 1 van de 4. Tja praten over mijn schaduwkant of vanuit de schaduw en mijn pijn gezien worden, vind ik maar moeilijk. Want nee er is nog geen acceptatie en ja ik identificeer me ermee. En daar vind ik vervolgen ook nog eens van alles van. En dus mocht mijn weerstand er even helemaal zijn. Ik stond op en liep weg. Maar niet het weglopen dat geen wederzien in zich draagt, Het was een weglopen in contact. 'Ik ga weg maar kom zo terug', sprak ik uit, want dat was wat ik nu nodig had, de impuls om te vluchten even helemaal volgen. Ik liep naar een plek 200 meter verderop en nam plaats aan de voeten

Ben jij een volger? Durf je dat toe te geven als dat zo is? Ik ben een volger., nu kan ik dat zeggen, het heeft best lang geduurd voordat ik er vooruit durfde te komen. Dat zit zo. Denk aan werk of een project. Er moet iets opgestart worden, iets dat totaal nieuw is voor mij. Ik heb nog nooit meegekeken of meegelopen met iemand die hetzelfde gedaan heeft.  Ja daar sta ik. Op een stuk grond. Net gekocht, alle bouwmaterialen zijn er, en ik mag mijn eigen huis gaan bouwen. Maar tja, waar moet ik nou toch beginnen? Ooit liep ik stage bij Paradiso. Ik kreeg alle ruimte om aan projecten, evenementen, feesten mee te doen. Dat ging moeiteloos. Het eerste feest dat ik organiseerde was de VIPclub. Dit feest vond elke vrijdagnacht plaats van 00:00 tot 05:00 uur. Maz had het feest bedacht en draaide dit al een paar jaar. Nu zou ik het thema bedenken, de dj's regelen, iemand voor de aankleding vinden, en zorgen voor een minimaal aantal bezoekers van 550 man. Het werd een waan

Waarom is dat verlangen er in mij? Dat verlangen om 'en plein public' te spreken over mijn liefdesrelatie en de liefde die daar stroomt. En, nu komt het, waarom in godsnaam is er dan ook nog het verlangen om het op eenzelfde manier te horen van mijn geliefde? Ik weet namelijk dat die liefde er is, dus waarom moet ik het dan horen in het bijzijn van 'getuigen'. Alsof ik ten huwelijk gevraagd wil  worden in een volle zaal. Ik heb niks met het huwelijk, trouwde ooit en ontdekte dat scheiden verschrikkelijk complex is, dus besloot toen nooit meer aan dat circus mee te doen. Maar ik hou wel van het principe van de getuigen en iets uit durven spreken in het bijzijn van anderen. Alsof daarmee mijn woorden, de woorden van de spreker dus, meer kracht krijgen. Ga er maar voor staan, voor die liefde, voor die aantrekking, voor dat commitment. En ja dat is fucking eng, met al dat publiek erbij. Want als ik zeg of schrijf dat ik van mijn lief hou, het post op Facebook, maar hij

2018, Jij bent me d'r één. Wauw wat heb jij me te grazen genomen. Van alles kreeg ik op mijn bord. Als moeder met een zoonlief die afstand en radiostilte wilde. Als liefje van de man die op onderzoek uitging  Als zzp'er en de bankrekening die zich niet genoeg vulde Als hypergonder en het kwakkelen Als doemscenariodenker alleen op reis naar India Als ijdeltuit, bange schijtert en de uitgestelde chirurgische ingreep Ja 1 jaar en 1 dag geleden bedacht ik mijn motto voor 2018: "Beslissen en doen" en dat hielp de vaart er een beetje in te houden, want beslissingen nemen, ik was er niet snel in. Mijn contact met mijn zoon is hersteld. Ik voel zoveel liefde stromen. Voor hem, voor onze relatie en voor mijzelf als moeder. Ik blijf steeds meer bij mezelf. En wat mijn lief en zijn onderzoek betreft heb ik geleerd om te mogen voelen, uit te spreken wat ik vind en vrees, en te ademen in het NU. Wat is er ondanks alles toch veel liefde voor m

De afgelopen week heb ik verschillende personen gehoord die iets vertelden over wel of geen contact met je vader of je kind hebben. Er zijn natuurlijk ook vrouwen die hun kinderen niet of nog weinig zien en mannen die niet willen dat hun kind naar de moeder gaat. Dit zie je alleen in deze Westerse maatschappij nog steeds minder vaak. Vandaar dat ik nu alleen even de vaders belicht. Meestal zijn het moeders die de vaders verbieden hun kind te zien. Ik probeer me er altijd iets bij voor te stellen waarom de vaders nou geen contact zouden mogen.  Wat is er in godsnaam met die vaders aan de hand dat het voor de moeders een totale 'no go' is dat hun kinderen hun eigen vader mogen zien?  Hierna onderscheid ik een paar redenen: Ik ben vrouwen tegengekomen wiens partner vreemdgegaan was (lange tijd) en die hem op deze wijze als het ware wilden straffen door het contact met het meestal nog (zeer) jonge kind te verbieden.  Ook ben ik vrouwen tegenge

Ooh o ooh, wat een grappige doch pijnlijke paradox. Je begint een school gebaseerd op geweldloze communicatie en je trekt de meest geweldadige want teleurgestelde mensen aan. Oeps vette jackal. Wanneer ouders of potenciele vrijwilligers naar LIFE! komen omdat ze gehoord hebben dat LIFE! een nonviolent communication (nvc) school is, slaat de schrik mij om mijn giraffen hartje. Ojee, deze mensen gaan zooooo teleurgesteld raken, omdat ze denken dat wij de perfecte school zijn voor hun gevoelige prinsje of prinsesje. (jackal) 'Ik dacht dat jullie een nvc school waren maar ik hoor pubers schelden en mijn kind wordt gepest, hoe kan dat nou, ik dacht dat het hier anders zou zijn, waar is die nvc dan?' De nvc zit in een klein hoekje, als je grote verwachtingen hebt, of noem ze jackals, dan kijk je er over heen en raak je teleurgesteld. Als je oog hebt voor verfijning, detail en kan vertragen, voel je de zorgzaamheid en de ruimte die veiligheid creëert naast alles wat er

Volgens mij waren Kavanblaa en ik de bedenkers, tenminste zo voelde dat want we waren de eerste in mijn omgeving die dit deden. En dat was maar half fijn, om niet te zeggen vreselijk moeilijk soms. Zoals pioniers zullen beamen, je hoeft niet op begrip te wachten want dat is er gewoon nog niet. We gingen uit elkaar, dat was duidelijk. Ik studeerde fulltime en Kavanblaa was huisvader geweest. Heel logisch dat hij de zorg voor Angel wilde voortzetten. En ik deed de sociale academie module socialisatie thema feminisme en las dus Anja Meulenbelt; 'De Schaamte voorbij'. De alleenstaande studerende moeder, dat wilde ik ook! Een fifty fifty verdeling van het ouderschap leek mij de meest eerlijke oplossing. Mijn ouders dachten daar heel anders over.'Een kind hoort bij zijn moeder te zijn', herhaalde mijn moeder telkens weer, ik voelde me niet begrepen.  Andere moeders in mijn omgeving, dit waren geen vrouwen van mijn leeftijd want ik was de eerste moeder in mi