Posts

Er worden posts getoond met het label ouderschap

Nou moet ik eens goed luisteren!

Afbeelding
Opvoeding wat is dat nou precies? Moet ik, oftewel denk ik dat het mijn taak is om mijn kind iets bij te brengen? Waar ik steeds meer achter kom, is dat ik mijn dochter wel wil leren om meer en meer in contact te komen met haar eigen gevoel en behoefte daarachter. Dat doe ik meer en meer door wanneer we iets gaan doen haar te vragen hoe ze zich voelt voordat 'het' begint. Vandaag bracht ik haar naar haar eerste training voor synchroonzwemmen. Vlak voordat we naar het ontmoetingspunt toeliepen stelde ik haar de vraag hoe ze zich voelde. 'Ik ben een beetje zenuwachtig, want ik weet niet of er kinderen zijn die ik ken'. 'Voelt het veilig als je iemand al kent zodat je je niet alleen voelt', raadde ik. Ze bevestigde dit.  'Waar voel je dat in je lichaam', vroeg ik haar. 'Hier, ze wees naar een gebied boven in haar romp onder haar keel. 'Wat voel je daar precies', vervolgde ik mijn onderzoekende vragen. 'Alsof ik een boer moet laten', zei

2018 Ik buig voor je

Afbeelding
2018, Jij bent me d'r één. Wauw wat heb jij me te grazen genomen. Van alles kreeg ik op mijn bord. Als moeder met een zoonlief die afstand en radiostilte wilde. Als liefje van de man die op onderzoek uitging  Als zzp'er en de bankrekening die zich niet genoeg vulde Als hypergonder en het kwakkelen Als doemscenariodenker alleen op reis naar India Als ijdeltuit, bange schijtert en de uitgestelde chirurgische ingreep Ja 1 jaar en 1 dag geleden bedacht ik mijn motto voor 2018: "Beslissen en doen" en dat hielp de vaart er een beetje in te houden, want beslissingen nemen, ik was er niet snel in. Mijn contact met mijn zoon is hersteld. Ik voel zoveel liefde stromen. Voor hem, voor onze relatie en voor mijzelf als moeder. Ik blijf steeds meer bij mezelf. En wat mijn lief en zijn onderzoek betreft heb ik geleerd om te mogen voelen, uit te spreken wat ik vind en vrees, en te ademen in het NU. Wat is er ondanks alles toch veel liefde voor m

Ojee geweldloze communicatie

Afbeelding
Ooh o ooh, wat een grappige doch pijnlijke paradox. Je begint een school gebaseerd op geweldloze communicatie en je trekt de meest geweldadige want teleurgestelde mensen aan. Oeps vette jackal. Wanneer ouders of potenciele vrijwilligers naar LIFE! komen omdat ze gehoord hebben dat LIFE! een nonviolent communication (nvc) school is, slaat de schrik mij om mijn giraffen hartje. Ojee, deze mensen gaan zooooo teleurgesteld raken, omdat ze denken dat wij de perfecte school zijn voor hun gevoelige prinsje of prinsesje. (jackal) 'Ik dacht dat jullie een nvc school waren maar ik hoor pubers schelden en mijn kind wordt gepest, hoe kan dat nou, ik dacht dat het hier anders zou zijn, waar is die nvc dan?' De nvc zit in een klein hoekje, als je grote verwachtingen hebt, of noem ze jackals, dan kijk je er over heen en raak je teleurgesteld. Als je oog hebt voor verfijning, detail en kan vertragen, voel je de zorgzaamheid en de ruimte die veiligheid creëert naast alles wat er

Vertrouwen dat het helemaal klopt

Afbeelding
Soms kom ik mensen tegen die niet begrijpen hoe. Hoe er iets geleerd kan worden op de democratische school LIFE! . Hoe dat kan als studenten geen verplichting hebben tot het volgen van lessen. En dat begrijp ik wel een beetje. Het vereist namelijk wat fantasie en out of the box denken om je voor te kunnen stellen hoe studenten dan wel leren. Mijn ervaring als staflid/mentor/medeoprichter van/bij LIFE! is dat hoe jonger de student is, hoe makkelijker dat gaat. Immers jonge mensen, of noem ze kleuters als dat een beter beeld schept, doen feitelijk de hele dag niks anders dan spelen/ontdekken/experimenteren oftewel leren. In het reguliere schoolsysteem wordt dat ze echter voordturend en gestructureerd afgeleerd. Elke impuls die jonge studenten van nature hebben, wordt daar onderdrukt. Ergens wel te begrijpen als je als juf/meester gedwongen wordt om een schema af te werken binnen een vastgestelde tijd en je 'afgerekend' wordt op elke leerling die dat schema niet kan bijben

Puberteit, ooh boy!

