Yashodara's blog: Ontstaan uit stilte & gestuurd door liefde

Terugkijkend op 2017 is er een gedachte van leegte en ruimte. Op mijn moadboard voor 2017 liet ik veel leeg. Omdat ik een verlangen had dat dit zich door stilte, inzichten & meditatie zou kunnen opvullen. Dat is gelukt. De eerste maanden van het jaar stonden eigenlijk nog in het teken van wennen. Wennen aan het samenwonen met Ferry, de man die ik sinds 4 maanden daarvoor mijn hart en dus mijn leven in had laten wandelen. Hoewel alles kloppend voelde en ik me telkens verbaasde over de moeiteloze flow waarin het samenwonen en het nieuwe samengestelde gezinsleven zich ontvouwde, kan ik NU pas zien dat ik me toch nog inhield en voorzichtig deed. Mijn oudste zoon belde mij in januari vlak voor zijn 25ste jaardag op en zei klaar te zijn met het weren van mijn nieuwe liefde. Hij zei een nieuwe fase in zijn leven in te gaan en dat daarbij ook hoorde dingen of mensen in dit geval niet uit de weg gaan. Mijn zoon zei klaar te zijn voor een ontmoeting, ik voelde enorme blijdschap.  I

Moet ik nou godverdomme de godganse dag gaan zitten glimlachen als een zaligverklaarde moeder Theresa? Was de benauwende gedachte die in mij opkwam toen ik vanochtend oplossingen zocht voor het feit dat mensen bang voor de blik in mijn ogen zijn. Bang wanneer ik aandachtig naar ze luister met mijn neutrale gezichtsuitdrukking. "DAT GA IK DUS NIET DOEN!" sputterde ik uit, de bijna ongezonde tegenzin droop ervan af.  En waarom zou ik dat eigenlijk niet doen, sprak een veel zachtere stem. De stem die vaak iets van een bizarre jeuk in mijn lichaam teweeg brengt.  Tja waarom zou ik het glimlachexperiment niet uitvoeren? Gewoon vaker dan ik neig te glimlachen naar de ander, mijn witte tanden laten schitteren, mijn ogen laten fonkelen, de ander op zijn/haar gemak stellen, het ijs laten smelten en de wolken laten verdwijnen. Waarom in godsnaam zou ik dat niet willen? Omdat ik bang ben niet meer authentiek te zijn. Ik wil zo graag echt zijn, zelfs als dat de ander bang m

Leren voelen wat ik voel, ik bedoel dan zowel de lichamelijke sensaties (ik voel verkrampingen, onrust, benauwdheid et cetera) als de emoties (ik voel me jaloers, bang, geïrriteerd et cetera). Erg recentelijk begon ik het te leren. Jaren daarvoor dacht ik dat ik mijn lichamelijke sensaties zou gaan leren voelen maar ontwikkelde ik de taal om mijn emoties te verwoorden. Geweldloze communicatie was wat ik leerde, tegenwoordig is het mijn tweede taal en kan niet niet meer zonder. Vorig jaar ontdekte ik de kunst van het focussen. Een subtiel verblijven met dat wat er is in mijn lichaam zonder het groter of kleiner te maken of er een analyse op los te laten. De twee vaardigheden combineer ik graag wanneer ik contact maak met anderen en zeker wanneer ik aan het circlen ben. Het helpt me om mezelf te begrijpen en accepteren en daarmee dus ook de ander. Wanneer ik geraakt ben, Ik durf vaker uit te spreken hoe ik me voel. Het werkt voor mij helpend als ik daartoe uitgenodigd word. 

Is de beukennoot die eindigt op het asfalt, net zo gelukt in zijn leven als de beukenboom waar hij vanaf gevallen is? Die vraag stelde ik mezelf zondagavond. Nooit in mijn leven dacht ik na over beukennoten en andere vruchten of zaden van planten en bomen. Dat ze eigenlijk in potentie een plant of boom zijn, dat besefte ik niet. Wat is mijn werkelijke potentie? Leef ik die wel? Is mijn leven succesvol te noemen als ik mijn doel niet ten volste nastreef? Gaat er iets verloren als ik niet word, wat voorbestemd is? Afgelopen zondag keek ik naar een webinar van Michael Beckwith: 'Discover your Life Purpose'. Al sinds mijn vroege jeugd ben ik opzoek geweest naar mijn purpose. Echter ik zocht vooral naar concrete beroepen, en dat was verwarrend. 'Waar zou ik mezelf kunnen zijn met al de verschillende talenten die ik heb, welke baan past daarbij?, vroeg ik me dan af. Tijdens het webinar werd het me heel duidelijk dat die purpose, mijn doel in dit leven, erg samenhangt

Gisterochtend was het tijd om  de biologielessen van de afgelopen periode  te evalueren. Ik gaf op LIFE! les aan een  groepje van 5 studenten in leeltijd van 6 tot 14 jaar.  Naar voren kwam dat er behoefte was om de lessen op een manier op te splitsen omdat nu de verschillende behoeftes niet in 1 les pasten. De 2 jongste studenten verlieten, als was het toeval, de ruimte om te gaan eten ik bleef achter met de oudsten. We deden een paar rondjes waarbij de vraag was: 'Wat is jouw droomles?' 'Ik wil meer weten over homoseksualiteit, transgenders en dragqueens', sprak de eerste. 'Wat zijn dat transgenders?', vroeg de tweede. 'Wat zou jij willen doen Yashodara?', vroeg de derde. 'Ik zou graag samen met jullie willen onderzoeken, mijn interesse gaat vooral uit naar het lichaam, intimiteit, seksualiteit, dus ook de vrouw in haar maan en zo', beantwoordde ik de vraag. De meiden keken mij met grote ogen aan, 'in je maan, wat is dat?'