Er met een grote boog omheen lopen
Driemaal raden waar ik vanmiddag na LIFE! meteen naartoe fietste? Precies de OBA. Ik was toch in de buurt en voelde een lamlendigheid opkomen die alleen te bestrijden valt met een bezoekje aan een museum of de centrale bieb in Amsterdam.
Hoewel er achteraf gezien vandaag genoeg mooie momenten waren, voelde ik toch een behoefte aan rust.
Felip maakte op eigen initiatief gevulde eitjes. Yara assisteerde hem en dat terwijl ze 's morgens toen haar moeder er nog bij was, in tranen uitgebarst was. Ze wilde niet naar school omdat ze het vorige week saai vond zonder leeftijdgenootjes, hoorde ik haar moeder mij vertellen. De rest van de dag waren Felip en Yara onafscheidelijk. Vlak voordat Yara met haar moeder en zusjes weer huiswaarts keerde, vroeg ik wat ze van de dag gevonden had. 'Ik vond het hartstikke leuk, riep ze uit een grote glimlach sierde haar gezichtje.
Zelf had ik vlak voor de lunch naast Martijn gezeten, onderuit gezakt op het daarvoor bedoelde matras in de hoek. Hij was met zijn I-phone bezig en ik vroeg me af wat hij deed. Al snel kreeg ik instructies en zijn mobieltje in mijn hand gedrukt. Of ik even een favoriet nummer wilde uitzoeken om het te playbacken. Het werd iets van Whitney Houston, ik deed het niet slecht na 3 keer oefenen.
Met Netta en Toontje waren we begonnen met het beantwoorden van de B6 vragen voor de onderwijsinspectie. Een minder sprankelend gebeuren leek het mij van tevoren. De gedachte dat de onderwijsinspectie donderdag op de stoep staat, triggerde me. Het herinnerde me aan het opstarten van een opleiding 9 jaar geleden.
Ik was nog maar net afgestudeerd of mijn leidinggevende kwam met een strikvraag; 'Wil jij mij helpen met het opstarten van de opleiding sociaal cultureel werk, dan krijg jij een verlenging van je contract', vroeg ze giechelend. Het was haar manier van mensen om een gunst vragen, bleek al snel. Met een grap, grol en gegiechel wimpelde ze alle zorgen weg. Omdat ik net afgestudeerd was en als een jonge hond stond te springen om aan de slag te gaan, kon ik niet anders dan jaknikken. Achteraf gezien bleek dat niet mijn meest slimme zet.
We startten zonder dat we boeken, methodes of gestructureerde plannen hadden. Ik werd als het ware in een kolkende zee gegooid en ontdekte uiteindelijk na vele momenten van wanhoop, dat op mijn rug drijven en niks doen de beste manier was om te overleven. Het had er mijns inziens mee te maken dat we te snel van start waren gegaan. Ik was aan de lopende band aan het improviseren. Na een paar jaar kwam dat mijn strot uit. Al mijn spontaniteit leek op te zijn, ik verlangde naar structuur en voorspelbaarheid. Het kwam er helaas of gelukkig, dat weet ik niet zo goed, pas toen ik weg was.
Nu met LIFE! komt een kleine angst naar boven drijven. Wat als...? De 'wat als' vragen, zijn funest als ik een flow wil voelen. Ze belemmeren me om vertrouwen te hebben en creatief te zijn. Nee ik ga niet inleveren op nachtrust, vrije tijd of quality time met mijn gezin om uiteindelijk alleen nog te kunnen drijven in het diepe water. Nee ik doe het nu anders dan 9 jaar geleden. Vol liefde, vreugde en enthousiasme laat ik me meevoeren met de stroom en werk ik aan de voor de inspectie belangrijke documenten. Ik vertrouw erop dat dat precies genoeg is, zonder werkelijk iets van mijzelf in te leveren. Die valkuil daar loop ik nu met een grote boog omheen.
Hoewel er achteraf gezien vandaag genoeg mooie momenten waren, voelde ik toch een behoefte aan rust.
Felip maakte op eigen initiatief gevulde eitjes. Yara assisteerde hem en dat terwijl ze 's morgens toen haar moeder er nog bij was, in tranen uitgebarst was. Ze wilde niet naar school omdat ze het vorige week saai vond zonder leeftijdgenootjes, hoorde ik haar moeder mij vertellen. De rest van de dag waren Felip en Yara onafscheidelijk. Vlak voordat Yara met haar moeder en zusjes weer huiswaarts keerde, vroeg ik wat ze van de dag gevonden had. 'Ik vond het hartstikke leuk, riep ze uit een grote glimlach sierde haar gezichtje.
Zelf had ik vlak voor de lunch naast Martijn gezeten, onderuit gezakt op het daarvoor bedoelde matras in de hoek. Hij was met zijn I-phone bezig en ik vroeg me af wat hij deed. Al snel kreeg ik instructies en zijn mobieltje in mijn hand gedrukt. Of ik even een favoriet nummer wilde uitzoeken om het te playbacken. Het werd iets van Whitney Houston, ik deed het niet slecht na 3 keer oefenen.
Met Netta en Toontje waren we begonnen met het beantwoorden van de B6 vragen voor de onderwijsinspectie. Een minder sprankelend gebeuren leek het mij van tevoren. De gedachte dat de onderwijsinspectie donderdag op de stoep staat, triggerde me. Het herinnerde me aan het opstarten van een opleiding 9 jaar geleden.
Ik was nog maar net afgestudeerd of mijn leidinggevende kwam met een strikvraag; 'Wil jij mij helpen met het opstarten van de opleiding sociaal cultureel werk, dan krijg jij een verlenging van je contract', vroeg ze giechelend. Het was haar manier van mensen om een gunst vragen, bleek al snel. Met een grap, grol en gegiechel wimpelde ze alle zorgen weg. Omdat ik net afgestudeerd was en als een jonge hond stond te springen om aan de slag te gaan, kon ik niet anders dan jaknikken. Achteraf gezien bleek dat niet mijn meest slimme zet.
We startten zonder dat we boeken, methodes of gestructureerde plannen hadden. Ik werd als het ware in een kolkende zee gegooid en ontdekte uiteindelijk na vele momenten van wanhoop, dat op mijn rug drijven en niks doen de beste manier was om te overleven. Het had er mijns inziens mee te maken dat we te snel van start waren gegaan. Ik was aan de lopende band aan het improviseren. Na een paar jaar kwam dat mijn strot uit. Al mijn spontaniteit leek op te zijn, ik verlangde naar structuur en voorspelbaarheid. Het kwam er helaas of gelukkig, dat weet ik niet zo goed, pas toen ik weg was.
Nu met LIFE! komt een kleine angst naar boven drijven. Wat als...? De 'wat als' vragen, zijn funest als ik een flow wil voelen. Ze belemmeren me om vertrouwen te hebben en creatief te zijn. Nee ik ga niet inleveren op nachtrust, vrije tijd of quality time met mijn gezin om uiteindelijk alleen nog te kunnen drijven in het diepe water. Nee ik doe het nu anders dan 9 jaar geleden. Vol liefde, vreugde en enthousiasme laat ik me meevoeren met de stroom en werk ik aan de voor de inspectie belangrijke documenten. Ik vertrouw erop dat dat precies genoeg is, zonder werkelijk iets van mijzelf in te leveren. Die valkuil daar loop ik nu met een grote boog omheen.
Reacties
Een reactie posten