Yashodara's blog: Ontstaan uit stilte & gestuurd door liefde

Het begin van een nieuw jaar geeft mij altijd een bijzonder gevoel. Er is een sensatie van ruimte, leegte, kracht, avontuur en nieuwsgierigheid. Wat heeft dit jaar in petto?  Welke schaduwkant van mijzelf mag meer aan het licht komen? Welke nieuwe mensen zal ik leren kennen en welke rol zullen zij in mijn leven gaan spelen? Welk potentieel in mij is klaar om naar buiten te treden?  Het afgelopen jaar heb ik als moeder kunnen oefenen met het laten groeien van mijn geduld en vertrouwen ten aanzien van een situatie waar ik totaal geen controle over uit kon oefenen.  Mijn ontdekking lijkt dat mijn geduld en vertrouwen niet per se groeien, maar dat er steeds vaker momenten zijn dat ik in het nu kan kijken naar mijn ongeduld en wantrouwen. En dat 'kijken naar' schept precies de juiste afstand tussen dat wat waarneemt en dat wat waargenomen wordt.  Het doet me denken aan spaceholden wanneer iemand in volle vaart tegen mij tekeer gaat. Dat kan in mijn werk gebeuren waar de mensen waar

Opvoeding wat is dat nou precies? Moet ik, oftewel denk ik dat het mijn taak is om mijn kind iets bij te brengen? Waar ik steeds meer achter kom, is dat ik mijn dochter wel wil leren om meer en meer in contact te komen met haar eigen gevoel en behoefte daarachter. Dat doe ik meer en meer door wanneer we iets gaan doen haar te vragen hoe ze zich voelt voordat 'het' begint. Vandaag bracht ik haar naar haar eerste training voor synchroonzwemmen. Vlak voordat we naar het ontmoetingspunt toeliepen stelde ik haar de vraag hoe ze zich voelde. 'Ik ben een beetje zenuwachtig, want ik weet niet of er kinderen zijn die ik ken'. 'Voelt het veilig als je iemand al kent zodat je je niet alleen voelt', raadde ik. Ze bevestigde dit.  'Waar voel je dat in je lichaam', vroeg ik haar. 'Hier, ze wees naar een gebied boven in haar romp onder haar keel. 'Wat voel je daar precies', vervolgde ik mijn onderzoekende vragen. 'Alsof ik een boer moet laten', zei

Een zin die ik al vaak gehoord heb maar waar ik nooit bij kon voelen wat het nou werkelijk betekent. Totdat... Drie weken geleden kreeg ik plotsklaps de schrikbarende gedachte zwanger te zijn. Vol afschuw keek ik in de spiegel naar mijn groter geworden tieten. Dit kon niet waar zijn. Niet nog een kind. Niet nog een andere vader. Niet nog een keer het verhaal dat leidt naar een scheiding. Een eind aan de liefdesrelatie zou het betekenen, zoals dat al 3 keer eerder het geval was geweest. Ik kan niet met een vader van mijn kinderen samenzijn en samen oud worden, blijkt. De seks en itimiteit verdwijnen en de sleur doet zijn intrede. Alsjeblieft dat nooit meer. En behalve dat waren er reële angsten om een kind met een afwijking te krijgen, gezien mijn leeftijd en zag ik werkelijk niet voor me hoe ik op mijn 49ste wederom zwanger zou zijn, zou bevallen en borstvoeding zou geven.  Om weer slapeloze nachten te hebben, een huilend hulpeloos mensenkind te verzorgen en dat precies in