Afbeelding
Afgelopen week had ik een  paar keer een gesprek met verschillende alleenstaande moeders van puberzonen. Waar de vrouwen over spraken waren de tegenstelde verlangens die zichtbaar zijn. Aan de ene kant de zonen die 's morgens liever in bed liggen dan zich naar school te spoeden. Aan de andere kant moeders die hun zonen het liefst enthousiast, gemotiveerd en op tijd richting school zien bewegen. Ikzelf ben een alleenstaande moeder van een puberzoon geweest. Waar ik in die periode achteraf gezien het meeste last van had, waren mijn eigen overtuigingen over het moederschap en de leerplicht. Ik zat er helemaal in, totaal klem, ik kon geen kant op.  Naar school moest ie, en wel NU. Anders zou ik voor een zoveelste keer naar school of de leerplichtambtenaar moeten komen voor een gesprek over de verzuimde uren van de jongen in kwestie en zou ik me een ongekwalificeerde moeder voelen.  Een slechte moeder want het lukte mij kennelijk niet om hem naar school te sturen. Terwijl het

Is dit wel naar waarheid ingevuld?

Eén uurtje geef ik mezelf. 1 uurtje en dan moet het klaar zijn. Eén uurtje en dan moet het staan als een huis. Maar voor ik kan beginnen moeten er nog wel wat maatregelen getroffen worden. Er staat een cd op repeat met begeleidende muziek bij het verhaal van Barbar de olifant. Mijn wekker staat op scherp. Mijn peuter moet zichzelf zo meteen even vermaken.60 minuten lang, of kort als je het van mij uit bekijkt. Met de afstandsbediening, zet ik de cd iets zachter als ik denk dat de tweejarige het niet door heeft, maar hoor na twee seconde al een klacht. Of het als-je-blieft weer harder mag. En aangezien ik geen slapende honden wil wakker maken doe ik braaf wat mij gevraagd wordt. Hoewel ik het verhaaltje en de daarbij behorende dramatische tonen ondertussen kan dromen en de klanken geen inspirerende werking op mij hebben. Hoe doen andere schrijvende ouders dat, is een gedachte die mij steeds bezig houdt. Want niet elke schrijver brengt zijn kinderen naar de opvang voordat er begonne

De tevreden ouder

Soms lijkt het wel alsof het opvoeden van je kinderen een wedstrijd is. Steeds aan andere ouders laten zien wat die van jou al kan. Waar die van jou in uitblinkt. Van pure trots naast je schoenen lopen als je kind ‘scoort’ en jij er naast staat met in je achterhoofd een nieuwe uitdaging voor kindlief. Ik laat me vaak meeslepen in deze ratrace. Schep dan ook op over wat mijn kinderen gepresteerd hebben. Maar het geeft me niet echt voldoening. Het gaat natuurlijk niet altijd goed. Ik ben een voorbeeld voor ze van hoe het moet en helaas ook van hoe het niet moet. Mijn kinderen zijn bijna 19 jaar, bijna 15 jaar en 8,5 maand. In elke fase zijn er weer andere uitdagingen Al tijdens de zwangerschappen kwam ik ouders tegen die klaarblijkelijk nooit tobden over de opvoeding en alles wat daarbij komt kijken. Het ging ze zo te horen geheel van een leien dakje. Ik heb hieronder wat uitspraken geschreven die ik soms letterlijk gehoord heb en die ik verzonnen heb. Het is maar om een idee te krijgen

So far so good, zou je zeggen

Op zich is aan een derde kind beginnen helemaal niet zo ingewikkeld als je zou denken. Het komt er op neer dat je, op het juiste moment, moet neuken met de persoon die je het liefst als de vader van dat derde kind wenst en dan… hoppa zwanger. Tenminste zo ging dat bij mij. Ik weet heus wel dat het bij vrouwen van mijn leeftijd, 40+ zogezegd, wel eens heel anders kan lopen. Sinds ik weet dat ik zo vruchtbaar ben, heb ik mijn partner met geen vinger meer aangeraakt, dat is de keerzijde van makkelijk zwanger raken. Vier kinderen is andere koek. De zwangerschap zelf liep zeer gesmeerd, de bevalling liep als een sneltrein (nog gesmeerder dus) en de kleine telg doet het waanzinnig in ons gezin, ze past er helemaal bij. Op mijn werk regelde ik het zo dat ik meteen mijn ouderschapsverlof op kon nemen tot en met de zomervakantie. Vandaar dat ik nu dag en nacht met m’n meisje ben en ook daar geniet ik enorm van. So far so good zou je zeggen. En zeg dat wel want ik besef me goed hoe gezegend ik b