Yashodara's blog: Ontstaan uit stilte & gestuurd door liefde

Vanochtend kwam ik al pratende over mijn pitch op het geweldige idee om op een zeepkist te gaan staan en mijn verhaal te houden. Nu acht uur later lijkt dat absolute kolder. Opeens lijkt het verhaal waarvan ik dacht dat het er was, verdwenen te zijn. Al minstens 10 keer drukte ik simultaan op de timer en de camera om mijn 4 minuten pitch te oefenen. Het resultaat was steeds weer beschamend. Wat ik mis is een flow. Het verhaal dat ik ga vertellen, moet stromen, mijn enthousiasme en de overtuigingskracht moeten er vanaf spatten. Je zou moeten zien hoe ik er bij zit. Naast mijn laptop staat een schaaltje cassavechips met alleen nog wat kruimels, onder mijn laptop ligt de zaterdagkrant en daarnaast een zoveelste kop thee. Hoe kan het dat ik nog niet klaar ben met mijn voorbereiding? Waarom kost het me zoveel moeite om dat waar ik zelf totaal in geloof, in pakkende woorden over te brengen? Waarom blaas ik de boel niet gewoon af? Dan kan ik nu mijn tijd besteden aan het bekijken van een

Vandaag laat ik me leiden door de wind. Net fietste ik door het idyllische Amsterdam-Noord en werd ik zo maar richting Mandela Huisje geblazen. Een plek die gerund wordt door mensen die hun hart volgen en dat voel je meteen zodra je er neerstrijkt. Of ben ik het zelf die de flow voelt in mijzelf? Omdat we dinsdag aanstaande open gaan als school, waren we vanochtend bezig met de last minute inschrijvingen van studenten. Gelukkig hebben we geen deadline, of zoals wij zo'n begrenzing van tijd noemen; 'LIFEline'. Ouders kunnen hun kids steeds inschrijven het hele jaar door. Voor de kennismakingsgeprekken met de ouders en de studenten was ik naar de Noorderparkkamer gekomen. Het was de eerste dag dat we daar konden zijn. Tijdens het tweede gesprek keek ik even om me heen en dacht;'Wie kan er nou zeggen, mijn werkplek is midden in een park'. Om half drie stapte ik op mijn fiets en besloot ik even naar Reliplan, voor maatschappelijk vastgoed, te fietsen. We zaten daa

Wat doet Mailin Fleur op een doodgewone donderdag waarop het ook nog regent? Omdat ook de middelbare scholen weer begonnen zijn, moest ik 'gewoon' het ontbijt voor mijn pleegdochter klaarzetten. Het ontbijt bestond uit een croissantje plus een smoothie van kiwi, banaan en mineola's. Terwijl er ontbeten werd door haar, deed ik 'cardio voor beginners' met een filmpje op You Tube. Op het moment dat ik de douchekraan aan hoorde gaan, sloot ik mijn ogen voor mijn meditatieoefening. Vandaag probeerde vanuit rust de dingen te doen die 'moeten'. Gewoon wat huishoudelijke klussen en het lukte me om zonder haast schoon te maken en op te ruimen. Daarna deed ik boodschappen voor een hele week. Om 11:30 kwam ik de straat inrijden. De eerste persoon die ik zag, was mijn buurman die een bakkerszaak heeft naast ons huis. Ik herinnerde me er aan dat ik nog een 'bedankboeketje' voor hem en zijn vrouw wilde kopen. Vorige week hadden zij mijn old school postertjes

Er is nieuws, goed nieuws; we hebben een tijdelijke locatie voor LIFE! waar we dus dinsdag van start kunnen gaan. Heerlijk als alles precies op tijd goed komt. Zo ging het ook met mijn plan voor 16 plussers. Er zouden 35 plannen met de meeste stemmen doorgaan naar de volgende ronde. Ik was vorige week steeds bezig met stemmers vinden, het ging goed. Zeker nadat het Parool me gemaild had met hun wens me te interviewen over mijn plan werd ik enthousiast. Ondanks dat had ik geen zin om het laatste weekend als een bezetene te checken hoe de stand er voor zou staan. Patrick kwam met wijze raad; 'Laat het los en weet dat wanneer je maandagochtend kijkt er precies genoeg stemmen zijn en jij doorgaat'. Dat had ik even nodig. Zogezegd, zo gedaan, maandagochtend keek ik en inderdaad ik had pre-cies genoeg om op de 35ste plaat te staan. Gister was de organisatie van deze heerlijke wedstrijd voor een nieuwe school tot 's avonds na tienen druk met het bekendmaken van de uitslag. Hoewe

