Yashodara's blog: Ontstaan uit stilte & gestuurd door liefde

  In een romantische relatie zijn, is f*cking eng. Het is 1000 maal veiliger en makkelijker om wat losse contacten te hebben en gewoon vrijgezel te blijven. Je hoeft dan niet te maken te krijgen met relatie issues. En je schaduwkanten kunnen onbelicht blijven. Ik zit bijna altijd in een romantische relatie. Sinds mijn 20ste levensjaar ben ik maar weinig vrijgezel geweest. Wanneer ik dat wel was, kon ik genieten van mijn vrijheid en mijn ongebondenheid. Nooit hoefde ik rekening te houden met mijn partner, ik hoefde mij niet in te houden als ik een andere kant op wilde bewegen en kon ik mijn schaduwkanten onbelicht laten. Niet zoveel gedoe dus. In de authenticiteitscirkel die mijn vriend faciliteert en waar ik graag aan meedoe, gebeuren interessante dingen. Hoewel wij vooral bezig zijn met faciliteren en participeren, zijn we nog steeds ook partners en geliefden. En dat brengt ingewikkelde dynamieken op gang. Zo wordt mijn jaloezie regelmatig getriggerd, wat zich uit in; angstige gedacht

Uitgenodigd zijn Aangekondigd worden Nieuwsgierigheid ontvangen Welkom zijn Mijn plek weten Ruimte innemen  Mijn ding doen Kaders zien Grenzen oprekken Out of the box  Me vrij voelen Spelen & experimenteren Co-creeëren & beslissingen nemen Open en eerlijk zijn Mezelf er helemaal laten zijn Anderen inspireren zich te openen Dat het vanzelf gaat Zonder moeite Of angst Zonder tijd maar gewoon NU Ahee!

'Ik wil er niet in gezien worden', zei ik terwijl 4 personen die me ondertussen zeer dierbaar waren geworden me aankeken en verwachtingsvol hun oren geopend hadden om van mij te horen wat mij zo geraakt had. Ik wilde niet dat zij zouden horen wat er in mij omging. Want er was schaamte. Schaamte voor dat wat ik voelde en wenste. 'Maar wat als we jou nu wel zien?', vroeg 1 van de 4. Tja praten over mijn schaduwkant of vanuit de schaduw en mijn pijn gezien worden, vind ik maar moeilijk. Want nee er is nog geen acceptatie en ja ik identificeer me ermee. En daar vind ik vervolgen ook nog eens van alles van. En dus mocht mijn weerstand er even helemaal zijn. Ik stond op en liep weg. Maar niet het weglopen dat geen wederzien in zich draagt, Het was een weglopen in contact. 'Ik ga weg maar kom zo terug', sprak ik uit, want dat was wat ik nu nodig had, de impuls om te vluchten even helemaal volgen. Ik liep naar een plek 200 meter verderop en nam plaats aan de voeten

Een zin die ik al vaak gehoord heb maar waar ik nooit bij kon voelen wat het nou werkelijk betekent. Totdat... Drie weken geleden kreeg ik plotsklaps de schrikbarende gedachte zwanger te zijn. Vol afschuw keek ik in de spiegel naar mijn groter geworden tieten. Dit kon niet waar zijn. Niet nog een kind. Niet nog een andere vader. Niet nog een keer het verhaal dat leidt naar een scheiding. Een eind aan de liefdesrelatie zou het betekenen, zoals dat al 3 keer eerder het geval was geweest. Ik kan niet met een vader van mijn kinderen samenzijn en samen oud worden, blijkt. De seks en itimiteit verdwijnen en de sleur doet zijn intrede. Alsjeblieft dat nooit meer. En behalve dat waren er reële angsten om een kind met een afwijking te krijgen, gezien mijn leeftijd en zag ik werkelijk niet voor me hoe ik op mijn 49ste wederom zwanger zou zijn, zou bevallen en borstvoeding zou geven.  Om weer slapeloze nachten te hebben, een huilend hulpeloos mensenkind te verzorgen en dat precies in

