Het grote verschil

Dinsdagmiddag dacht ik opeens aan Mounir. Ik ontmoette hem 20 jaar geleden. Mounir had een licht Amsterdams accent, volle lippen, grote krullen, donkere ogen een spleetje tussen zijn voortanden. Zoals zijn naam verraadde, had hij een niet Hollandse afkomst. In een coffeeshop waar ik vele uren filosofische gesprekken voerde met een ieder die daar oor voor had, werkte hij achter de bar. Eén nacht in de RoXY waren we onafscheidelijk.

's Zomers bij het zien van vlinders buiten, denk ik altijd aan Lidia. Mijn eerste Surinaamse vriendin. Haar zachte 'G', knalrode lippen en plateauzolen typeerden haar. We woonden dicht bij elkaar. Nog voor de eeuwwisseling leerde ze me al hoe je een selfie maakt. Lidia en ik waren allebei vegetarier, kwamen beiden uit een gezin met 4 meiden en dansten urenlang op feesten in de RoXY. Wanneer ik aangaf naar huis te willen, was zij het die altijd voorstelde nog even te blijven.

De laatste keren dat we bij elkaar waren, voelde ik een grote angst, haar psychoses namen in frequentie toe en zij verdacht mij ervan in het complot te zitten. Lidia pleegde in 2012 zelfmoord. Al jaren had ik geen contact meer met haar. Op de rouwkaart stond dat ze graag als vlinder wilde terugkomen.

Gisteravond liep ik met mijn zus door een straat bij het Leidseplein. Vanuit de verte kwam een zwerver ons tegemoet. Direct herkende ik Mounir. Zijn tanden en lange nagels hadden bruine randen, en zijn ongewassen spijkerbroek viel te ruim om zijn magere benen en billen. Ondanks zijn vertraagde manier van praten, klonk zijn stem nog zoals ik me die herinnerde. In mijzelf bemerkte ik zowel de wens om met hem te praten, bij hem te blijven en tegelijkertijd was er een ongemakkelijkheid die maakte dat ik de conversatie zo snel mogelijk wilde beëindigen. Het was niet de tijd en de plaats voor een diepte-interview hoewel er meteen vele vragen in me opkwamen.

Eén ding hadden Mounir en Lidia gemeen, ze werden beiden in 1970 op de 11de van de 11de geboren. 
Die bovengenoemde nacht in de RoXY waren wij met z’n drieën en leek alles perfect. Vandaag dacht ik aan mijn favoriete kinderboek over 10 kindjes. Op de eerste bladzijde zijn ze samen en op elke pagina haakt er één af om iets anders te gaan doen. Uiteindelijk blijft er één alleen over. Maar op de allerlaatste bladzijde komen ze weer allen bij elkaar. Er is een gelijkenis wanneer ik denk aan het verhaal van die feestnacht met ons drietjes met het grote verschil dat mijn kinderboekje uiteindelijk wel een happy end had.