Yashodara's blog: Ontstaan uit stilte & gestuurd door liefde

A new story, was het thema van het Open Up festival waar ik in de zomer van 2016 voor het eerst naar toe ging. Samen met Dotje, die toen nog Dakini heette. In de 6 dagen voorafgaande aan het festival waarin ik besloten had er naar toe te gaan, struinde ik de website af om me te kunnen voorbereiden op deze toch wel avontuurlijke actie. Sinds ik met Patrick een relatie had, was ik nooit meer op meerdaagse muziekfestivals geweest en er was een gedachte dat het wel eens mis zou kunnen gaan. A new story was dus het thema en omdat ik me goed wilde voorbereiden op deze ervaring, had ik voor mezelf bedacht wat mijn New Story zou zijn. Ik had sinds maart van dat jaar the Mind muscle workout gevolgd bij Trust op de Albert Cuijpstraat in Amsterdam en   Joyce Olivier   zei op 1 van de avonden zoiets dat klonk als: 'Ik leef mijn leven aligned'. Die zin had mij een hele prettige felt sense gegeven, rust, vertrouwen, veiligheid en overgave zijn woorden die ik daar mee associeer. 

Waarom is dat verlangen er in mij? Dat verlangen om 'en plein public' te spreken over mijn liefdesrelatie en de liefde die daar stroomt. En, nu komt het, waarom in godsnaam is er dan ook nog het verlangen om het op eenzelfde manier te horen van mijn geliefde? Ik weet namelijk dat die liefde er is, dus waarom moet ik het dan horen in het bijzijn van 'getuigen'. Alsof ik ten huwelijk gevraagd wil  worden in een volle zaal. Ik heb niks met het huwelijk, trouwde ooit en ontdekte dat scheiden verschrikkelijk complex is, dus besloot toen nooit meer aan dat circus mee te doen. Maar ik hou wel van het principe van de getuigen en iets uit durven spreken in het bijzijn van anderen. Alsof daarmee mijn woorden, de woorden van de spreker dus, meer kracht krijgen. Ga er maar voor staan, voor die liefde, voor die aantrekking, voor dat commitment. En ja dat is fucking eng, met al dat publiek erbij. Want als ik zeg of schrijf dat ik van mijn lief hou, het post op Facebook, maar hij

Er is geen enkele toevalligheid aan de feiten dat ik zonen heb en mijn lief dochters, ik mijn vader miste en hij zijn moeder. Want NU mogen we ervaren, patronen doorzien en helen. Mijn gevoel van niet 'gezien worden' door mijn vader, leidde tot mijn ontmoeting met F. Mijn besluit verder te gaan,  leidde tot een echtscheiding en een afstand tussen mijn zonen. En om wederom tot verdiepende verbinding met mijn zonen te komen en mijn gemis als dochter te helen, kan ik mijn liefdesexperiment gebruiken. Tijdens mijn verblijf in San Pedro de Atacama 18 jaar geleden, ontmoette ik Jaime. Het was vriendschap op het eerste gezicht. Van hem leerde ik, nam ik de wetenschap twijfeloos aan, dat in een liefdesrelatie er balans is wanneer beide partners om beurten in de rol van kind en ouder durven stappen.  Ik nam het geluidloos aan, maar leefde het nooit in mijn vele verschillende liefdesrelaties. Er was nooit het bewustzijn om het te doen, er ontbrak de openhei

Maar dat is snel! Nu al? Weet je het zeker?  Ik noem een paar reacties wanneer ik vertel samen te wonen. En mijn vraag is vervolgens; 'Maar wat is snel?' Onder snel versta ik; dat wat ik niet kan bijbenen. Snel is; het gebrek aan analyse, de afwezigheid van het invoelen, een gevoel van haast en het vergeten van de algehele reality check.  Heb ik werkelijk alle plussen en minnen tegen elkaar afgewogen? Heb ik alle doemscenario's tot me door laten dringen? Ben ik eventueel bereid alles te verliezen? De waarheid is; de t ijd zal het leren.  Er is niet veel dat ik kan voorspellen. Het enige dat er NU is, is een gevoel van rust en kalmte in mijn lichaam. En een vreemd soort bekendheid alsof ik dit al eerder geleefd heb. En dat is het, ik weet 100% zeker, dat ik dit niet eerder geleefd heb.  Nooit eerder trok ik in bij een man. Nooit eerder liet ik huis en haard achter. Nooit eerder liet ik zoveel materiele dingen los. Het is allemaal gloednieuw maar voelt par

Waarschijnlijk ben ik als baby en peuter geknuffled en aangeraakt. Want dat is nou eenmaal de norm, baby's ruiken lekker, zijn ultra zacht en miniscuul dus zeer aaibaar. Peuters hebben vaak nog wat babyvet en de zachtheid van hun huid in combinatie met hun mini formaat maken dat ook zij regelmatig aangeraakt worden.  Ik kan me niet herinneren dat ik aangeraakt werd als kind. Dat ik er behoefte aan had, kan ik me ook niet herinneren. Pas toen ik 21 was en in Amsterdam woonde en Zon leerde kennen, werd ik me bewust van mijn niet knuffelige aard. Als een stijve Pinokkio ontving ik haar omhelzingen, heel ongemakkelijk. Zon was van een ander caliber, zij legde haar hoofd te pas en onpas op de schoot van vrienden die naast haar zaten, ik keek mijn ogen uit. Dat wilde ik ook durven maar hoe moest dat dan? Het begon met het omhelzen tijdens een begroeting. Bij mijn ouders oefende ik deze nieuwe overtuiging. Mijn moeder kon het ontvangen, mijn vader veranderde in een houten Klaas (ik h

