Yashodara's blog: Ontstaan uit stilte & gestuurd door liefde

Gisterochtend hielp ik een collega even met dozen naar boven brengen bij LIFE! Terwijl de collega haar vraag om hulp formuleerde, maakte ze oogcontact met mij, ik voelde me aangesproken maar had niet de moed om mijn 'halve ja' te verwoorden. Met een lichte tegenzin liep ik naar haar volgepakte auto en koos een doos uit die precies het juiste voor mij hanteerbare gewicht zou hebben, mij bewust van de challenge een stijle ijzeren trap te betreden zonder de leuning vast te kunnen houden. De eerste doos die ik boven bracht, zette ik op een rand bij een tafel naast ander materiaal. Bovenaan naast de trapleuning stond een collega toe te kijken hoe een moeder van een student met de volgende doos naar boven kwam.  Ik had niet de moed de collega te vragen om mee te helpen. Beneden bij de auto zocht ik wederom een doos van ideale omvang en gewicht en liep naar de trap. Boven aangekomen koos ik voor de vluggere variant, ik schoof de doos over de vloer richting tafel en draaide me om na

Had ik dit durven dromen? Had ik durven dromen dat ik weer dezelfde intense lichamelijke aantrekkingskracht zou ervaren met mijn partner. Mijn liefje waar ik al bijna 13 jaar mee samen ben? Zou dat echt kunnen? We moesten van ver komen, dat moet gezegd. Ik wilde niks anders dan dat we weer innig verliefde, en passievolle seks zouden hebben, maar de realiteit was anders. In het begin dacht ik nog; 'Vind je het gek, ik ben net bevallen, mijn lichaam moet zich herstellen'. Daar komt bij dat ik lang borstvoeding gaf; 'Niet te combineren met vurige seks', vond ik. Maar toen ik al tijden gestopt was met die borstvoeding en het vuur nog steeds gedoofd bleef, voelde ik een diep verdriet. Zou dit ooit nog goed komen? Die ene stap zetten naar gewoon een keer seks, leek onmogelijk. Ik wist bij God niet meer hoe te beginnen, laat staan te eindigen. Telkens als ik me voornam om een keer spontaan de eerste stap te zetten, gebeurde er iets waardoor dat onmogelijk leek. Of ik werd