Posts

Er worden posts getoond met het label angsten

De schaduw van het leven

Afbeelding
'J ij hebt ons nooit geleerd om met schulden om te gaan', zei mijn zoon en ik kon het twijfeloos beamen. Nee zij leerden het niet van mij, ik leerde het niet van mijn ouders en ga zo maar door. Welke ouder bereidt zijn koters nu werkelijk voor op de valkuilen van het leven? Wat ik als kind vaak hoorde was de niets zeggende vraag van volwassenen: 'Wat wil jij later worden?' Impliciet betekende die vraag waarschijnlijk; wat ga jij doen als je (jong)volwassen bent om ervoor te zorgen dat je gelukkig bent en blijft? En dat zogenaamde geluk zit hem dus niet in werk, vriendschap of gezin.  Maar dat geluk zit hem in het kunnen houden van jezelf, waar je jezelf ook aantreft. Dus is de vraag: Welke tools ga jij aanleren om te kunnen processen wat op jouw pad komt, om te kunnen  incasseren wat er aan tegenslagen gevoeld gaat worden, om te kunnen accepteren wat voor pijn en verdriet jij te verduren krijgt? En ja DAT zijn de juiste vragen die je als opvoeder/inspirator aan een '

Work in progress...

Afbeelding
'Ik wil er niet in gezien worden', zei ik terwijl 4 personen die me ondertussen zeer dierbaar waren geworden me aankeken en verwachtingsvol hun oren geopend hadden om van mij te horen wat mij zo geraakt had. Ik wilde niet dat zij zouden horen wat er in mij omging. Want er was schaamte. Schaamte voor dat wat ik voelde en wenste. 'Maar wat als we jou nu wel zien?', vroeg 1 van de 4. Tja praten over mijn schaduwkant of vanuit de schaduw en mijn pijn gezien worden, vind ik maar moeilijk. Want nee er is nog geen acceptatie en ja ik identificeer me ermee. En daar vind ik vervolgen ook nog eens van alles van. En dus mocht mijn weerstand er even helemaal zijn. Ik stond op en liep weg. Maar niet het weglopen dat geen wederzien in zich draagt, Het was een weglopen in contact. 'Ik ga weg maar kom zo terug', sprak ik uit, want dat was wat ik nu nodig had, de impuls om te vluchten even helemaal volgen. Ik liep naar een plek 200 meter verderop en nam plaats aan de voeten

De eerste knuffelschool ooit

Afbeelding
Knuffelen en op elkaar hangen , hoe doen we dat bij LIFE! Daar hadden we het gisteren over met elkaar. Het was nog even een opgave om wat studenten zo gek te krijgen dat ze hun bezigheid los zouden laten en met me mee zouden lopen naar de kringenkamer voor de meningsvormende kring over dit onderwerp die daar zou plaatsvinden.  'Wat zou de onderwijsinspectie ervan vinden als 'ze' ons zouden zien hangen en knuffelen wanneer ze hier bij LIFE! komen kijken in mei dit jaar?' vroeg ik de studenten die het hadden over seks en nog niet enthousiast waren hun gesprek te stoppen om mee te gaan naar de andere kamer voor een ander onderwerp. 'Knuffelen is normaal, riep 1 student, wat is er mis mee?, vroeg een ander. 'Precies, zei ik waarbij ik met mijn armen een beweging maakte richting deur, 'daar gaan we het dus over hebben, kom dit gesprek daar voeren!' Even later zaten we met de helft stafleden en studenten rond de tafel en om de beurt zeiden we wat we v

