Yashodara's blog: Ontstaan uit stilte & gestuurd door liefde

Het lijkt wel een goed bedachte grap. Een mega prank die een leven lang kan duren. Alleen met deze grote verschillen, dat er niet echt één bedenker is, de zogenaamde bedenkers of beter gezegd instandhouders blijven anoniem. En er niet wordt toegegeven dat 'we' gefopt worden en het dus maar door blijft gaan. Waarom het door blijft gaan terwijl er steeds meer mensen zijn die doorhebben wat er aan de hand is? Dat is niet zo vreemd als het nu lijkt. Ons hele systeem, alle grote overheidsinstituten, onderwijzinstellingen, ziekenhuizen oftewel onze maatschappij, onze normen en zelfs ons wetboek beschermen deze grote façade met man en macht. Begint het achterdochtig te klinken? Hier komt wat uitleg. Omdat ikzelf 18 jaar in het onderwijs gewerkt heb, is dat het systeem waar ik vele voorbeelden gezien heb van hoe het gaat en hoe het in mijn optiek eigenlijk zou 'moeten' als we als school het hebben over de plicht tot leren.  Als kinderen verplicht worden te leren (leerrecht vind

Het begin van een nieuw jaar geeft mij altijd een bijzonder gevoel. Er is een sensatie van ruimte, leegte, kracht, avontuur en nieuwsgierigheid. Wat heeft dit jaar in petto?  Welke schaduwkant van mijzelf mag meer aan het licht komen? Welke nieuwe mensen zal ik leren kennen en welke rol zullen zij in mijn leven gaan spelen? Welk potentieel in mij is klaar om naar buiten te treden?  Het afgelopen jaar heb ik als moeder kunnen oefenen met het laten groeien van mijn geduld en vertrouwen ten aanzien van een situatie waar ik totaal geen controle over uit kon oefenen.  Mijn ontdekking lijkt dat mijn geduld en vertrouwen niet per se groeien, maar dat er steeds vaker momenten zijn dat ik in het nu kan kijken naar mijn ongeduld en wantrouwen. En dat 'kijken naar' schept precies de juiste afstand tussen dat wat waarneemt en dat wat waargenomen wordt.  Het doet me denken aan spaceholden wanneer iemand in volle vaart tegen mij tekeer gaat. Dat kan in mijn werk gebeuren waar de mensen waar

Opvoeding wat is dat nou precies? Moet ik, oftewel denk ik dat het mijn taak is om mijn kind iets bij te brengen? Waar ik steeds meer achter kom, is dat ik mijn dochter wel wil leren om meer en meer in contact te komen met haar eigen gevoel en behoefte daarachter. Dat doe ik meer en meer door wanneer we iets gaan doen haar te vragen hoe ze zich voelt voordat 'het' begint. Vandaag bracht ik haar naar haar eerste training voor synchroonzwemmen. Vlak voordat we naar het ontmoetingspunt toeliepen stelde ik haar de vraag hoe ze zich voelde. 'Ik ben een beetje zenuwachtig, want ik weet niet of er kinderen zijn die ik ken'. 'Voelt het veilig als je iemand al kent zodat je je niet alleen voelt', raadde ik. Ze bevestigde dit.  'Waar voel je dat in je lichaam', vroeg ik haar. 'Hier, ze wees naar een gebied boven in haar romp onder haar keel. 'Wat voel je daar precies', vervolgde ik mijn onderzoekende vragen. 'Alsof ik een boer moet laten', zei

'J ij hebt ons nooit geleerd om met schulden om te gaan', zei mijn zoon en ik kon het twijfeloos beamen. Nee zij leerden het niet van mij, ik leerde het niet van mijn ouders en ga zo maar door. Welke ouder bereidt zijn koters nu werkelijk voor op de valkuilen van het leven? Wat ik als kind vaak hoorde was de niets zeggende vraag van volwassenen: 'Wat wil jij later worden?' Impliciet betekende die vraag waarschijnlijk; wat ga jij doen als je (jong)volwassen bent om ervoor te zorgen dat je gelukkig bent en blijft? En dat zogenaamde geluk zit hem dus niet in werk, vriendschap of gezin.  Maar dat geluk zit hem in het kunnen houden van jezelf, waar je jezelf ook aantreft. Dus is de vraag: Welke tools ga jij aanleren om te kunnen processen wat op jouw pad komt, om te kunnen  incasseren wat er aan tegenslagen gevoeld gaat worden, om te kunnen accepteren wat voor pijn en verdriet jij te verduren krijgt? En ja DAT zijn de juiste vragen die je als opvoeder/inspirator aan een '

