Yashodara's blog: Ontstaan uit stilte & gestuurd door liefde

Tien bewuste moeders komen bij elkaar. Hun kinderen rennen en kruipen door de ruimte terwijl de vrouwen praten over kritisch prikken, gezonde voeding, co-sleeping, kinderopvang, werken buitenshuis en thuisonderwijs. Eén moeder ziet haar kind een ander kind bijten maar grijpt niet in. Ik schrik en begrijp niet onder welke noemer van bewust opvoeden dit valt. Negen bewuste moeders drinken samen groene thee . Eén kind wil al het duplo alleen voor zichzelf en staat niet toe dat de andere kinderen mee willen spelen. De moeder van het kind kijkt en troost haar kind dat overstuur is en de duplo blokjes stevig vast blijft houden. Ik kijk naar het tafereel en onderdruk de neiging een paar blokjes voor mijn kind te pakken. Acht bewuste moeders praten over bedtijden Eén moeder vertelt giechelig dat ze elke avond tegelijk met haar kind naar bed gaat om te slapen, anders is ze de volgende dag te moe. Mijn oren klapperen, 1 avond per week tegelijk met mijn kind in slaap vallen vind i

Er zijn meer periodes in mijn leven geweest dat ik losse contacten had met mannen, soms waren er meerdere tegelijk waar ik niet eens verliefd op was. Het zou kunnen dat mensen mij daarom wel eens slet genoemd hebben. Het grappige is dat ik het niet als belediging ervaar. In totaal zijn het er slechts 15 geweest waar ik seks (one-night stands of vaker) mee gehad heb. Allen ken ik nog van naam. Mijn lijst had best langer mogen zijn, ik vind hem kort. Als puber wilde ik niets liever dan vrij te zijn en te bepalen met wie ik intiem zou zijn. Doordat het me toen niet lukte maar ik meiden zag die dat wel deden en daar van genoten, heb ik er altijd een soort bewondering voor gevoeld. Vrouwen die actief op mannenjacht gaan en daar vol enthousiasme over vertellen vind ik super vrouwen en bovenal meestal buitengewoon aantrekkelijk en spannend. Hoe dat allemaal zo gekomen is zal ik hieronder vertellen. In de periode van mijn leven dat ik op de kleuterschool zat, woonden wij op Curaçao waar

Eén uurtje geef ik mezelf. 1 uurtje en dan moet het klaar zijn. Eén uurtje en dan moet het staan als een huis. Maar voor ik kan beginnen moeten er nog wel wat maatregelen getroffen worden. Er staat een cd op repeat met begeleidende muziek bij het verhaal van Barbar de olifant. Mijn wekker staat op scherp. Mijn peuter moet zichzelf zo meteen even vermaken.60 minuten lang, of kort als je het van mij uit bekijkt. Met de afstandsbediening, zet ik de cd iets zachter als ik denk dat de tweejarige het niet door heeft, maar hoor na twee seconde al een klacht. Of het als-je-blieft weer harder mag. En aangezien ik geen slapende honden wil wakker maken doe ik braaf wat mij gevraagd wordt. Hoewel ik het verhaaltje en de daarbij behorende dramatische tonen ondertussen kan dromen en de klanken geen inspirerende werking op mij hebben. Hoe doen andere schrijvende ouders dat, is een gedachte die mij steeds bezig houdt. Want niet elke schrijver brengt zijn kinderen naar de opvang voordat er begonne

Restaurant Ibis aan de Amstel is een eetcafé waar je Ethiopisch kan eten. Ik bestel altijd hetzelfde gerecht met vis en ben een groot fan van de gele linzen. Je krijgt er altijd heel veel te eten en de muziek is prachtig. Het is betaalbaar en het personeel is buitengewoon vriendelijk. Uitgaan Gemiddeld één keer per jaar beland ik toevallig via de gastenlijst op een festival op het NDSM terrein. Echt uitgaan om dronken te worden of om de hele avond te dansen en uit mijn dak te gaan, heb ik sinds de geboorte van mijn dochter niet meer gedaan. Het absurde is dat ik dat geeneens mis. Hoewel... dansen is heerlijk, en uit je dak gaan al helemaal, maar ik ben ontzettend kieskeurig geworden over muziek. Het soort muziek dat ik lekker vind om op te dansen, trekt publiek aan waar ik niks meer mee heb. De vriendinnen die ik mee zou willen nemen om te gaan dansen houden geen van allen van dat soort muziek. De jaren dat ik veel uitging en uit mijn dak ging, gebruikte ik daarbij veel alcohol o

Precies een jaar geleden ging het heel slecht met mijn vader. Het zou achteraf gezien zijn allerlaatste dag op deze wereld zijn. Ik had hem de donderdag ervoor nog aan de telefoon gehad. Hij vertelde mij dat hij in Oostenrijk, 4 dagen daarvoor, een prachtig schilderij had gezien. Een schilderij met een blauw huis, in zijn stem klonk een bepaalde toon die ik kende van de keren dat hij ergens laaiend enthousiast over sprak. Heel kort had het gesprek geduurd. Ik wist niet dat dat de laatste keer zou zijn dat ik hem zou spreken. Twee weken daarvoor was ik nog bij mijn ouders op bezoek geweest. Mijn vader had draadjesvlees gemaakt om de zomer welkom te heten. Hij wilde die dag nog even bij elkaar komen voordat wij weer allemaal zouden vertrekken naar verschillende vakantieoorden. Het etentje was, zo bleek achteraf een welkom en afscheid tegelijk. Morgen is er een jaar verstreken sinds zijn dood. Zoveel is er gebeurd waar hij bij hoorde te zijn. Zoveel is er gebeurd waar hij gelukkig ge