Schaamteloze liefde

Afbeelding
Waarom is dat verlangen er in mij? Dat verlangen om 'en plein public' te spreken over mijn liefdesrelatie en de liefde die daar stroomt. En, nu komt het, waarom in godsnaam is er dan ook nog het verlangen om het op eenzelfde manier te horen van mijn geliefde? Ik weet namelijk dat die liefde er is, dus waarom moet ik het dan horen in het bijzijn van 'getuigen'. Alsof ik ten huwelijk gevraagd wil  worden in een volle zaal. Ik heb niks met het huwelijk, trouwde ooit en ontdekte dat scheiden verschrikkelijk complex is, dus besloot toen nooit meer aan dat circus mee te doen. Maar ik hou wel van het principe van de getuigen en iets uit durven spreken in het bijzijn van anderen. Alsof daarmee mijn woorden, de woorden van de spreker dus, meer kracht krijgen. Ga er maar voor staan, voor die liefde, voor die aantrekking, voor dat commitment. En ja dat is fucking eng, met al dat publiek erbij. Want als ik zeg of schrijf dat ik van mijn lief hou, het post op Facebook, maar hij

2018 Ik buig voor je

Afbeelding
2018, Jij bent me d'r één. Wauw wat heb jij me te grazen genomen. Van alles kreeg ik op mijn bord. Als moeder met een zoonlief die afstand en radiostilte wilde. Als liefje van de man die op onderzoek uitging  Als zzp'er en de bankrekening die zich niet genoeg vulde Als hypergonder en het kwakkelen Als doemscenariodenker alleen op reis naar India Als ijdeltuit, bange schijtert en de uitgestelde chirurgische ingreep Ja 1 jaar en 1 dag geleden bedacht ik mijn motto voor 2018: "Beslissen en doen" en dat hielp de vaart er een beetje in te houden, want beslissingen nemen, ik was er niet snel in. Mijn contact met mijn zoon is hersteld. Ik voel zoveel liefde stromen. Voor hem, voor onze relatie en voor mijzelf als moeder. Ik blijf steeds meer bij mezelf. En wat mijn lief en zijn onderzoek betreft heb ik geleerd om te mogen voelen, uit te spreken wat ik vind en vrees, en te ademen in het NU. Wat is er ondanks alles toch veel liefde voor m

Holbewoner, ik ben

Afbeelding
Me aanpassen of mezelf onzichtbaar maken, ik ben er ontzettend goed in, schijnt. De vragen zijn dan;'Waar komt die gewoonte vandaan? Wanneer leerde ik dat te doen? Ik weet het wel, ik weet het heel goed. Slechts 3 tropenjaartjes verbleven wij als gezin op Curacao, ik voelde mij er als een vis in het water. De voor mij ongewenste overgang naar Doetinchem zorgde voor een cultuurshock. Opeens werd ik mij bewust van mijn huidskleur en daarmee het anders zijn dan mijn omgeving. Er werd door kinderen van mijn leeftijd niet positief op gereageerd en dus was ik er zelf ook niet blij mee. Het liefst was ik net als zij. Telkens als ik voor het eerst in een voor mij onbekende omgeving was waar kinderen waren, kwamen er tegengestelde verlangens in mij naar boven. Een wens om te spelen met leeftijdsgenoten maar direct daar achteraan een grote angst wederom uitgelachen te worden om mijn huidskleur. Ik ontdekte onbewust dat me klein maken, niet opvallen, oftewel gewoon meebewegen met

Touch me

Afbeelding
Waarschijnlijk ben ik als baby en peuter geknuffled en aangeraakt. Want dat is nou eenmaal de norm, baby's ruiken lekker, zijn ultra zacht en miniscuul dus zeer aaibaar. Peuters hebben vaak nog wat babyvet en de zachtheid van hun huid in combinatie met hun mini formaat maken dat ook zij regelmatig aangeraakt worden.  Ik kan me niet herinneren dat ik aangeraakt werd als kind. Dat ik er behoefte aan had, kan ik me ook niet herinneren. Pas toen ik 21 was en in Amsterdam woonde en Zon leerde kennen, werd ik me bewust van mijn niet knuffelige aard. Als een stijve Pinokkio ontving ik haar omhelzingen, heel ongemakkelijk. Zon was van een ander caliber, zij legde haar hoofd te pas en onpas op de schoot van vrienden die naast haar zaten, ik keek mijn ogen uit. Dat wilde ik ook durven maar hoe moest dat dan? Het begon met het omhelzen tijdens een begroeting. Bij mijn ouders oefende ik deze nieuwe overtuiging. Mijn moeder kon het ontvangen, mijn vader veranderde in een houten Klaas (ik h

Hell yeah!

