Yashodara's blog: Ontstaan uit stilte & gestuurd door liefde

'J ij hebt ons nooit geleerd om met schulden om te gaan', zei mijn zoon en ik kon het twijfeloos beamen. Nee zij leerden het niet van mij, ik leerde het niet van mijn ouders en ga zo maar door. Welke ouder bereidt zijn koters nu werkelijk voor op de valkuilen van het leven? Wat ik als kind vaak hoorde was de niets zeggende vraag van volwassenen: 'Wat wil jij later worden?' Impliciet betekende die vraag waarschijnlijk; wat ga jij doen als je (jong)volwassen bent om ervoor te zorgen dat je gelukkig bent en blijft? En dat zogenaamde geluk zit hem dus niet in werk, vriendschap of gezin.  Maar dat geluk zit hem in het kunnen houden van jezelf, waar je jezelf ook aantreft. Dus is de vraag: Welke tools ga jij aanleren om te kunnen processen wat op jouw pad komt, om te kunnen  incasseren wat er aan tegenslagen gevoeld gaat worden, om te kunnen accepteren wat voor pijn en verdriet jij te verduren krijgt? En ja DAT zijn de juiste vragen die je als opvoeder/inspirator aan een '

'Ik wil er niet in gezien worden', zei ik terwijl 4 personen die me ondertussen zeer dierbaar waren geworden me aankeken en verwachtingsvol hun oren geopend hadden om van mij te horen wat mij zo geraakt had. Ik wilde niet dat zij zouden horen wat er in mij omging. Want er was schaamte. Schaamte voor dat wat ik voelde en wenste. 'Maar wat als we jou nu wel zien?', vroeg 1 van de 4. Tja praten over mijn schaduwkant of vanuit de schaduw en mijn pijn gezien worden, vind ik maar moeilijk. Want nee er is nog geen acceptatie en ja ik identificeer me ermee. En daar vind ik vervolgen ook nog eens van alles van. En dus mocht mijn weerstand er even helemaal zijn. Ik stond op en liep weg. Maar niet het weglopen dat geen wederzien in zich draagt, Het was een weglopen in contact. 'Ik ga weg maar kom zo terug', sprak ik uit, want dat was wat ik nu nodig had, de impuls om te vluchten even helemaal volgen. Ik liep naar een plek 200 meter verderop en nam plaats aan de voeten

Ooh o ooh, wat een grappige doch pijnlijke paradox. Je begint een school gebaseerd op geweldloze communicatie en je trekt de meest geweldadige want teleurgestelde mensen aan. Oeps vette jackal. Wanneer ouders of potenciele vrijwilligers naar LIFE! komen omdat ze gehoord hebben dat LIFE! een nonviolent communication (nvc) school is, slaat de schrik mij om mijn giraffen hartje. Ojee, deze mensen gaan zooooo teleurgesteld raken, omdat ze denken dat wij de perfecte school zijn voor hun gevoelige prinsje of prinsesje. (jackal) 'Ik dacht dat jullie een nvc school waren maar ik hoor pubers schelden en mijn kind wordt gepest, hoe kan dat nou, ik dacht dat het hier anders zou zijn, waar is die nvc dan?' De nvc zit in een klein hoekje, als je grote verwachtingen hebt, of noem ze jackals, dan kijk je er over heen en raak je teleurgesteld. Als je oog hebt voor verfijning, detail en kan vertragen, voel je de zorgzaamheid en de ruimte die veiligheid creëert naast alles wat er

Afgelopen week had ik een  paar keer een gesprek met verschillende alleenstaande moeders van puberzonen. Waar de vrouwen over spraken waren de tegenstelde verlangens die zichtbaar zijn. Aan de ene kant de zonen die 's morgens liever in bed liggen dan zich naar school te spoeden. Aan de andere kant moeders die hun zonen het liefst enthousiast, gemotiveerd en op tijd richting school zien bewegen. Ikzelf ben een alleenstaande moeder van een puberzoon geweest. Waar ik in die periode achteraf gezien het meeste last van had, waren mijn eigen overtuigingen over het moederschap en de leerplicht. Ik zat er helemaal in, totaal klem, ik kon geen kant op.  Naar school moest ie, en wel NU. Anders zou ik voor een zoveelste keer naar school of de leerplichtambtenaar moeten komen voor een gesprek over de verzuimde uren van de jongen in kwestie en zou ik me een ongekwalificeerde moeder voelen.  Een slechte moeder want het lukte mij kennelijk niet om hem naar school te sturen. Terwijl het

De eerste keer dat ik iets over focussen las, was op het workshopbord op het Open Up festival. Ik voelde meteen een weerstand, omdat ik dacht dat het een aan te leren skill zou zijn waarbij ik super gefocust (duhh) zou moeten zijn.  Dat het iets heel ingewikkelds zou zijn en ik mentaal zou moeten presteren en daar had ik totaal geen zin in.  Ik wilde gewoon met de flow mee gaan zoals ik dat de hele tijd al deed op het festival. Een paar weken later focuste ik voor het eerst met Ferry en niks bleek minder waar te zijn. Het was totaal niet wat ik van tevoren verwacht had.  De eerste stap, het spiegelen, deed me denken aan iets dat ik tijdens mijn cursussen geweldloze communicatie ook geleerd had. Je herhaalt de woorden die blijven hangen en gebruikt zoveel mogelijk precies dezelfde woorden. Ervaring leert dat een eigen interpretatie heel verkeerd kan vallen bij de focusser. Het bijzondere vind ik dat zelfs wanneer ik precies dat herhaal wat gezegd is, nog steeds bij de foc