Ben jij een volger? Durf je dat toe te geven als dat zo is? Ik ben een volger., nu kan ik dat zeggen, het heeft best lang geduurd voordat ik er vooruit durfde te komen. Dat zit zo. Denk aan werk of een project. Er moet iets opgestart worden, iets dat totaal nieuw is voor mij. Ik heb nog nooit meegekeken of meegelopen met iemand die hetzelfde gedaan heeft.  Ja daar sta ik. Op een stuk grond. Net gekocht, alle bouwmaterialen zijn er, en ik mag mijn eigen huis gaan bouwen. Maar tja, waar moet ik nou toch beginnen? Ooit liep ik stage bij Paradiso. Ik kreeg alle ruimte om aan projecten, evenementen, feesten mee te doen. Dat ging moeiteloos. Het eerste feest dat ik organiseerde was de VIPclub. Dit feest vond elke vrijdagnacht plaats van 00:00 tot 05:00 uur. Maz had het feest bedacht en draaide dit al een paar jaar. Nu zou ik het thema bedenken, de dj's regelen, iemand voor de aankleding vinden, en zorgen voor een minimaal aantal bezoekers van 550 man. Het werd een waan

Waarom is dat verlangen er in mij? Dat verlangen om 'en plein public' te spreken over mijn liefdesrelatie en de liefde die daar stroomt. En, nu komt het, waarom in godsnaam is er dan ook nog het verlangen om het op eenzelfde manier te horen van mijn geliefde? Ik weet namelijk dat die liefde er is, dus waarom moet ik het dan horen in het bijzijn van 'getuigen'. Alsof ik ten huwelijk gevraagd wil  worden in een volle zaal. Ik heb niks met het huwelijk, trouwde ooit en ontdekte dat scheiden verschrikkelijk complex is, dus besloot toen nooit meer aan dat circus mee te doen. Maar ik hou wel van het principe van de getuigen en iets uit durven spreken in het bijzijn van anderen. Alsof daarmee mijn woorden, de woorden van de spreker dus, meer kracht krijgen. Ga er maar voor staan, voor die liefde, voor die aantrekking, voor dat commitment. En ja dat is fucking eng, met al dat publiek erbij. Want als ik zeg of schrijf dat ik van mijn lief hou, het post op Facebook, maar hij

2018, Jij bent me d'r één. Wauw wat heb jij me te grazen genomen. Van alles kreeg ik op mijn bord. Als moeder met een zoonlief die afstand en radiostilte wilde. Als liefje van de man die op onderzoek uitging  Als zzp'er en de bankrekening die zich niet genoeg vulde Als hypergonder en het kwakkelen Als doemscenariodenker alleen op reis naar India Als ijdeltuit, bange schijtert en de uitgestelde chirurgische ingreep Ja 1 jaar en 1 dag geleden bedacht ik mijn motto voor 2018: "Beslissen en doen" en dat hielp de vaart er een beetje in te houden, want beslissingen nemen, ik was er niet snel in. Mijn contact met mijn zoon is hersteld. Ik voel zoveel liefde stromen. Voor hem, voor onze relatie en voor mijzelf als moeder. Ik blijf steeds meer bij mezelf. En wat mijn lief en zijn onderzoek betreft heb ik geleerd om te mogen voelen, uit te spreken wat ik vind en vrees, en te ademen in het NU. Wat is er ondanks alles toch veel liefde voor m

