Yashodara's blog: Ontstaan uit stilte & gestuurd door liefde

Vanochtend voelde ik een kater. Dat had niks te maken met het bodempje whisky dat ik gisteravond mocht proeven, nee het was de kater die ik kan hebben als ik een onvervuld verlangen heb. Zo'n verlangen dat al een tijdje sluimert op de achtergrond en nog niet uitgesproken is. Waarom dat verlangen nog niet uitgesproken is, heeft te maken met het sabotagevermogen van mijn kritische stem aka 'de fucker'.  Zo vertelt de fucker mij dat ik te veel eis. Ook beweert de fucker dat ik het altijd ben die dit soort verlangens voelt en de ander (mijn lief in dit geval) dat niet of nauwelijks heeft. Vervolgens vindt hij, want ja de fucker heeft een mannelijke (vaderlijke?) stem, dat mijn relatie uit balans is. Dat ik meer behoefte heb aan hem dan hij aan mij. En omdat ik nog vaak geneigd ben de fucker serieus te nemen, hou ik me in, ik sluit mij af en ga uit contact. Een bekend RealPlay patroon van mij. Vanochtend na lang wikken en wegen, plus het ontmantelen van de

De eerste belofte die mijn lief gister in de vroege ochtend deed was: 'Voordat ik vandaag naar mijn werk ga, kom jij nog lekker klaar'.  Alleen al bij het horen van die woorden raakte ik opgewonden.  Nooit eerder in mijn seksuele leven sprak een geliefde mij zo uitnodigend toe. Uit de toon van zijn stem en zijn ondeugende glimlach kon ik opmaken dat hij ervoor zou zorgen en er op toe zou zien dat dat werkelijk zou gebeuren.  Hmmm wat wil een mens nog meer? Ik moest lachen en vroeg om uitleg. 'Ik raak ontzettend opgewonden als ik jou zie klaarkomen', was zijn antwoord. Ik dacht er over na, ja het resoneerde wel, want hem te zien genieten laat mij ook enorm genieten.  Gistermiddag, de eerste laag verf zat op de nu toch wel adembenemend prachtige muur en voor ons lag een zee van tijd om 'iets' te gaan doen. Ferry en ik zaten voor de nog natte muur, Spotify speelde een soul playlist en ik at maiswafels met tahin. 'We kunnen zo 2 dingen doen, of we g

Sinds afgelopen dinsdag begin ik pas om 11:00 uur 's ochtends te eten en eet ik niks meer na 19:00 uur. Nou is dat voor veel mensen niks bijzonders, voor mij wel moet je weten. Een reden om vroeg mijn bed uit te springen, is de gedachte dat ik weer mag eten. Vorige week maandag heb ik voor het eerst in mijn 47 jarige leven 38 uur gevast. Het was een buitengewoon bijzondere ervaring. Ik heb me rot gelachen. Om de 10 minuten dacht ik:  'Nou dan ga ik nu even wat eten', gevolgd door een schok en een inwendige Nee! Dit herhaalde zich zo'n 50 keer, toen nam de frequentie af. Dat ik veel met eten bezig ben weet ik, maar dat het zo op de voorgrond was, had ik niet door. Ik vond het heerlijk om eens uitgebreid te kijken naar mijn lichamelijke sensaties. Het geborrel in mijn maag, bleek mee te vallen, meer 'protest' kwam er eigenlijk niet. Het werd me ook meteen duidelijk wat mijn grootste craving was, het water liep me bij de gedachtes daaraan steeds door de bek.