Yashodara's blog: Ontstaan uit stilte & gestuurd door liefde

Het gebeurt, as we speak, de geschiedenis wordt geschreven. De geschiedschrijvers hebben het druk. Maar waar zo'n 20 jaar geleden het onderzoeken van bronnen, het vastleggen van gebeurtenissen en het verkondigen van feiten en meningen aan een groot publiek, nog weggelegd was voor een kleine groep gekwalificeerd door onder andere; ervaring, opleiding, titel, leeftijd en soms zelfs achtergrond, is dat sinds de komst van de smartphone voor elke bezitter van zo'n apparaat, dus mogelijk.  Niet alleen kan elke bezitter dus verkondigen wat er te verkondigen is, ook kan elke bezitter zelf op onderzoek uit, anderen interviewen, naar de plaats delict afreizen en met deze informatie anderen op de hoogte stellen. Er zitten letterlijk en figuurlijk geen grenzen meer aan de ooit bedachte journalistiek en het onderzoek daartoe. Dat wat de mainstream media het volk voorschotelt, blijkt op dit moment erg eenzijdig te zijn. Alsof alle kanalen en partijen in deze crisis totaal op 1 lijn zitten. A

Wat is er toch met mij aan de hand? vroeg ik me vanochtend af terwijl ik gewoon zoals elke ochtend in de pan met havermoutpap stond te roeren. Er is iets geraakt, aangescherpt, no m0re mrs nice girl.  Of lees je liever: wakker geworden? Nee dit gaat niet over mijn neiging om te pleasen, mijn tactiek om conflicten uit de weg te gaan, mijn eindeloze geduld om 'de ander' te begrijpen of mijn aangeleerde talent de boel de boel te laten. Nee dit gaat over het tegenovergestelde van al het bovengenoemde. Dit gaat over de strijd opzoeken, hem uitvergroten totdat het voor alle betrokkenen glashelder is waar we het over hebben en hem dan aan te gaan, gewapend en wel. En ja daar maak je of laat ik het bij mezelf houden: daar maak Ik geen vrienden mee, zelfs niet bij familie. Maar waarom dan nu? vraag ik me af. Waarom moet ik zonodig NU, in deze bizarre tijd waarin elke rebel zijn kans grijpt om iets van de daken te schreeuwen. Waarom moet ik ook nu nog een duit in het zakje doen?  Het lij

  De eerst keer dat ik als kind hoorde over de verschrikkingen uit de tweede wereld oorlog was mijn terugkerende gedachte: Waarom deden zo weinig mensen iets om dit tegen te houden?  Naarmate ik ouder werd en zelf een gezin had, begon ik meer en meer te begrijpen dat je leven in de waagschaal gooien, ook verstrekkende gevolgen voor je nageslacht kan hebben. Een held zijn voor anderen en je eigen dierbaren niet beschermen, leek ook niet te kloppen. Ik kwam er niet uit. Een tijdje geleden zag ik op YouTube een filmpje  over de complot theorie over de aanslag op de Twin Towers ook wel bekend onder de naam: 9/11. Nadat ik de beide filmpjes bekeken had, kon ik verschillende conclusies trekken. Een voor mij belangrijke was de volgende. Het hangt er vanaf wie degene is die een groep mensen toespreekt, wil de groep geloven, aannemen of überhaupt de tijd nemen om te onderzoeken wat daar gezegd wordt. Als mens kan je werkelijk getuige zijn van iets traumatisch maar wanneer jij als persoon niet g

Opvoeding wat is dat nou precies? Moet ik, oftewel denk ik dat het mijn taak is om mijn kind iets bij te brengen? Waar ik steeds meer achter kom, is dat ik mijn dochter wel wil leren om meer en meer in contact te komen met haar eigen gevoel en behoefte daarachter. Dat doe ik meer en meer door wanneer we iets gaan doen haar te vragen hoe ze zich voelt voordat 'het' begint. Vandaag bracht ik haar naar haar eerste training voor synchroonzwemmen. Vlak voordat we naar het ontmoetingspunt toeliepen stelde ik haar de vraag hoe ze zich voelde. 'Ik ben een beetje zenuwachtig, want ik weet niet of er kinderen zijn die ik ken'. 'Voelt het veilig als je iemand al kent zodat je je niet alleen voelt', raadde ik. Ze bevestigde dit.  'Waar voel je dat in je lichaam', vroeg ik haar. 'Hier, ze wees naar een gebied boven in haar romp onder haar keel. 'Wat voel je daar precies', vervolgde ik mijn onderzoekende vragen. 'Alsof ik een boer moet laten', zei