Wat geef ik mijn dochter onbewust mee aan seksuele idealen? Ik werd me er deze week meer bewust van. Het lijkt een andere bedoeling dan ik ervoer met mijn zonen. 'Het' zit em in kleine op het oog onbelangrijke dingen. Zo wil mijn dochter haar haren afknippen, de dode puntjes. Ik voelde grote teleurstelling, was juist de laatste tijd zo onder de indruk van haar prachtige lange wilde haren, die in ongelijke lengte langs haar lieve gezichtje hangen.  Nee Dotje wil het korter, a lles op gelijke lengte, zoals haar vriendin.  Wat ik dacht was dubbel. Er was een gedachte: 'Goh wat is ze toch lekker eigen wijs, ze weet zo goed wat ze wil, zelfs als haar moeder laat blijken een andere voorkeur te hebben, houdt ze voet bij stuk. Prachtig, dit komt ook door democratsch onderwijs waar kinderen leren om hun mening te vormen en die te onderbouwen. Goed gelukt dus'. Maar er was ook een onderzoekende gedachte. Waarom wilde ik dat haar haar lang en 'wild&

Een zin die ik al vaak gehoord heb maar waar ik nooit bij kon voelen wat het nou werkelijk betekent. Totdat... Drie weken geleden kreeg ik plotsklaps de schrikbarende gedachte zwanger te zijn. Vol afschuw keek ik in de spiegel naar mijn groter geworden tieten. Dit kon niet waar zijn. Niet nog een kind. Niet nog een andere vader. Niet nog een keer het verhaal dat leidt naar een scheiding. Een eind aan de liefdesrelatie zou het betekenen, zoals dat al 3 keer eerder het geval was geweest. Ik kan niet met een vader van mijn kinderen samenzijn en samen oud worden, blijkt. De seks en itimiteit verdwijnen en de sleur doet zijn intrede. Alsjeblieft dat nooit meer. En behalve dat waren er reële angsten om een kind met een afwijking te krijgen, gezien mijn leeftijd en zag ik werkelijk niet voor me hoe ik op mijn 49ste wederom zwanger zou zijn, zou bevallen en borstvoeding zou geven.  Om weer slapeloze nachten te hebben, een huilend hulpeloos mensenkind te verzorgen en dat precies in

2018, Jij bent me d'r één. Wauw wat heb jij me te grazen genomen. Van alles kreeg ik op mijn bord. Als moeder met een zoonlief die afstand en radiostilte wilde. Als liefje van de man die op onderzoek uitging  Als zzp'er en de bankrekening die zich niet genoeg vulde Als hypergonder en het kwakkelen Als doemscenariodenker alleen op reis naar India Als ijdeltuit, bange schijtert en de uitgestelde chirurgische ingreep Ja 1 jaar en 1 dag geleden bedacht ik mijn motto voor 2018: "Beslissen en doen" en dat hielp de vaart er een beetje in te houden, want beslissingen nemen, ik was er niet snel in. Mijn contact met mijn zoon is hersteld. Ik voel zoveel liefde stromen. Voor hem, voor onze relatie en voor mijzelf als moeder. Ik blijf steeds meer bij mezelf. En wat mijn lief en zijn onderzoek betreft heb ik geleerd om te mogen voelen, uit te spreken wat ik vind en vrees, en te ademen in het NU. Wat is er ondanks alles toch veel liefde voor m