Een echte werkdag bij LIFE! hoe ziet die eruit was vandaag 1 van de topics waar we over gingen beeldvormen. Met 'we' bedoel ik niet jij en ik maar 'wij' als team LIFE! de school die dinsdag 1 september 2015 start. Het mooie vond ik dat we vooral bezig waren om te minimaliseren. Geen dicht getimmerd programma maar hier een daar een ijkpunt. Zo kwamen we erop om als team een moodboard te gaan maken. Ik maak elk jaar een moodboard, maar dat doe ik voor mezelf en dan aan het begin van een nieuw kalenderjaar.Het wordt dan een kleurige collage die mij er aan doet herinneren wat mijn beelden en dromen voor het komende jaar zijn. Nu dus voor het eerste jaar van LIFE! We waren voor het eerst sinds maanden compleet als team. Ik had een plek op de bank geconfisceerd want Dakini voelde zich niet zo lekker. 'Mijn buikje zegt dat ik lekker bij jou moet komen liggen', zei ze vlak voordat de deurbel ging en de eersten ons huis in liepen. Met twee extra kussens installeerde i

Pitch = overtuigend verkoopverhaal om een idee in een korte presentatie te verkopen aan een prospect In mijn allereerste schoolkoffertje zit een verzameling van objecten, die een symbolische betekenis voor mij heeft. Mijn visuele ondersteuning bij mijn praatje. Nog nooit heb ik gepitcht om mijn eigen plan te 'verkopen'. Het voelt als een heerlijke uitdaging. Mijn droom voor 16 plusser komt uit mijn hart en is precies waar ik in geloof. Door mijn 10 jaar ervaring met de doelgroep, heb ik genoeg tijd gehad om te onderzoeken en uitproberen wat wel of niet werkt. Daar komt bij dat ik sinds januari 2014 elke dag bezig ben met spiegelogie en daardoor wonderen heb zien gebeuren. Het onmogelijke werd mogelijk. 'Alles dat je aandacht geeft, groeit en wanneer je moeite doet, krijg je moeite, maar wanneer je niks doet, krijg je ook niks'. Het zijn oneliners die me bij de les houden. Volgende week maandag mag ik pitchen en de voorbereiding zit hem vooral in mijn state of

Ken je dat gevoel in je maag wanneer je net..nog maar net smoorverliefd bent? Tot over je oren en je weet dat het wederzijds is? Ik word er altijd een beetje ziek van. Dat woord 'altijd' suggereert dat ik om de haverklap verliefd word, true, maar dat het ook nog eens wederzijds is, false. Die wederzijdse aantrekkingskracht heb ik niet heel vaak mee gemaakt in mijn leven. En ook niet altijd duurde dat waar het op uitliep, lang. Terug naar de fysieke beleving. Bij mij is er een soort spanning, noem het energie waarneembaar in de buurt van mijn maag. Het resulteert erin dat mijn eetlust afneemt. En dit is een zeer opvallend iets want, ik ben net een koe die staat te grazen, de godganse dag eet ik iets. En nu weer terug naar de aanleiding, ik ben erachter gekomen dat het niet alleen verliefdheid is die mij in deze 'staat van zijn' brengt. Eigenlijk elke gebeurtenis die bevestigend is voor wie ik ben of waar ik voor sta, doet dat met mij. Woensdagochtend kreeg ik een

Vandaag kwam ik tot de conclusie dat ik een kluizenaar ben. Meteen voelde ik de onbedwingbare behoefte in me opkomen dit met mijn vrienden te delen. Gelukkig heb ik er maar 2 dus was ik snel klaar. Maar daar was de kous nog niet mee af. In deze wereld, of moet ik zeggen in mijn wereld, is einzelgänger zijn niet hip. Eigenlijk moet je hordes vrienden hebben, fans nog beter. Want kwantiteit gaat boven kwaliteit in vriendschapsland. Immers, iemand met veel vrienden zal wel een 'nice person' zijn, toch? En andersom een heremiet...I rest my case. Het moge duidelijk zijn waarom ik deze gedachtenspinsels had. Precies de Challenge van www.onzenieuweschool.nl. Ik ben er sinds vrijdagnacht 24/7 mee bezig. Verveling ken ik niet meer. Elk moment van de dag ontdek ik weer een list om het feit van mijn beperkte netwerk te kunnen omzeilen en toch mensen op mijn plan#49 te laten stemmen. Het is een heerlijke bezigheid. Ik doe het ook in mijn eigen tijd sinds ik dus als zzp'er te boek s