Dit weekend waren we bij elkaar in Dreumel. Met z'n dertienen in de natuur en in proces. Wat ik zag was een patroon dat ik maar al te goed herinner uit mijn vorige liefdesrelaties. De bijna vreemde gewaarwording dat aanraken en aangeraakt worden door je lief, helemaal niet meer gebeurt.  Ja in het begin nog wel, dan kan je niet van elkaars lichaam afblijven. Maar vaak na de geboorte van het grut komt het klad erin. Alsof er steeds een werkelijk legitieme reden is om niet meer fysiek in contact te zijn met je partner.  Want je bent moe van de zwangerschap, van de bevalling, van de borstvoeding, van de onderbroken nachten en daarna dus van je werk, slecht slapende (andere) kinderen, het huishouden, de toko draaiende houden, de administratie en bovenal gedoe en als het zo door gaat het leven zelf en de relatie in het bijzonder. Daar komt bij dat je door de afwezigheid van de dagelijkse aanrakingen, massages en vrijpartijen niet lekker meer in je vel begint te z

Gisteravond was ik in pijn. We waren met z'n zessen, maakten muziek, zongen, aten, spraken. lachten en opeens was die er de onvervulde behoefte in mij. Ik wilde een gezamelijke verbinding met de groep en ik wist niet wat te doen. Ik schraapte alle moed bij elkaar en sprak op een onhandige manier uit wat er bij mij gebeurde.  'Ik heb behoefte aan verbinding, diepgang, contact, spel, van alles kwam naar boven. De anderen keken mij aan maar geen van hen had eenzelfde behoefte.  En ik, ik had geen concreet idee hoe dat te realiseren. Er ontstond een pijnlijke situatie, de anderen kregen het gevoel dat ik vond dat zij er iets aan moesten doen. Raakten geirriteerd want immers zij hadden het goed genoeg. Mijn honest expression creëerde disharmonie, ik voelde schaamte en ongemak.  'Wat had ik in godsnaam gedaan? Waarom kon ik mijn bek ook niet gewoon houden en meedoen? Waarom moest ik altijd zo moeilijk doen?' En toen kwamen, ze de tranen

Mijn India reis zit erop. En wat heeft het mij gebracht qua inzichten over mezelf? Ik kan heel goed voor mezelf zorgen in goede en slechte tijden Ik maak makkelijker contact met mannen dan met vrouwen Ik vaar wel bij een routinematige dagindeling qua yoga, slaaptijden en maaltijden Ik hou van drukke, bruisende, grote wereldsteden Dat ik Spaanstalig ben, helpt mij altijd wanneer ik op reis ben en daar geniet ik van Ik vind het heerlijk om ergens lang alleen te zitten en dan mensen en dieren te observeren  Ik heb een zeer creatief oplossingsgericht vermogen Mijn behoefte aan gezondheid en veiligheid, geven mij uitdagingen in mijn doen en laten Ik sta voor mijn behoefte aan veiligheid en laat me daar niet in 'over-rulen' Zo heerlijk als ik het vind om lange tijd in mijn eigen gezelschap op een plek te zijn en mijn zintuigen te gebruiken, zo geniet ik er ook van om met gelijkgestemden authentiek te delen wat er in ons omgaat  Ik ben een goede slaper en ik een ni

Er is geen enkele toevalligheid aan de feiten dat ik zonen heb en mijn lief dochters, ik mijn vader miste en hij zijn moeder. Want NU mogen we ervaren, patronen doorzien en helen. Mijn gevoel van niet 'gezien worden' door mijn vader, leidde tot mijn ontmoeting met F. Mijn besluit verder te gaan,  leidde tot een echtscheiding en een afstand tussen mijn zonen. En om wederom tot verdiepende verbinding met mijn zonen te komen en mijn gemis als dochter te helen, kan ik mijn liefdesexperiment gebruiken. Tijdens mijn verblijf in San Pedro de Atacama 18 jaar geleden, ontmoette ik Jaime. Het was vriendschap op het eerste gezicht. Van hem leerde ik, nam ik de wetenschap twijfeloos aan, dat in een liefdesrelatie er balans is wanneer beide partners om beurten in de rol van kind en ouder durven stappen.  Ik nam het geluidloos aan, maar leefde het nooit in mijn vele verschillende liefdesrelaties. Er was nooit het bewustzijn om het te doen, er ontbrak de openhei