'Vertel eens even, wat gebeurt er nou allemaal met jou Mailin Fleur?', vroeg een Facebookvriend me van deze week. In een privebericht, dat wel, maar toch voel ik de behoefte om wat uit de doeken te doen. Waarom is er nu nog een man in mijn leven, waar komt 'dat' opeens vandaan? Het is voor mij een opeenvolging van flow die maakte dat ik totaal onbezorgd en in pure overgave deze liefdesrelatie, of hoort u liever, dit avontuur of experiment  ben aangegaan.  Om niet mezelf te uitgebreid te herhalen ga ik even over op staccatostijl: Goedkope Open Up kaartjes min of meer in de schoot geworpen Mijn New Story, alleen nog leven volgens hoger plan Stilte tipi, mijn vraag om sturing in het 'mezelf neerzetten in deze wereld' De ontmoeting met een astroloog die mij inzichten gaf en stuurde Mijn grote wens werkelijk gezien te worden Ik die de inzichten totaal omarmden en in puur vertrouwen en absolute rust de opdracht uitvoerde 'Maak contact met die man w

Remmen of gas geven, wat heeft meer recht er te zijn? Sorry mijn toon vervaagt wat sinds Open Up. Ik praat meer vanuit mijn buik, oeps ook dat klinkt misschien anders dan je gewend bent van me, maar ik kan even niet anders. Tijdens Up is mijn hart open gegaan, echt wijdopen, best spannend vond ik dat. Het was een samenloop van omstandigheden die maakten dat ik het toestond.  Je zal het niet altijd denken maar ook ik heb een zeer strenge  opvoeding gehad. Er werd mij van jongs af aan duidelijk gemaakt wat goed of slecht is, wat mag en wat verboden is. Daarvan zitten nog restjes in mijn systeem en daar wil ik vanaf. Niet hardhandig met geweld maar zacht en vloeiend, gewoon laten glippen uit de vingers.  En NU hier en NU wil ik gasgeven, ik wil gaan, contact maken, me verbinden en voelen, mijn hart volgen...zoef. Maar ik ben niet de enige die wil. Dus is er een ook een rem, iets wordt afgeremd en dat vind ik moeilijk. Rekening houden met de gevoelens van de ander. Maar hoe kan ik da

Een thema in mijn huidige leven is tijd. Het juiste moment vinden. Vertrouwen op timing. Omdat ik vanaf NU alleen nog wil tunen met het hogere plan, begin ik te ontdekken hoe ik dat kan doen. Tijdens Open Up, mijn eerst Open Up, voelde ik heel duidelijk wanneer ik handelde vanuit haast. Er waren momenten dat ik wilde aansluiten in de etensrij, maar Dakini nog verwikkeld was in haar spel. Ik verleidde haar met me mee te lopen richting eetzaal en versnelde mijn pas. Maar zij corrigeerde mij dan meteen; ' Mama! we hoeven niet snel te gaan, er is echt wel genoeg', hoorde ik haar zeggen en schakelde een versnelling terug. Gelukkig waren er ook vele momenten dat ik volledig in een flow bewoog. Zo kwam ik op het juiste moment aan bij de stilte tipi om de  smudge te ontvangen. Vroeg ik daar helderheid te mogen ontvangen. Kreeg ik die de volgende avond in een reading die aansloot bij mijn proces en sprak ik op het juiste moment de juiste persoon aan om te horen waar ik voor op

Liefdesverdriet en alles dat daar bij komt kijken is niet voor poppetjes. Liefdesverdriet is hardcore, een ieder die er geweest is, het geproefd heeft, zal dat erkennen, liefdesverdriet sucks big time. Maar wat gebeurt er nu precies wanneer je relatie tot een ongewenst of onverwacht einde komt. Fase 1: Je wordt overvallen door een schrikbarende gedachte dat er niet meer zoiets bestaat als jij en ik, wij samen. Opeens is het ik zielsalleen en dat is even slikken. Fase 2: Je probeert met man en macht vast te houden aan dat wat er niet meer is. Alsof dat maakt dat het niet over is. Fase 3: Je hoort en leest de hele dag liefdesliedjes en -verklaringen ook wanneer je er echt genoeg van hebt. De hele wereld lijkt wel happily in love, behalve jij. 
 Fase 4: Je ervaart een ongemakkelijk schaamtegevoel ten aanzien van je directe omgeving. Je hebt geen zin om uit te moeten leggen waarom het nu opeens over is. Niemand mag weten dat het echt over is. F

Mijn vrienden op Facebook. Ooit had ik er 140, dat vond ik een mooi rond getal. Tegenwoordig zijn het er 104 ook mooi. Wanneer ik nu naar de ‘vrienden’ op Facebook kijk, kan ik verschillende categorieën maken. De eerste en belangrijkste is toch mijn familie. Dan zijn er de aangetrouwde personen met nazaten. Een grote groep Boeddhisten Er zijn (ex)collega’s, oud-studiegenoten, ex-vriendjes, exen van familieleden, oud-buurtgenoten, mensen die ik ooit op Trance feestjes, mamacafé’s en moederbijeenkomsten ontmoette, exen van exen, vrienden van zussen, vrienden van vrienden, vrienden van exen, exen van vrienden, mensen van de yoga, kinderen van vrienden van mijn ouders en die enkeling die ik nergens onder wil plaatsen. In het echte niet digitale leven heb ik 1 vriend, mijn verloofde zogezegd en verder nog drie zussen die ik als 'beste vriendinnen' bestempeld heb. Natuurlijk zijn er dan nog een paar vrienden man of vrouw maar ik ben niet de persoon die een vaste vriendengroep heeft