Yashodara's blog: Ontstaan uit stilte & gestuurd door liefde

Allerliefste en absoluut favoriete Mailin Fleur Landvreugd, Lieverd, eindelijk een brief van mij, mijn eigen zelf, mijn alter ega, mijn spiegelbeeld, mijn stem, mijn geweten, mijn schaduw, mijn partner in crime, mijn trouwe metgezel, mijn ziel, mijn geheugen, dat waar ik mij het meest mee identificeer, lieverd ik hou van mij. Ja laat ik dat maar eens werkelijk tot me door laten dringen... Ik hou zoveel van mij, schat dat ik er ben, dat alles dat ik in mijn leven doe en beslis wel of niet te doen als werkelijk doel heeft mijzelf te beschermen tegen pijn of anders gezegd; mij liefde te laten ervaren. En nu komt het, de manieren waarop ik dat doe, zijn niet altijd de meest handige. Sterker nog veel van die manieren zorgen feitelijk juist voor pijn. Lieverd maar zelfs dat vind ik eigenlijk hartstikke mooi en puur want kan ik nagaan hoeveel liefde er dus is.  En er is ergens een diep verlangen mijzelf nooit te verliezen, een verlangen altijd één te blijven en er is een iets

'Wie ben jij werkelijk?', vroeg ze en ik hoorde de vraag die ik niet kon beantwoorden.  'En je kwetsbaarheid, is dat niet een maniertje geworden?' vroeg hij.  Is het 'me open en eerlijk opstellen', niet gewoon een maniertje geworden om wel gezien maar niet geraakt te worden? Iets in me werd onrustig, iets in me wilde niets liever dan antwoord kunnen voelen, maar er kwam niks. Leegte en onrust waren voelbaar. Nu 'weet' ik dat ik zo'n vraag op verschillende manieren kan beantwoorden. In het spirituele wereldje waar ontwaken het hoogst haalbare is, zou een standaard antwoord zijn: 'Mailin je bent bewustzijn, vormloos, zonder begin of einde, voorbij woorden, beelden en al het andere dat waarneembaar is. Blablabla....'.  In dat soort antwoorden was ik gelukkig niet geïnteresseerd en nu nog steeds niet. Als dat is waar je op zit te wachten, mag je nu wegklikken, dit blog wordt anders. Door te circlen met een vaste groep op vaste av

Hoe 'open of naakt' durf ik te zijn? En ben ik dan wel waarachtig of speel ik een spel? Het spel van kwetsbaar zijn om geaccepteerd te worden?  Een strategie om erbij te horen in de groep? Want niks of niemand kan mij meer iets doen als ik al mijn gekwetste zelf tentoonspreid. Is het 'me open en eerlijk opstellen', niet gewoon een maniertje geworden om wel gezien maar niet geraakt te worden? En is mijn openheid eigenlijk bedoeld als een schild tegen de aanval met eventuele pijn als gevolg?  Is er zoveel angst om weer gekwetst te worden dat ik dat zo hoop te voorkomen? Ben ik misschien nog niet 'klaar' met oude pijn en loop ik daarvoor weg? Wie ben ik dan zonder dat spel? Hoe naakt kan ik werkelijk zijn?

Als jong kind en puber werd er niet gevraagd naar mijn expertise, mening of inzichten. Ik geloofde zelf niet eens dat er iets was waar ik in uitblonk. Op school staarde ik het grootste gedeelte van de dag uit het raam en later op de middelbare school naar de klasgenoot waar ik in stilte verliefd op was. Ik was niet geïnteresseerd in wat er onderwezen werd en geloofde niet dat mijn inbreng enige waarde had of iemand kon inspireren. Mijn vader bemoeide zich met mijn schoolcarrière, ik kreeg daar de zenuwen van. Hij overhoorde mij als ik schei- of natuurkunde toetsen had. Hij gaf uitleg over wiskunde, ik begreep er de balle van. Op de één of andere manier begon ik aan te nemen dat ik niet echt slim was. Leren dat was iets dat mijn oudere zus kon, zij zat op het VWO, en mijn vader was arts ook hij was slim. Zijn goedbedoelde hulp werkte averechts, mijn zelfvertrouwen kromp tot het punt dat het me niet eens meer kon schelen wat er qua scholing van mij terecht zou komen. Mijn mo