Yashodara's blog: Ontstaan uit stilte & gestuurd door liefde

De hele ochtend draaide Anouk dat ene nummer van Pharrel Williams. Haar koffer was al uren ingepakt. Het voelde een beetje als op vakantie gaan, maar dan naar een verschrikkelijk oord. Je koffer inpakken voor iets dat eigenlijk heel vervelend was. Nou ja vervelend. Het was niet alleen vervelend, dat werd Anouk de afgelopen weken steeds door bijna iedereen verteld. Er werd steeds gezegd dat Anouk eigenlijk heel blij moest zijn. Blij dat ze hier in Nederland woonde waar dit soort operaties überhaupt mogelijk waren. Blij omdat ze nu aan de beurt was en niet langer hoefde te wachten. Blij omdat niet opereren de situatie alleen maar zou verergeren. Dus was Anouk blij. Nou ja blij. Heel diep van binnen was Anouk gewoon boos en voelde ze een spanning. Boos omdat ze helemaal niet gevraagd had om deze vervelende situatie en gespannen omdat ze niet kon overzien hoe het allemaal precies zou verlopen. Daar hield Anouk niet van. Het liefst wist ze van tevoren wat er te gebeuren stond dan kon ze

‘Wat betekent luddevede?’ had Arjan gevraagd terwijl hij naar het mobieltje in zijn hand keek. Het zag eruit alsof hij de vraag aan het apparaatje stelde. ‘Het is een ander woord voor liefdesverdriet, waar het precies vandaan komt weet ik niet’, antwoordde Mariel. Arjan reageerde niet en ging nog meer onderuit liggen op de donkerrode bank. ‘Maar is dat wat je hebt?’, vervolgde Mariel haar vragen, na een korte stilte. Uit het niets begon Arjan te praten; ’Hee yoo, fakka? Ruhhhhstig, ruhhhhstig. Niks bro. Ja das goed. Later’. Mariel had de telefoon van haar broertje niet horen overgaan. Ze had gezien hoe Arjan tijdens het telefoongesprek steeds meer rechtop was komen zitten. Met zijn linkerhand was hij een paar keer door zijn korte haren gegleden en had daarna in zijn kruis geknepen. Zijn knieën bewogen in een onregelmatig tempo open en dicht. ‘Ik vroeg je wat’, hervatte Mariel de dialoog. Arjan stond op en liep zonder antwoord te geven de kamer uit richting gang. Waar hij zijn sport

Midden in het Vondelpark ligt een tennisclub die De Kattenlaan heet. Elke woensdagmiddag heeft Bobbie er tennisles samen met drie andere kinderen van haar leeftijd. Het eerste jaar dat ze les had, vond ze er eigenlijk niks aan. Het leek op een uur lang ballen rapen, de ballen uit of steeds in het net slaan, om ze daarna weer op te moeten rapen. Toch bleef Bobbie elke woensdag op haar fiets door het park naar tennisles fietsen. De vraag is waarom ze dat deed. Hier volgen twee antwoorden. De eerste reden is dat knappe Kai in haar groepje zit. Maar dit weet alleen Angela uit Bobbies klas. En de tweede reden is dat Bobbie later bij Wimbledon wil tennissen. Haar broer Mike slaat vaak aces en heeft een betere backhand dan forehand. Hij weet alles over tennis en Wimbledon. Toen hij 15 was, mocht hij een keer ballenjongen zijn. Misschien hielp het wel dat zijn vader Engels is en dicht bij Wimbledon woont. Zodoende was Mike al vaak naar wedstrijden gaan kijken en kon hij meteen vragen hoe hij