Yashodara's blog: Ontstaan uit stilte & gestuurd door liefde

Als je het me gevraagd zou hebben toen ik nog zwanger was van Dakini, zou ik gezegd hebben:'Maximaal 7 maanden'. Langer leek mij niet nodig en niet helemaal fris. Dat tweede zou ik even uitleggen. Waarschijnlijk was ik zelf een jaar of 9 toen vrienden van mijn ouders uit Curaçao bij ons op bezoek kwamen. Ze hadden in de 4 jaar dat we elkaar niet gezien hadden een dochter gekregen. Het meisje was een vrolijke peuter van 2 jaar die al behoorlijk goed kon praten en wist wat ze wilde. De tiet dus. In mijn herinnering stonden wij alle 6 met onze monden wagenwijd open toe te kijken hoe de peuter op een onbewaakt moment met een soepele behendigheid de minder stevige borst van haar moeder tevoorschijn toverde en er vervolgens aan begon te zuigen. De moeder zelf ging rustig door met haar verhaal, als was dit tafereel het meest normale wat er zich die bewuste middag afspeelde. Zodra de vrienden vertrokken waren, barsten wij allen in een bulderende lach los. We hebben het er nog jaren l

Afgelopen dinsdagmiddag had ik het even moeilijk. Ik wist maar al te goed dat gestresst raken, boos worden of iets forceren, de situatie zou verergeren. Kalm blijven zou de enige oplossing zijn en net dat was wat ik als onmogelijk achtte. Sinds 6 januari van dit jaar ondervind ik dagelijks wat de kracht van woorden is. Ik experimenteer en word keer op keer gesterkt in wat ik hoop; namelijk dat ik invloed heb op hoe ik mij voel. Simpelweg door te zeggen dat ik me zus of zo voel. Op de dinsdagen ben ik de host bij speelgroep de Robbeburg . Dit doe ik eigenlijk samen met een andere moeder. Zij liet mij maandagavond weten dat ze twijfelde of ze er op de dinsdag wel om 13:00 uur zou zijn. 'Maak je niet druk, sms'te ik haar terug, ik zal er zijn'. Niks bleek minder waar. Om er om 13:00 uur te zijn moet ik uiterlijk om 12:45 op de fiets stappen. Het was 12:45 en mijn dochter liep nog poedelnaakt door het huis. Totaal geen aanstalten makend om in beweging te komen. "M

Precies een jaar geleden zat ik in een dal als moeder. Het lukte me niet om werkelijk contact te maken met mijn puberzoon. Hoe meer ik mijn best deed, hoe minder we elkaar begrepen. Ik maakte me zorgen over hoe het verder zou gaan met hem. Haalde me verschrikkelijke scenario's in mijn hoofd, was teleurgesteld in mijzelf als moeder, schaamde me voor mensen die het proces op de voet volgden en was naarstig op zoek naar de perfecte oplossing, alsof ik wist dat die bestond. Nu ben ik een jaar verder en kan ik met een glimlach op mijn gezicht zeggen dat ik mij vol vertrouwen, kalm, gelukkig en dankbaar voel over hoe de relatie nu tussen ons is. Wat is er nou eigenlijk verandert, hoor ik je denken. Dat kan ik je haarfijn uitleggen. Ik ga even terug naar mijn eigen kindertijd. Zoals ik al vaker verteld heb, groeide ik op in Doetinchem in de Achterhoek. School was een zeer belangrijk onderdeel van de opvoeding, huiswerk werd overhoord en vaak gecontroleerd. De hele week stond, tijden

Afgelopen maandagmiddag stond ik in de fietsenstalling van mijn werk mijn fiets open te maken. Een collega was in de ruimte aanwezig en ik besloot te zeggen wat ik dacht. 'Ik koop zo een winterjas, precies zoals ik hem wens voor een goede prijs'. Meteen had ik haar aandacht. Lonneke keek verbaasd en zei; 'Heb je hem al gezien, weet je welke je gaat kopen?' Ja zei ik, in mijn gedachten heb ik hem gevisualiseerd, nu ga ik hem kopen, dag!' Ik draaide mijn fiets om en opende de deur naar buiten. Achter me hoorde ik gelach. Vastberaden fietste ik naar de tweedehands kledingzaak in de Scheldestraat. Na 10 minuten rondkijken, vond ik de jas waar ik voor gekomen was. Op het prijskaartje stond 35 in plaats van mijn verwachte 50 euro. De jas zat als gegoten en verliet verrast en tevreden de winkel. Het is maar iets kleins, en misschien klinkt het voor mensen als een toevalstreffer. Gelukkig weet ik dat het meer is dan toevalligheid. Zondag waren er kijkdagen op de camping