Steeds vlak voordat ik het gevoel kan hebben dat het niet gaat lukken met mijn 16+ @LIFE! plan, gebeurt er iets waardoor dit meteen verdwijnt. Het is een grappig proces. Bijvoorbeeld direct na een ogenschijnlijke tegenslag ontvang ik een mail of whatsapp met de mededeling dat de zender mijn plan mooi vindt en gestemd heeft. Of zoals vanmiddag toen ik me herinnerde wat Patrick me voorgesteld had. Hij runt een succesvolle broodjeszaak op het Valeriusplein in Amsterdam-Zuid en had aangeboden dat ik een a4tje zou mogen ophangen met een oproep. Omdat ik nog steeds niet handig ben met mijn Mac of überhaupt met computers, begon ik wat te kloten met een Word document en een foto van mezelf. Totdat ik op het voor mij geniale idee kwam een sheet uit een Powerpoint te maken. Op dia's daarvan, lukt het mij wel atijd om afbeeldingen in te voegen. Tevreden met het resultaat, mailde ik Patrick de sheet met de vraag of hij akkoord ging met de tekst en het zou willen printen en ophangen. 'E

Je kan wel zeggen dat je nooit klaagt, maar eigenlijk moet dat maar blijken. Vandaag is uitgeroepen tot klaagvrije dag en ik kreeg wat testmateriaal op mijn bordje. We hadden een meeting bij Jeugdland Oost, een natuurspeeltuin waar kids hutten kunnen bouwen en fikkie stoken, precies de ingrediënten waar LIFE! ook mee aan de slag wil. Het motregende of bromvliegenspies zoals Saart dat altijd noemt en ik vertrok precies op het juiste moment in de richting van Sciencepark, zonder een klacht. Eenmaal geïnstalleerd op de fiets met plasticzak over mijn zadel en Dakini in winterjas, regenbroek met idem laarzen, rinkelde mijn telefoon. Het is normaal gesproken iets waar ik echt een hekel aan heb. Is dit iemand die de boel wil afblazen, de tijd wil wijzigen of een ander levensbelangrijk bericht? Het leek me dat als dat het geval zou zijn, de persoon in kwestie wel een tweede keer zou bellen, dus fietste ik rustig door. Twee tellen later ging mijn mobiel weer af, ik stopte en stapte af. Met

In de nacht van 14 op 15 augustus werd om 00:01 het startsein gegeven om met stemmen te starten. Al twee keer deponeerde ik mijn stempas netjes in de oudpapiercontainer zonder hem te gebruiken. Naar een stembureau gaan, is niet een hobby van me. Gisterochtend heb ik iedereen waar ik toevallig een telefoonnummer van heb, gespamd een ander woord heb ik er niet voor. Maar al snel kreeg ik reacties terug in de trend van:'Er verandert helemaal niks aan de stand'. 'Ik heb wel gestemd geloof ik maar hoe weet ik zeker dat het overgekomen is?' Het moge duidelijk zijn dat er iets gebeurde met mijn gemoedstoestand na het lezen van deze verontrustende berichten. Al snel kwam ik erachter dat mensen achter de broek aanzitten op mijn eigen zenuwen werkt. Vandaag ben ik al uren bezig geweest met het 'loslaten' van mijn irritatie ten aanzien van dit stemproces. Om de paar minuten checkte ik Twitter, en op een illegale manier de Facebook van mijn zoon plus natuurlijk de websit

Mensen die voor het eerst horen dat ik een kleindochter heb dus oma ben, reageren altijd verbaasd. Gelukkig wel zou ik willen zeggen. En tegelijkertijd maakt het eigenlijk niet uit. Het zegt kennelijk iets over het beeld dat die mensen hebben van een grootmoeder. Ik heb zelf ook een beeld bij de woorden grootmoeder en oma. Laat ik het eerste woord nemen. Mijn grootmoeder was een Surinaamse dame van stand. De moeder van mijn vader kwam uit een groot gezin. Met mijn grootmoeder liep het heel slecht af. Nadat ze met haar man, mijn grootvader dus, meegekomen was naar Utrecht zodat hij zich hier kon specialiseren als arts, ging het mis. Het huwelijk liep op de klippen en mijn grootmoeder werd schizofreen. Ze verbleef tot haar dood in een gesloten inrichting waar wij als gezin regelmatig op bezoek kwamen. Wat ik me vooral herinner is dat mijn grootmoeder; langzaam sprak, heel duidelijk articuleerde, kauwbewegingen maakte, veel sigaretten rookte, gele vingers had, vaak plotsklaps opst

