De laatste vraag
Gisteravond was ik op een vrouwenavond. Mijn Amerikaanse vriendin Dalia, vierde haar verjaardag door een viering van het vrouw-zijn. Van tevoren had Dalia ons gevraagd om een persoonlijk iets te schenken. Dat kon een gedicht, tekening, massage, lied of ritueel zijn. Mijn cadeau voor haar was een zelfgemaakte reeks kaartjes met teksten ter inspiratie om dagelijks aan het begin van de dag te bekijken. In de praktijkruimte op het Leidseplein waar Dalia een ruimte huurt, rook het naar verbrande salie toen ik de trappen op kwam lopen. Het bordje met de tekst “Shoes off”, maakte dat ik mijn cowboyboots uittrok en op blote voeten de ruimtes betrad. Ik ontmoette Adriana een kersverse moeder met aan haar borst Eva van 5 weken oud. Ik vroeg haar naar de bevalling. ‘Het was precies wat ik nodig had’, antwoordde ze,’ en het resultaat mag er zijn. Dat begreep ik maar ik doelde op het proces van de weeën en het persen, vaak behoorlijk intensief zoniet vreselijk pijnlijk. Adriana sprak langzaam en za