Ik kwel mezelf niet meer
Zowel de leerplichtambtenaren als de mensen werkzaam voor de onderwijsinspectie liepen gisterochtend bij LIFE! naar binnen. Ik gaf ze een warm welkom, dat was het minste. De inspectie was duidelijk over waar wij als beginnende school aan moeten voldoen. De leerplichtambtenaren hadden gehoord dat we gestart zijn en wilden alles weten over de aantallen studenten en de namen. Want ja leerplicht checkt natuurlijk of 5 plussers wel op school zitten en waar precies.
Het is wederom een interessant gebeuren, laverend tussen dat wat ik voor LIFE! wens aan ruimte en vrijheid en de grenzen die OCW stelt aan particuliere scholen. Er zijn initiatieven geweest die over de grens gingen en het kosten wat het kost op hun manier wilden doen. Helaas bleven dat initiatieven die niet als school verder mochten. En ja daar is het mij dus wel om te doen, ik wil juist zo graag een officieel erkende school zijn, die vrijheid voor studenten hoog in het vandel heeft. Ik geloof en weet dat het mogelijk is, er bestaan al jaren scholen die het ook zo doen.
Wel ben ik zelf zoekende naar wat mijn rol in dit proces precies is. Zoals ik al eerder opbiechtte, is het lezen en begrijpen van documenten met daarin vooral ingewikkelde termen en juridische taal, iets waar ik heel onzeker en verdrietig van word. Wanneer iemand het samen met mij leest of, en dit klinkt waarschijnlijk echt bizar, mij het voorleest, dan kan ik wel degelijk met antwoorden en ideeën komen. Ook sparren gaat mij goed af, laat het me gewoon niet in mijn eentje doen. En ja daar ben ik nu voor mezelf heel open en eerlijk over. Ik kwel mezelf niet meer wetende dat er altijd genoeg mensen zullen zijn die er wel goed in zijn en het graag doen.
Aan het begin van de zomervakantie van 2014 zat ik met mijn toenmalige team van docenten bij elkaar. We waren aan het barbecueën en ik kon het weer eens niet laten om een discussie aan te zwengelen. Het was eigenlijk meer een visie op werken in een team. Mijn gedachte was dat het mijns inziens mogelijk zou zijn om in een team te werken en iedereen steeds dat te laten doen waar hij/zij goed in is. Ik was in de overtuiging dat iedereen dan steeds vanuit zijn/haar kracht werkt en dus doet wat goed voelt. De meningen verschilden nogal en sommige collega's vreesden dat er dan altijd klussen zouden blijven liggen.
Eigenlijk leef ik nu die droom, ik weet helaas niet zeker of al mijn collega's bij LIFE! dat ook echt steeds durven te doen. Ik help ze wel herinneren aan ons motto; 'Doe alleen wat goed voelt, en als je iets niet wil doen, dan vind je iemand die dat wel wil doen'.
Gisteravond belde Deedee mij met een vraag. Omdat zij een overall view heeft en als een motor ons in beweging houdt, zijn er ontzettend veel taken die ze op zich genomen heeft. Haar vraag was of ik die ene taak van haar over wilde nemen. En dat voelt helemaal goed, want laat dat nou een klusje zijn dat ik graag doe.
Dat zoeken en vinden van de flow in mijn werk, het gaat me goed af. En jij doe jij mee met het volgen van je hart om te ontdekken hoe relaxt het is om te zo werken?
Het is wederom een interessant gebeuren, laverend tussen dat wat ik voor LIFE! wens aan ruimte en vrijheid en de grenzen die OCW stelt aan particuliere scholen. Er zijn initiatieven geweest die over de grens gingen en het kosten wat het kost op hun manier wilden doen. Helaas bleven dat initiatieven die niet als school verder mochten. En ja daar is het mij dus wel om te doen, ik wil juist zo graag een officieel erkende school zijn, die vrijheid voor studenten hoog in het vandel heeft. Ik geloof en weet dat het mogelijk is, er bestaan al jaren scholen die het ook zo doen.
Wel ben ik zelf zoekende naar wat mijn rol in dit proces precies is. Zoals ik al eerder opbiechtte, is het lezen en begrijpen van documenten met daarin vooral ingewikkelde termen en juridische taal, iets waar ik heel onzeker en verdrietig van word. Wanneer iemand het samen met mij leest of, en dit klinkt waarschijnlijk echt bizar, mij het voorleest, dan kan ik wel degelijk met antwoorden en ideeën komen. Ook sparren gaat mij goed af, laat het me gewoon niet in mijn eentje doen. En ja daar ben ik nu voor mezelf heel open en eerlijk over. Ik kwel mezelf niet meer wetende dat er altijd genoeg mensen zullen zijn die er wel goed in zijn en het graag doen.
Aan het begin van de zomervakantie van 2014 zat ik met mijn toenmalige team van docenten bij elkaar. We waren aan het barbecueën en ik kon het weer eens niet laten om een discussie aan te zwengelen. Het was eigenlijk meer een visie op werken in een team. Mijn gedachte was dat het mijns inziens mogelijk zou zijn om in een team te werken en iedereen steeds dat te laten doen waar hij/zij goed in is. Ik was in de overtuiging dat iedereen dan steeds vanuit zijn/haar kracht werkt en dus doet wat goed voelt. De meningen verschilden nogal en sommige collega's vreesden dat er dan altijd klussen zouden blijven liggen.
Eigenlijk leef ik nu die droom, ik weet helaas niet zeker of al mijn collega's bij LIFE! dat ook echt steeds durven te doen. Ik help ze wel herinneren aan ons motto; 'Doe alleen wat goed voelt, en als je iets niet wil doen, dan vind je iemand die dat wel wil doen'.
Gisteravond belde Deedee mij met een vraag. Omdat zij een overall view heeft en als een motor ons in beweging houdt, zijn er ontzettend veel taken die ze op zich genomen heeft. Haar vraag was of ik die ene taak van haar over wilde nemen. En dat voelt helemaal goed, want laat dat nou een klusje zijn dat ik graag doe.
Dat zoeken en vinden van de flow in mijn werk, het gaat me goed af. En jij doe jij mee met het volgen van je hart om te ontdekken hoe relaxt het is om te zo werken?
Reacties
Een reactie posten