Yashodara's blog: Ontstaan uit stilte & gestuurd door liefde

Ondanks het feit dat ik geen tips of trucs kreeg van de lezers van mijn blog, heb ik toch de knoop doorgehakt en ben ik als een ware toerist vakantie aan het vieren. Vandaag als klap op de vuurpijl, bezochten wij als gezin de schaatsbaan op het museumplein. Daar, vanaf de tijdelijke brug, bekeek ik het vallen en opstaan van mijn dochter. Ze bevond zich op glad ijs en leek met de minuut kwader te worden. Na een paar verwoede pogingen voortuit te komen, gooide ze de handdoek in de ring. Ik zag mijn man en dochter met gebogen hoofden naar de bank lopen om de schaatsen uit te doen. Op de brug zag ik veel mensen met selfiesticks en mutsen op. Omdat het voor Nederlandse begrippen best zacht weer was, concludeerde ik dat het toeristen moesten zijn uit landen met nog zachtere wintermaanden.  Op de brug was ook een bord gemonteerd, een bord met een gat erin. De KPN had het bord omgetoverd tot fotopunt, er vormde zich een rij wachtenden voor het punt met in de hand de fotocamera of mobiele te

Even een stukje introspectie, want ja het einde van 2015, even naar binnen gaan, de kortste dag komt eraan, you know the drill. Ik kreeg bijna een deja vu, afgelopen zomer stond ik op een verelijkbaar punt als waar ik nu sta. Op die bewuste dag schreef ik ook een blog. Het is precies op de dag 5 maanden geleden dat ik mijn eerste blog in de zelfbedachte challenge schreef rond het thema; 'mijn leven als zpp'er'.  Waar het me nu om gaat is dat ik weer vakantie heb net als toen. Die zomerse dag was het een gewetenskwestie dat me een ongemakkelijk gevoel bezorgde, waardoor ik niet van mijn vakantie kon of mocht genieten. Nu 5 maanden later is het de echo van mijn portemonnee.  En het bizarre is dat ik al weken bezig ben met allerlei affirmaties uitspreken, lijntjes uitgooien, netwerken, mailtjes sturen maar de echte reuring die ik verwacht, laat kennelijk nog even op zich wachten Een tijdje met minder geld rondkomen, is een bijzondere mij niet vreemde levenservaring. Al

Als ik terug denk aan mijn jeugd, herinner ik me vooral de behoefte aan eten. Die sterke behoefte las je niet aan me af, ik was toen al een flacca (slanke den) zoals ze me in Chili jaren later noemden. Maar misschien juist daarom, wie zal het zeggen.  Zoals je in één van mijn oudere blogs hebt kunnen lezen, woonde ik van mijn 3e tot 6e op  Curaçao, een paradijs voor  hongerige kids als ik. Ik som even op wat er aan eetbare onderdelen er te vinden waren in onze tuin; kenepa's, limoentjes en appeldam. Mijn zus en ik bedachten een truc om de zure limoentjes eetbaar te maken, met onze haarspeltjes prikten we gaatjes in de groene schil waarna we er stiekem suikerkorrel in propten, zo goed en kwaad als dat ging, daarna zogen we het zuurzoete sap eruit. Echte trek werd er natuurlijk niet minder van. Het verhaal van de appeldam heeft een connectie met onze buurjongen Eddie. Onze tuinen grensden aan elkaar en heel af en toe troffen we hem bij het hek. Eddie was gek op appeldam, een

Ja het kan en sterker nog ik heb het vandaag voor het eerst in mijn leven gedaan. Omdat we tussen 16:00 en 18:00 kerst zouden vieren bij LIFE! besloten we de hele dag bezig te zijn met de voorbereidingen daarop. De studenten wilden het kerstverhaal naspelen, dus oefenden we dat 2 keer, heerlijk zonder stress, gewoon met dat wat er is. De zelfgebouwde hut in de kleuterruimte fungeerde nu als kerststal. De rollen werden verdeeld naar ieders genoegen. We bedachten dat het wel zou werken als we de kleuterruimte als geheel alvast zouden inrichten met plek voor het publiek, ruimte voor de rekwisieten, de stal dus en de kleding. Daardoor speelden de jongsten de hele dag al 'op het podium' zogezegd, met de stal en de kleding en werd die nieuwe plek toch weer hun eigen ruimte. In de keuken werden soep, gluhwein, gevulde eieren, samosa en appelstrudel klaargemaakt. Iedereen die mee wilde helpen deed dat. De rest was of liedjes aan het oefenen voor hun optreden, een vuurtje aan

Het voelt alsof ik een nieuwe vriendin heb, een hele oude nieuwe wel te verstaan. Ze, Debora, is het dubbele van wat ik ben. Niet in lengte of gewicht maar letterlijk in leeftijd. De gedachte dat zij net zo oud was als ik nu ben, toen ik geboren werd, is bizar. Dat ik straks vriendschap sluit met de baby die vandaag geboren wordt, niet voor te stellen. Omdat ze dus al 90 jaar is, snap je wel dat haar geheugen haar soms in de steek laat. Het heerlijke vind ik dat dat totaal geen afbraak doet aan onze ontmoetingen. Ik vind haar gewoon geweldig, ze bruist van het enthousiasme, heeft altijd zin in reuring en vindt het ouderencentrum maar een dooie boel. Hoewel ik betwijfel of ze mijn naam wel weet en telkens komt ze er weer (we hebben elkaar in het totaal misschien zo'n 6 keer gezien) achter dat ook ik Spaanstalig ben. Iets dat haar dan enorm verblijd.  Ze is een vrouw die haar emoties voor geen millimeter onder stoelen of banken stopt. Af en toe raast en tiert ze als de medeb

Afgelopen vrijdag ontmoette ik Jacky die ik 25 jaar geleden leerde kennen. We deden toen allebei auditie voor de toneelschool in Amsterdam en waren door naar de tweede ronde. Die tweede ronde bestond eruit twee volle lesdagen mee te doen. Geen van ons twee haalde deze ronde.  Nu kruisden onze levenspaden elkaar plotsklaps weer. En ik weer met mijn bizarre scherpe geheugen wanneer het gaat om namen en gezichten van mensen die ik ooit in mijn leven ontmoet/gekend heb. Meestal houd ik me maar in want de hoeveelheid details die ik vaak nog weet op te sommen, zorgt in sommige gevallen voor een schrikreactie bij de ander. Ik kan er ook niks aan doen, mijn vader had dezelfde tik.  Het opvallende was wel dat Jacky totaal niet veranderd was; haar beweeglijkheid, guitige lach, korte haar, grappen en grollen, het kwam me allemaal nog zo bekend voor. Ze bleek nu nota bene dè persoon te zijn die mij van alles over de rechten en plichten van een zzp'er kon vertellen.  Ik hing aan haar lipp