Ken je dat je al 30 minuten voor vertrek helemaal klaar bent om te gaan? Nee ik ook niet. Gisterochtend had ik de primeur, het voelde best vreemd en toch prettig. Vreemd omdat ik even dacht dat ik het allerbelangrijkste vergeten was en prettig toen ik wist dat dat niet zo was. Ik wilde om 10:10 in Noord zijn om Antonia en kids op te halen, onze missie was Het Twiske voor de LIFE! picknick. Met een auto vol kakkelende koters crossten we met een omweg richting natuurgebied. Het veld voor ons was helemaal leeg en ik vroeg het oudste kind of hij een plek wilde uitzoeken. Hij keek rond en ontdekte op afstand de bramenstruiken. 'Dicht bij de bramen', zei hij terwijl hij het op een lopen zette, gevolgd door de rest van het gezelschap. Bij de prikkelige struiken aangekomen begonnen we allemaal eerst de donkerste en grootste ertussen uit te plukken. Toen we als team compleet waren, deden we een rondje om ons te verbinden met elkaar. Zo starten we elke meeting. De vragen zijn fei

Gisteren was een dag die in het teken stond van vinden. Nadat ik 's morgens klaar was met alle ochtendrituelen en verplichtingen, opende ik mijn laptop om mijn blog te schrijven. Het lukte me niet om mijn blogpagina te openen en ook andere sites openden niet. Ik belde KPN en werd op afstand wegwijs gemaakt op het stoffige modem onder mijn bureau. 'Neem gewoon een tandenstoker en druk die net zo lang in het resetknopje totdat het powerlichtje rood wordt'. Dit was 1 van de instructies die ik kreeg terwijl ik in een gedwongen lotushouding met mijn armen in het duister tastte opzoek naar het juiste gat.  Toen ook dat niet werkte, leek het er even op of ik de rest van de dag zonder internet zou moeten doorbrengen. 'Onmogelijk, ik werk thuis en heb hier vanavond een meeting', riep ik in de luidspreker van mijn mobieltje. 'Oja, natuurlijk, zei de medewerkster alsof zijzelf ook uitgenodig was. Een nieuw modem werd voor me klaargezet en ik kon het meteen op komen hale

Omdat ik vandaag de vergadering voor LIFE! zou hosten, wilde ik nog even snel snel de woonkamer stofzuigen en dweilen. Daarna stapte ik onder de douche en Dakini werd wakker. Ze kwam naar de badkamer toe en ik zei dat ze eerst even moest eten voordat ze een filmpje mocht bekijken. 'Ik kan het zelf doen', riep ze nadat ik voorgesteld had haar te helpen. Vanonder de douche zag ik voor me dat ze zelf muesli en melk in een kommetje zou doen en een zorg kwam op. 'Als ze maar niet teveel melk bij d'r muesli doet, want dan lust ze het niet meer en dan laat ze het staan, waarna ik de overgebleven melk met muesli kan weggooien. Zonde en verspilling', waren termen die in me opkwamen. Totdat ik me bewust werd van dit mechanisme wat ik sinds kort; 'Twee vliegen in 1 klap', noem. Het bezorgt me eigenlijk een gevoel van stress en of teleurstelling. Eigenlijk alleen omdat ik 2 of meer verwachtingen tegelijk heb. Wat ik vanmorgen wilde, was tijdwinst. Het kwam me dus ont

Vlak voordat ik begon te dromen werd ik gisteravond wakker gebeld, en vanochtend vlak voordat ik mijn droom kon afsluiten gebeurde het zelfde. Mijn dag begint totaal anders wanneer ik niet op mijn eigen manier kan ontwaken. Mijn ochtendrituelen schoten erbij in en ook Dakini kwam maar moeizaam op gang. Het lijkt wel alsof er meteen negatieve gevolgen zijn wanneer ik 's avonds afwijk van het avondritme van mijn dochter. Zij gaat dan later dan normaal avondeten, eet ook nog als desert suiker zoete dingen om vervolgens te laat te douchen en naar bed te gaan. Alles raakt ervan in de war. En in die ontstane chaos zijn mijn meditatieboekjes ook nog eens spoorloos. Eigenlijk had ik vandaag veel behoefte aan communicatie. Ik wilde met anderen overleggen over de situatie die gisteren ontstaan is met mijn pleegdochter. In plaats van mijn verhaal kwijt te kunnen of tips te krijgen, was ik vooral luisterend oor voor anderen. Het doet een beetje denken aan mijn behoefte aan structuur in mijn