Ooh o ooh, wat een grappige doch pijnlijke paradox. Je begint een school gebaseerd op geweldloze communicatie en je trekt de meest geweldadige want teleurgestelde mensen aan. Oeps vette jackal. Wanneer ouders of potenciele vrijwilligers naar LIFE! komen omdat ze gehoord hebben dat LIFE! een nonviolent communication (nvc) school is, slaat de schrik mij om mijn giraffen hartje. Ojee, deze mensen gaan zooooo teleurgesteld raken, omdat ze denken dat wij de perfecte school zijn voor hun gevoelige prinsje of prinsesje. (jackal) 'Ik dacht dat jullie een nvc school waren maar ik hoor pubers schelden en mijn kind wordt gepest, hoe kan dat nou, ik dacht dat het hier anders zou zijn, waar is die nvc dan?' De nvc zit in een klein hoekje, als je grote verwachtingen hebt, of noem ze jackals, dan kijk je er over heen en raak je teleurgesteld. Als je oog hebt voor verfijning, detail en kan vertragen, voel je de zorgzaamheid en de ruimte die veiligheid creëert naast alles wat er

Elk kind dat geboren wordt in een hetero- of homoseksueel gezin wordt gehersenspoeld. Ik bedoel de kinderen die op een dag beseffen dat hun ouders (ooit) uit liefde bij elkaar zijn gaan leven als gezin . Deze kinderen zijn in grote pijn wanneer die liefdesrelatie van hun ouders op de klippen loopt. Dat komt door ons. Wij hebben dat gecreëerd  met al onze sprookjes, films, verhalen en geindoctrineerde fantasieën. Als wij met z'n allen er nou eens andere normen op na zouden houden dan kon het geheel er totaal anders uitzien. Ik schets even een ander out of the box beeld. Stel je voor; je bent alleenstaand en je wil ouder worden. Dat verlangen is er en je kan door goed door te voelen, ontdekken dat het verlangen om ouder te worden, groter is dan het verlangen om nu een levenspartner te vinden.  Heb je 'em?  Perfect.  Je gaat serieus op zoek naar een vader/moeder voor jouw aanstaande kind, een donor maar meer dan dat, je gaat opzoek naar een persoon die net zo graag a

Het is me nu heel duidelijk, mijn waarden als werkende vrouw zijn zelfbeschikking, authenticiteit en gelijkwaardigheid. Ik wens ze voor mijzelf maar ook voor hen met wie ik werk. Dit jaar ga ik cirkels van waarheid organiseren o.a. voor opvoeders maar hun kinderen zijn dus ook welkom. Waar het mij om gaat, waar ik voor wil gaan staan is die gelijkwaardigheid, die zelfbeschikking in een authentieke setting.  Toen ik als moeder te maken kreeg met mijn puberende zonen, waren deze waarden mij niet bekend. Mede daarom lag ik constant in de clinch met vooral de jongste van de 2. Ik kon hem niet werkelijk horen, het lukte me niet te ontcijferen waar zijn behoeften lagen en botste steeds tegen weerstand op. Een verlies-verlies situatie. Steeds meer wordt mij helder nu mijn zonen puber af zijn. Mostert na de maaltijd zou je kunnen denken, maar mijn beleving is anders. Als moeder kan ik deze inzichten nu alsnog als leidraad gebruiken voor mijn contact met hen. Sinds ik met geweldloze com

Volgens mij waren Kavanblaa en ik de bedenkers, tenminste zo voelde dat want we waren de eerste in mijn omgeving die dit deden. En dat was maar half fijn, om niet te zeggen vreselijk moeilijk soms. Zoals pioniers zullen beamen, je hoeft niet op begrip te wachten want dat is er gewoon nog niet. We gingen uit elkaar, dat was duidelijk. Ik studeerde fulltime en Kavanblaa was huisvader geweest. Heel logisch dat hij de zorg voor Angel wilde voortzetten. En ik deed de sociale academie module socialisatie thema feminisme en las dus Anja Meulenbelt; 'De Schaamte voorbij'. De alleenstaande studerende moeder, dat wilde ik ook! Een fifty fifty verdeling van het ouderschap leek mij de meest eerlijke oplossing. Mijn ouders dachten daar heel anders over.'Een kind hoort bij zijn moeder te zijn', herhaalde mijn moeder telkens weer, ik voelde me niet begrepen.  Andere moeders in mijn omgeving, dit waren geen vrouwen van mijn leeftijd want ik was de eerste moeder in mi