Afbeelding
Hoe eerlijk mag ik zijn in mijn relatie? Durf ik te zeggen dat ik het lekker vind dat hij me in dit en dit tempo, daar wel en daar niet aanraakt, likt, streelt? Oké, maar durf ik ook te zeggen dat ik geen zin heb om zijn auto te besturen, mee te gaan naar zijn moeder of NU even geen liefde voel? Nee zeggen tegen je geliefde, wat brengt dat precies teweeg?  'Als ik geen zin heb, heeft hij straks ook geen zin om mij te helpen.  Voor iets hoort iets. Het is geven en nemen', hoor ik je al zeggen, maar is dat werkelijk waar? Deze week heb ik een belofte gedaan, het voelde een beetje als trouwen maar dan net anders. Ik heb beloofd om eerlijk te reageren, op vragen of verzoeken van mijn geliefde. Dit doe ik door alleen 'ja' te zeggen als er een 'full yes' in mij te voelen is. Het antwoord is dan feitelijk niet 'ja' maar HELL YEAH!!! En dat voelt wel zo anders. Maar ook de keerzijde mag er zijn. Als ik dus een 'half yes' voel, of sterker nog e

The new me

Afbeelding
                Mijn nieuwe ik weet niets maar ervaart van alles  Mijn nieuwe ik stapt uit haar comfort zone   Mijn nieuwe ik is constant aan het experimenteren   Mijn nieuwe ik laat haar mening steeds weer los   Mijn nieuwe ik luistert zonder oordeel naar anderen   Mijn nieuwe ik durft te voelen en het uit te spreken  Mijn nieuwe ik vergelijkt niet maar wordt vergeleken   Mijn nieuwe ik begint elke dag opnieuw   Mijn nieuwe ik is vrij van verplichtingen   Mijn nieuwe ik durft te staan in haar onzekerheid   Mijn nieuwe ik beweegt tussen besluit en verandering   Mijn nieuwe ik communiceert vanuit stilte   Mijn nieuwe ik ontvangt haar angst en zelfkritiek met liefde en een lach   Mijn nieuwe ik voelt dankbaarheid in al haar cellen   Mijn nieuwe ik gaat ervoor            Mijn nieuwe ik ben jij         

Het antwoord van mijn lama was kort en bondig

Afbeelding
'Mag ik vertellen van je lama en dat jij hem vroeg wat te doen en dat hij toen zei dat je zwanger moest worden?', vroeg een vriendin die journalist is en mij wilde voorstellen aan haar collega. 'Hmmm. Volgens mij vertel je het nu al maar oké. Een gesprek voeren met een journalist is best pittig. Je wordt verleid om heel open en eerlijk te zijn, maar je vergeet dan stom genoeg dat het ten aller tijden tegen je gebruikt kan worden, waarbij de door jou vertelde o zo belangrijke context, altijd weggelaten wordt. Inderdaad heb ik me laten inspireren door het antwoord van mijn lama toen ik bijna 2 jaar geleden met mijn handen in het haar zat en geen oplossing meer wist. De situatie was als volgt: Mijn verloofde en ik leerden elkaar kennen, toen mijn twee zonen de leeftijd bereikt hadden dat ik weer eens tijd voor mijzelf had, sterker nog dat er wel eens momenten in mijn leven waren dat ik me een ietsiepietsie verveelde. Heerlijk dus. Mijn verloofde zei: 'Wat fijn dat jij