Af en toe voel ik me een beetje oud. Wanneer je verder leest zal je begrijpen waarom. Vandaag ga ik namelijk voor het eerst in mijn leven Skypen. Ik heb ook nog nooit ge-facetimed. Straks word ik gebeld, ik vraag me nu af of ik mijn laptop de hele tijd aan moet laten staan. En of het mogelijk is om een koptelefoon te dragen. Je ziet het, vragen die grootouders aan hun kleinkinderen stellen om de technologische ontwikkelingen bij te benen, ik doe er niet aan onder. Vaak voel ik een tegenstrijdigheid in mij. Aan de ene kant wil ik mee met 'dat wat iedereen doet en kan'. Wel zo handig want het scheelt tijd en gedoe als het gaat om communicatie. Aan de andere kant wil ik back to basic. Afgelopen oktober verliep mijn abonnement voor mijn smartphone en ik heb dagen getobt of het misschien tijd was om over te stappen op de meest simpele en primitieve mobiele telefoon die er nog bestaat. Achteraf was ik tevreden met mijn besluit om toch weer een smartphone te kiezen. Mijn zoon vertr

Terwijl ik onder de douche stond gistermiddag, had ik zicht op Dakini die in het speelhuisje naast het badhuis op de kijk stond. Ze zag er rustig uit en ik zeepte me in. Nadat ik me afgespoeld had en me stond af te drogen, wierp ik wederom een blik door het hoge raam. Dakini had gezelschap gekregen van Cate, het meisje dat een half uur voordat we naar de douches fietsten, tot vervelends toe had aangedrongen op samenspelen met Dakini. Mijn dochter is recht voor z'n raap:' Ik wil niet met jou spelen, ik wil gewoon alleen zijn'. Het buurmeisje had me gevraagd waarom, ik had gezwegen. Laatsts had ik het er met iemand over. De eigenschappen waar geslaagde zakenmensen ver mee komen, zijn dezelfde waar opvoeders van peuters mee stoeien tijdens het groter worden van hun kroost. Eigenwijs, direct, dominant, assertief, weet wat ze wil, niet voor 1 gat te vangen. Nadat ik de vloer in het douchehokje met een trekker had drooggemaakt, hoorde ik een kind gillen en huilen. Iets zei me

Soms moet je ergens even goed op kauwen voordat je het kan doorslikken. Want als je dat niet doet, ligt het zwaar op de maag en zal het een tijdje duren voordat je het kan verteren. Een paar jaar geleden, na de dood van mijn vader, ontdekte ik dat deze simpele uitleg ook van toespassing kan zijn op de wat 'zwaardere' dingen in het leven. Ik zag voor me hoe ik iets ongewenst zou kunnen zien als een maaltijd waar ik totaal geen zin in heb. Geen zin omdat ik het nog niet ken en het vermoeden heb dat het me niet zal smaken. Ik zag voor me hoe ik in eerst instantie naar de maaltijd zou kijken. Gevolgd door het eraan ruiken, om daarna met mijn mes of vork de verschillende ingrediënten stuk voor stuk beter te bekijken. Hoe lang ik hier over zou doen, zou afhangen van mijn gevoelens tijdens deze eerste fases. uiteindelijk zou ik een kleine hap prepareren en deze langzaam naar mijn mond brengen. En dan zou het belangrijke kauwen beginnen. In die periode keek ik naar de verschille

Vannacht werd ik wakker door Dakini. Ik stond op en ging de tent uit naar de wc. Buiten scheen de maan, het terrein was helemaal verlicht alsof er een schijnwerper op mij straalde. Het licht van een volle maan doet mij altijd denken aan de nachten waarin ik in San Pedro de Atacama door de straten liep. Het had iets magisch om midden in de nacht zo goed om me heen te kunnen kijken. Gistermiddag zijn we voor LIFE! een pand gaan bezichtigen dichtbij het Twiske met uitzicht op het water. De vraag is nu of dit financieel haalbaar is. Daarna volgt de vraag of we wel 'op tijd' open kunnen gaan. Gevolgd door de oplossing om dan maar op een minder geschikte locatie te starten for the time being... Het is een interessante zoektocht om de perfecte locatie te vinden voor onze school. De vraag voor mij is steeds; 'Handelen wij nu uit angst of vanuit enthousiasme?'Ik leef met de overtuiging dat enthousiasme of flow een goede raadgever is. Tegelijkertijd zoek ik naar een manier