Afgelopen week had ik een  paar keer een gesprek met verschillende alleenstaande moeders van puberzonen. Waar de vrouwen over spraken waren de tegenstelde verlangens die zichtbaar zijn. Aan de ene kant de zonen die 's morgens liever in bed liggen dan zich naar school te spoeden. Aan de andere kant moeders die hun zonen het liefst enthousiast, gemotiveerd en op tijd richting school zien bewegen. Ikzelf ben een alleenstaande moeder van een puberzoon geweest. Waar ik in die periode achteraf gezien het meeste last van had, waren mijn eigen overtuigingen over het moederschap en de leerplicht. Ik zat er helemaal in, totaal klem, ik kon geen kant op.  Naar school moest ie, en wel NU. Anders zou ik voor een zoveelste keer naar school of de leerplichtambtenaar moeten komen voor een gesprek over de verzuimde uren van de jongen in kwestie en zou ik me een ongekwalificeerde moeder voelen.  Een slechte moeder want het lukte mij kennelijk niet om hem naar school te sturen. Terwijl het

Volgens mij waren Kavanblaa en ik de bedenkers, tenminste zo voelde dat want we waren de eerste in mijn omgeving die dit deden. En dat was maar half fijn, om niet te zeggen vreselijk moeilijk soms. Zoals pioniers zullen beamen, je hoeft niet op begrip te wachten want dat is er gewoon nog niet. We gingen uit elkaar, dat was duidelijk. Ik studeerde fulltime en Kavanblaa was huisvader geweest. Heel logisch dat hij de zorg voor Angel wilde voortzetten. En ik deed de sociale academie module socialisatie thema feminisme en las dus Anja Meulenbelt; 'De Schaamte voorbij'. De alleenstaande studerende moeder, dat wilde ik ook! Een fifty fifty verdeling van het ouderschap leek mij de meest eerlijke oplossing. Mijn ouders dachten daar heel anders over.'Een kind hoort bij zijn moeder te zijn', herhaalde mijn moeder telkens weer, ik voelde me niet begrepen.  Andere moeders in mijn omgeving, dit waren geen vrouwen van mijn leeftijd want ik was de eerste moeder in mi

Er is geen enkele toevalligheid aan de feiten dat ik zonen heb en mijn lief dochters, ik mijn vader miste en hij zijn moeder. Want NU mogen we ervaren, patronen doorzien en helen. Mijn gevoel van niet 'gezien worden' door mijn vader, leidde tot mijn ontmoeting met F. Mijn besluit verder te gaan,  leidde tot een echtscheiding en een afstand tussen mijn zonen. En om wederom tot verdiepende verbinding met mijn zonen te komen en mijn gemis als dochter te helen, kan ik mijn liefdesexperiment gebruiken. Tijdens mijn verblijf in San Pedro de Atacama 18 jaar geleden, ontmoette ik Jaime. Het was vriendschap op het eerste gezicht. Van hem leerde ik, nam ik de wetenschap twijfeloos aan, dat in een liefdesrelatie er balans is wanneer beide partners om beurten in de rol van kind en ouder durven stappen.  Ik nam het geluidloos aan, maar leefde het nooit in mijn vele verschillende liefdesrelaties. Er was nooit het bewustzijn om het te doen, er ontbrak de openhei

Het was extreem stil en leeg in de Mazzo waar ik gisterochtend binnenliep in de verwachting er een moedergroep te treffen. Ondanks de stilte stelde ik de bijna overbodige vraag. Of er nog meer moeders binnen waren. Nee schudde het meisje achter de bar dat met alle gemak van de wereld mijn dochter had kunnen zijn. Niet zozeer om hoe ze eruit zag maar meer om hoe jong ze overkwam. In één zwierige beweging draaide ik mezelf en de kinderwagen om en na een "Nou, dag!" verliet ik de Mazzo net zo opgetogen als ik hem was binnen gekomen. Buiten liep ik toch even een paar stappen door voor ik stil ging staan. Waarschijnlijk had ik me vergist in de dag. Nadat ik de Rozengracht was overgestoken, liep ik door de Laurierdwarsstraat richting de Elandsgracht. Op de hoek zag ik plots de English Bookstore. Voor het raam hing een poster met de mededeling dat er elke woensdagochtend om elf uur een babyspeelgroep is. Ik keek opzij en zag nog net hoe twee moeders met hun buggy's naar binnen g