Schaamrood op de kaken
Hoe zou jij het vinden om een uur lang over jouw leven geïnterviewd te worden? Voor een lokale radio-omroep, op een zaterdagmiddag in de bibliotheek. Morgen wordt mijn vriendin geïnterviewd. Ik ben een groot fan van haar en kijk er naar uit haar levensverhaal (waar ik al grote delen van ken) te horen. Mijn bewondering voor haar is groot, ze is mijn rolmodel en ontzettend mooi, ze heeft een ondeugende glimlach, een bijzondere kijk op moederschap, mooie dromen die ze realiseert en ze kan beestachtig hard werken. Nou jij weer.
Natuurlijk ging de gedachte van het interview ook door mijn hoofd, hoe zou het zijn als ik een keer gevraagd zou worden om mijn levensverhaal te vertellen aan een journalist, hoe zou ik me dan voelen? Dolgelukkig kan ik je vertellen.
Dat komt omdat ik een bepaalde negatieve gedachte over mijzelf heb. Die gedachte is echt belachelijk, maar ik trap er toch in. Hij gaat zo:'Wat zou ik het heerlijk vinden als ik voor iemand een rolmodel zou zijn. Maar wie zal mij ooit zo zien? Waar blink ik nou in uit? Wat maakt mij bijzonder?' Daarom concludeer ik:'Waarom zou iemand de moeite nemen mij te bevragen over mijn leven en dat wat ik meemaakte?'
Het is een pijnlijke gedachte die niet klopt want er zijn regelmatig mensen in mijn leven die letterlijk zeggen;'En toen dacht ik dit ga ik doen want zo doet Mailin dat ook altijd', of iets van die strekking. En toch is die wetenschap nog niet genoeg om mij van die gedachte over mijzelf af te helpen. Best vreemd, hoewel ik weet dat ik af en toe een voorbeeld ben voor anderen, blijf ik twijfelen over mijn kwaliteiten. Dus zo'n interview zou ook nooit genoeg zijn, dat kan ik dan nu al weten. Mijn overtuiging over mijzelf zit dieper en is misschien niet zo 1,2,3 uitgewist.
Die behoefte aan het vertellen van mijn levensverhaal, wordt gedeeltelijk vervuld door het schrijven van mijn blogs. Het is dan niet mijn hele leven dat ik uit de doeken doe, er komen wel vaak fragmenten voorbij die stammen uit mijn verre of meer recente verleden. Het helpt mij om patronen te ontdekken, te ontrafelen wie ik was en wie ik nu dus ben.
Met het schaamrood op de kaken beken ik dat ik regelmatig kijk hoevaak mijn blogs gelezen worden en wanneer dat er genoeg zijn, voelt dat beter dan wanneer het een enkeling is die leest. Alsof mijn blog waardevoller is als wanneer grote groepen het lezen. Terwijl ik dit zo over mijzelf schrijf, denk ik na of ik dit wel weer publiceren. Onzekerheid is nou niet dat je zegt één van de zeven schoonheden. Aan de andere kant, dit is hoe ik ik me nu voel. Waarom zou ik dat verbergen? Mijn minder (#nofilter) perfecte kanten laten zien, is iets waar ik grappig genoeg steeds beter in word. Misschien is dat op zich wel iets om trots op te zijn en kan iemand er een voorbeeld aan nemen. Wie weet.
Natuurlijk ging de gedachte van het interview ook door mijn hoofd, hoe zou het zijn als ik een keer gevraagd zou worden om mijn levensverhaal te vertellen aan een journalist, hoe zou ik me dan voelen? Dolgelukkig kan ik je vertellen.
Dat komt omdat ik een bepaalde negatieve gedachte over mijzelf heb. Die gedachte is echt belachelijk, maar ik trap er toch in. Hij gaat zo:'Wat zou ik het heerlijk vinden als ik voor iemand een rolmodel zou zijn. Maar wie zal mij ooit zo zien? Waar blink ik nou in uit? Wat maakt mij bijzonder?' Daarom concludeer ik:'Waarom zou iemand de moeite nemen mij te bevragen over mijn leven en dat wat ik meemaakte?'
Het is een pijnlijke gedachte die niet klopt want er zijn regelmatig mensen in mijn leven die letterlijk zeggen;'En toen dacht ik dit ga ik doen want zo doet Mailin dat ook altijd', of iets van die strekking. En toch is die wetenschap nog niet genoeg om mij van die gedachte over mijzelf af te helpen. Best vreemd, hoewel ik weet dat ik af en toe een voorbeeld ben voor anderen, blijf ik twijfelen over mijn kwaliteiten. Dus zo'n interview zou ook nooit genoeg zijn, dat kan ik dan nu al weten. Mijn overtuiging over mijzelf zit dieper en is misschien niet zo 1,2,3 uitgewist.
Die behoefte aan het vertellen van mijn levensverhaal, wordt gedeeltelijk vervuld door het schrijven van mijn blogs. Het is dan niet mijn hele leven dat ik uit de doeken doe, er komen wel vaak fragmenten voorbij die stammen uit mijn verre of meer recente verleden. Het helpt mij om patronen te ontdekken, te ontrafelen wie ik was en wie ik nu dus ben.
Met het schaamrood op de kaken beken ik dat ik regelmatig kijk hoevaak mijn blogs gelezen worden en wanneer dat er genoeg zijn, voelt dat beter dan wanneer het een enkeling is die leest. Alsof mijn blog waardevoller is als wanneer grote groepen het lezen. Terwijl ik dit zo over mijzelf schrijf, denk ik na of ik dit wel weer publiceren. Onzekerheid is nou niet dat je zegt één van de zeven schoonheden. Aan de andere kant, dit is hoe ik ik me nu voel. Waarom zou ik dat verbergen? Mijn minder (#nofilter) perfecte kanten laten zien, is iets waar ik grappig genoeg steeds beter in word. Misschien is dat op zich wel iets om trots op te zijn en kan iemand er een voorbeeld aan nemen. Wie weet.
Reacties
Een reactie posten