 Ibiza was de bestemming en ik wist dat het heftig zou worden. In mij is dan altijd een paradox 'voelbaar'. Aan de ene kant wil ik voor heling gaan, heling in mijn geval betekent vooral meer en meer mezelf accepteren en liefhebben. Maar tegelijkertijd is er ook weerzin. Een grote weerzin tegen dat wat er aan zal komen voor dat de heling plaatsvindt. Pijn, angst, onzekerheid, wantrouwen, schaamte en teleurstelling.  'Wie mooi wil zijn, moet lijden pijn', hoorde ik als kleuter wanneer ik het uitgilde als mijn moeder mijn haar borstelde. Tegenwoordig zou ik ervan maken: 'Wie heel wil zijn, moet lijden pijn'. Heel als compleet, heel als geheeld, heel als hersteld. Herstel lijkt niet zonder pijn of weerstand te gaan. Op Ibiza ving ik een gesprek op tussen 2 personen. Ik stond onder de buiten douche en nadat ik de kraan dichtgedraaid had, kon ik letterlijk verstaan wat er gezegd werd. 'Het komt goed', hoorde ik en iets raakte getriggerd. 'Wat is dat goed?&

'J ij hebt ons nooit geleerd om met schulden om te gaan', zei mijn zoon en ik kon het twijfeloos beamen. Nee zij leerden het niet van mij, ik leerde het niet van mijn ouders en ga zo maar door. Welke ouder bereidt zijn koters nu werkelijk voor op de valkuilen van het leven? Wat ik als kind vaak hoorde was de niets zeggende vraag van volwassenen: 'Wat wil jij later worden?' Impliciet betekende die vraag waarschijnlijk; wat ga jij doen als je (jong)volwassen bent om ervoor te zorgen dat je gelukkig bent en blijft? En dat zogenaamde geluk zit hem dus niet in werk, vriendschap of gezin.  Maar dat geluk zit hem in het kunnen houden van jezelf, waar je jezelf ook aantreft. Dus is de vraag: Welke tools ga jij aanleren om te kunnen processen wat op jouw pad komt, om te kunnen  incasseren wat er aan tegenslagen gevoeld gaat worden, om te kunnen accepteren wat voor pijn en verdriet jij te verduren krijgt? En ja DAT zijn de juiste vragen die je als opvoeder/inspirator aan een '

Wat geef ik mijn dochter onbewust mee aan seksuele idealen? Ik werd me er deze week meer bewust van. Het lijkt een andere bedoeling dan ik ervoer met mijn zonen. 'Het' zit em in kleine op het oog onbelangrijke dingen. Zo wil mijn dochter haar haren afknippen, de dode puntjes. Ik voelde grote teleurstelling, was juist de laatste tijd zo onder de indruk van haar prachtige lange wilde haren, die in ongelijke lengte langs haar lieve gezichtje hangen.  Nee Dotje wil het korter, a lles op gelijke lengte, zoals haar vriendin.  Wat ik dacht was dubbel. Er was een gedachte: 'Goh wat is ze toch lekker eigen wijs, ze weet zo goed wat ze wil, zelfs als haar moeder laat blijken een andere voorkeur te hebben, houdt ze voet bij stuk. Prachtig, dit komt ook door democratsch onderwijs waar kinderen leren om hun mening te vormen en die te onderbouwen. Goed gelukt dus'. Maar er was ook een onderzoekende gedachte. Waarom wilde ik dat haar haar lang en 'wild&

Het is 1 van de meest bekende oneliners die ik hoor als ik met spirituele personen over de liefde praat, is:' Je moet eerst van jezelf houden en dan pas kan je van een ander houden'. Ik kan niks met die opmerking. Wat nou eerst van jezelf houden? Hoe dan? Twee weken geleden toen ik begonnen was met het online: 'Healing my Jealousy program', kwam ik tot de mijn schrikbarende conclusie dat ik behalve uit elkaar kan barsten van jaloezie (lees: angst, schaamte, kou, verkramping en onzekerheid) ik kennelijk ook nog eens amper van mezelf houd! Dat was, zoals je kan begrijpen enorm schrikken en slikken. Mijn hele wereld stortte in elkaar. Ik kon alleen nog maar huilen, wat een verdriet en schaamte, het hield niet op. Met lichte hoofdpijn en snottige van de tranen viel ik die avond in slaap. De volgende dag, leek alles toch wel ietsje anders te zijn. Er was een video  in het programma waarin Brittany Taylor (de maakster en mijn grote inspirator) liet zien hoe zi

A new story, was het thema van het Open Up festival waar ik in de zomer van 2016 voor het eerst naar toe ging. Samen met Dotje, die toen nog Dakini heette. In de 6 dagen voorafgaande aan het festival waarin ik besloten had er naar toe te gaan, struinde ik de website af om me te kunnen voorbereiden op deze toch wel avontuurlijke actie. Sinds ik met Patrick een relatie had, was ik nooit meer op meerdaagse muziekfestivals geweest en er was een gedachte dat het wel eens mis zou kunnen gaan. A new story was dus het thema en omdat ik me goed wilde voorbereiden op deze ervaring, had ik voor mezelf bedacht wat mijn New Story zou zijn. Ik had sinds maart van dat jaar the Mind muscle workout gevolgd bij Trust op de Albert Cuijpstraat in Amsterdam en   Joyce Olivier   zei op 1 van de avonden zoiets dat klonk als: 'Ik leef mijn leven aligned'. Die zin had mij een hele prettige felt sense gegeven, rust, vertrouwen, veiligheid en overgave zijn woorden die ik daar mee associeer.