Een dealtje met God
Ongeveer een jaar geleden werd ik gebeld. Het was iemand van Pleegzorg. Of we konden overleggen over het traject van pleegouderschap. Toen ik een week daarvoor had ingestemd om pleegmoeder te worden van het meisje dat ik al kende, had ik geen enkel idee waar ik werkelijk ja tegen had gezegd. Het zou een tijdelijke verplichting zijn, zo zei Pleegzorg, waar Cedric en ik ons aan committeerden. Voor mij was het erg belangrijk wat Cedric ervan zou vinden. Direct nadat ik hem het plan uitlegde, zei hij:'Dat gaan we doen'. Ikzelf had nog iets meer tijd nodig om volmondig 'Ja' te kunnen zeggen. Daarom trok ik mij terug in de slaapkamer. Terwijl ik op mijn meditatiekussen zat, kwam er een herinnering boven.
Ik was net 40 en net zwanger van kind nummer drie. Het leek een wonder dat het meteen gelukt was, we hadden geen enkele moeite hoeven doen. Voor mij stond vast dat ik geen echo, vruchtwaterpunctie, nekplooimeting of wat voor voorspellend onderzoek dan ook wilde ondergaan. Het kindje komt zoals het komt en inderdaad laten we hopen dat het gezond, compleet en mooi ter wereld komt. Want en dat zullen de meeste ouders onderschrijven, dat maakt het leven van het kindje en dus dat van opvoeders minder complex. Naarmate mijn zwangerschap vorderde, vorderde ook mijn staat van bezorgdheid.
Ik bedacht een list, er moest toch een dealtje met God... voor mijn part...gesloten kunnen worden? Als, als ik een gezond kind zou krijgen, dan zou ik iets terug doen voor iemand. Iemand die kennelijk hulp nodig zou hebben met de opvoeding van of zorg voor zijn/haar kind. Alsjeblieft zou dat kunnen?
Ik vertelde mijn geheime afspraak aan niemand, want het klonk wel vreemd, zeker voor iemand die niet meer geloofd in dealen en God. Nu ik daar zo op dat kussen zat, eigenlijk opzoek naar een gegronde reden om nee te mogen zeggen, kwam het besef naar boven dat ik alleen maar ja kon zeggen. Ja omdat Cedric ook ja gezelgd had, Ja omdat er een slaapkamer vrij gekomen was vanwege de verhuizing van Narcisso en dus een Ja omdat ik het beloofd had. Beloofd aan God, de kosmos en mijzelf in het bijzonder. Een wederdienst als blijk van dank voor de geboorte van mijn gezonde dochter.
Onze pleegdochter kwam in de herfstvakantie en de eerste maanden waren rustig. Iedereen in huis moest wel wennen aan de verandering en constante aanwezigheid van die nieuwe huisbewoner, maar ons pleegkind hield zich goed aan de afspraken. Cedric en ik vonden het moeilijk om te voelen wat nu precies het probleem geweest was, als pleegkind zich bij ons aan regels kon houden zonder te exploderen, hoe zo was dat bij haar moeder dan onmogelijk.
Gelukkig kregen we vrij snel na deze gedachtespinsels te maken met situaties waarbij wij allebei op de proef werden gesteld. Zo hebben we de politie moeten bellen omdat pleegje lief op hoge poten het huis verlaten had, maar ook moesten we bemiddelen tussen onze toen nog driejarige dochter en het puberende pleegkind over de verdeling van de kussen op de bank, heb ik weken achter elkaar gesprekken moeten voeren met hulpverleners, schooldecanen, therapeuten, pleegzorg, vrienden, familie en de biologische moeder over hoe nu verder. Er werd kennisgemaakt met de moeder van haar eerste vriendje, pleegdochter moest in het geheim een zwangerschaps- en soatest laten doen, ze biechtte haar drugexperiment op en verbouwde helaas haar kamer tijdens woedebuien. Cedric en ik gaven twee vrije zaterdagen op om te komen praten over pleegouderschap en onze bezoekjes aan de camping kregen een minder ontspannen karakter dan we gehoopt hadden.
Van tevoren werd ons verteld dat het om een drie maanden traject zou gaan, na 4 maanden werd duidelijk dat het langer ging duren. Deze zomer na een zeer ernstige escalatie, voelden wij als pleegouders voor het eerst een ontzettend grote behoefte om het weer rustig aan te mogen doen. Gewoon weer met ons eigen gezin ons eigen ritme ontdekken. Het was spannend om dit kenbaar te maken. Afgelopen donderdag is ze weer terug naar haar eigen huis gegaan. We hebben als afronding om de beurt uitgesproken wat onze beste herinneringen zijn aan het bijna jaar dat we samen waren.
Om nou te zeggen dat het klaar is, nee zo voelt het niet. Misschien komt dat ook omdat het een noodopvang zou zijn en we geen concreet doel meekregen. Het meest concrete was eigenlijk vooral een pauze voor moeder en rust voor beiden. En ja dat is absoluut gelukt. Ik wens dat de groei die ik bij beiden heb gezien gewoon gestaag doorgaat.
Als ik van tevoren geweten zou hebben wat het voor tijd en moeite zou kosten om een pleegkind te 'nemen', was ik er niet aan begonnen. Gelukkig maar dat ik me mijn belofte herinnerde en Cedric en ik er gewoon voor gegaan zijn, gewoon op goed geluk.
Ik was net 40 en net zwanger van kind nummer drie. Het leek een wonder dat het meteen gelukt was, we hadden geen enkele moeite hoeven doen. Voor mij stond vast dat ik geen echo, vruchtwaterpunctie, nekplooimeting of wat voor voorspellend onderzoek dan ook wilde ondergaan. Het kindje komt zoals het komt en inderdaad laten we hopen dat het gezond, compleet en mooi ter wereld komt. Want en dat zullen de meeste ouders onderschrijven, dat maakt het leven van het kindje en dus dat van opvoeders minder complex. Naarmate mijn zwangerschap vorderde, vorderde ook mijn staat van bezorgdheid.
Had ik niet toch alle (gratis vanwege mijn leeftijd) testen moeten laten doen? Dan was ik nu tenminste wel rustig geweest.
Ik bedacht een list, er moest toch een dealtje met God... voor mijn part...gesloten kunnen worden? Als, als ik een gezond kind zou krijgen, dan zou ik iets terug doen voor iemand. Iemand die kennelijk hulp nodig zou hebben met de opvoeding van of zorg voor zijn/haar kind. Alsjeblieft zou dat kunnen?
Ik vertelde mijn geheime afspraak aan niemand, want het klonk wel vreemd, zeker voor iemand die niet meer geloofd in dealen en God. Nu ik daar zo op dat kussen zat, eigenlijk opzoek naar een gegronde reden om nee te mogen zeggen, kwam het besef naar boven dat ik alleen maar ja kon zeggen. Ja omdat Cedric ook ja gezelgd had, Ja omdat er een slaapkamer vrij gekomen was vanwege de verhuizing van Narcisso en dus een Ja omdat ik het beloofd had. Beloofd aan God, de kosmos en mijzelf in het bijzonder. Een wederdienst als blijk van dank voor de geboorte van mijn gezonde dochter.
Onze pleegdochter kwam in de herfstvakantie en de eerste maanden waren rustig. Iedereen in huis moest wel wennen aan de verandering en constante aanwezigheid van die nieuwe huisbewoner, maar ons pleegkind hield zich goed aan de afspraken. Cedric en ik vonden het moeilijk om te voelen wat nu precies het probleem geweest was, als pleegkind zich bij ons aan regels kon houden zonder te exploderen, hoe zo was dat bij haar moeder dan onmogelijk.
Gelukkig kregen we vrij snel na deze gedachtespinsels te maken met situaties waarbij wij allebei op de proef werden gesteld. Zo hebben we de politie moeten bellen omdat pleegje lief op hoge poten het huis verlaten had, maar ook moesten we bemiddelen tussen onze toen nog driejarige dochter en het puberende pleegkind over de verdeling van de kussen op de bank, heb ik weken achter elkaar gesprekken moeten voeren met hulpverleners, schooldecanen, therapeuten, pleegzorg, vrienden, familie en de biologische moeder over hoe nu verder. Er werd kennisgemaakt met de moeder van haar eerste vriendje, pleegdochter moest in het geheim een zwangerschaps- en soatest laten doen, ze biechtte haar drugexperiment op en verbouwde helaas haar kamer tijdens woedebuien. Cedric en ik gaven twee vrije zaterdagen op om te komen praten over pleegouderschap en onze bezoekjes aan de camping kregen een minder ontspannen karakter dan we gehoopt hadden.
Van tevoren werd ons verteld dat het om een drie maanden traject zou gaan, na 4 maanden werd duidelijk dat het langer ging duren. Deze zomer na een zeer ernstige escalatie, voelden wij als pleegouders voor het eerst een ontzettend grote behoefte om het weer rustig aan te mogen doen. Gewoon weer met ons eigen gezin ons eigen ritme ontdekken. Het was spannend om dit kenbaar te maken. Afgelopen donderdag is ze weer terug naar haar eigen huis gegaan. We hebben als afronding om de beurt uitgesproken wat onze beste herinneringen zijn aan het bijna jaar dat we samen waren.
Om nou te zeggen dat het klaar is, nee zo voelt het niet. Misschien komt dat ook omdat het een noodopvang zou zijn en we geen concreet doel meekregen. Het meest concrete was eigenlijk vooral een pauze voor moeder en rust voor beiden. En ja dat is absoluut gelukt. Ik wens dat de groei die ik bij beiden heb gezien gewoon gestaag doorgaat.
Als ik van tevoren geweten zou hebben wat het voor tijd en moeite zou kosten om een pleegkind te 'nemen', was ik er niet aan begonnen. Gelukkig maar dat ik me mijn belofte herinnerde en Cedric en ik er gewoon voor gegaan zijn, gewoon op goed geluk.
Reacties
Een reactie posten