Yashodara's blog: Ontstaan uit stilte & gestuurd door liefde

Waarom is dat verlangen er in mij? Dat verlangen om 'en plein public' te spreken over mijn liefdesrelatie en de liefde die daar stroomt. En, nu komt het, waarom in godsnaam is er dan ook nog het verlangen om het op eenzelfde manier te horen van mijn geliefde? Ik weet namelijk dat die liefde er is, dus waarom moet ik het dan horen in het bijzijn van 'getuigen'. Alsof ik ten huwelijk gevraagd wil  worden in een volle zaal. Ik heb niks met het huwelijk, trouwde ooit en ontdekte dat scheiden verschrikkelijk complex is, dus besloot toen nooit meer aan dat circus mee te doen. Maar ik hou wel van het principe van de getuigen en iets uit durven spreken in het bijzijn van anderen. Alsof daarmee mijn woorden, de woorden van de spreker dus, meer kracht krijgen. Ga er maar voor staan, voor die liefde, voor die aantrekking, voor dat commitment. En ja dat is fucking eng, met al dat publiek erbij. Want als ik zeg of schrijf dat ik van mijn lief hou, het post op Facebook, maar hij

Maar dat is snel! Nu al? Weet je het zeker?  Ik noem een paar reacties wanneer ik vertel samen te wonen. En mijn vraag is vervolgens; 'Maar wat is snel?' Onder snel versta ik; dat wat ik niet kan bijbenen. Snel is; het gebrek aan analyse, de afwezigheid van het invoelen, een gevoel van haast en het vergeten van de algehele reality check.  Heb ik werkelijk alle plussen en minnen tegen elkaar afgewogen? Heb ik alle doemscenario's tot me door laten dringen? Ben ik eventueel bereid alles te verliezen? De waarheid is; de t ijd zal het leren.  Er is niet veel dat ik kan voorspellen. Het enige dat er NU is, is een gevoel van rust en kalmte in mijn lichaam. En een vreemd soort bekendheid alsof ik dit al eerder geleefd heb. En dat is het, ik weet 100% zeker, dat ik dit niet eerder geleefd heb.  Nooit eerder trok ik in bij een man. Nooit eerder liet ik huis en haard achter. Nooit eerder liet ik zoveel materiele dingen los. Het is allemaal gloednieuw maar voelt par

Waarschijnlijk ben ik als baby en peuter geknuffled en aangeraakt. Want dat is nou eenmaal de norm, baby's ruiken lekker, zijn ultra zacht en miniscuul dus zeer aaibaar. Peuters hebben vaak nog wat babyvet en de zachtheid van hun huid in combinatie met hun mini formaat maken dat ook zij regelmatig aangeraakt worden.  Ik kan me niet herinneren dat ik aangeraakt werd als kind. Dat ik er behoefte aan had, kan ik me ook niet herinneren. Pas toen ik 21 was en in Amsterdam woonde en Zon leerde kennen, werd ik me bewust van mijn niet knuffelige aard. Als een stijve Pinokkio ontving ik haar omhelzingen, heel ongemakkelijk. Zon was van een ander caliber, zij legde haar hoofd te pas en onpas op de schoot van vrienden die naast haar zaten, ik keek mijn ogen uit. Dat wilde ik ook durven maar hoe moest dat dan? Het begon met het omhelzen tijdens een begroeting. Bij mijn ouders oefende ik deze nieuwe overtuiging. Mijn moeder kon het ontvangen, mijn vader veranderde in een houten Klaas (ik h

Wat is 'houden van' eigenlijk? Wanneer weet ik of ik van iemand hou? Wat zijn de symptomen precies? Een paar jaar geleden kwam ik tot de schrikbarende conclusie dat ik niet kan houden van, puur en alleen omdat ik dacht niet te weten wat het is. Want, zo concludeerde ik, ik hou wel van mensen maar dat is altijd omdat. En het echte houden van schijnt zonder 'omdat' te zijn. Zo hou ik van mijn kinderen, ik noem ze als eerste omdat er in mijn 'houden van' ook een soort hierarchie lijkt te zijn. Van hen hou ik met hart en ziel want...het zijn mijn kinderen. Voor mijn familie geldt het zelfde principe. Daarna dacht ik aan mijn man en concludeerde;'Ik hou van hem omdat hij attent, behulpzaam, geweldig als vader voor mijn kinderen en ondersteunend is'. Et cetera. Een lange lijst was het. En toen ik als test alles delete, verdween ook mijn liefde voor hem. Oeps. Een korte tijd geleden zag ik een filmpje over geweldloze communicatie in liefdesrelatie

Wanneer heb ik  een keuze? Is dat wanneer ik mag kiezen tussen 2 prachtige opties? Of is dat pas als ik 'moet' kiezen tussen twee kwaden? Of is kiezen steeds wanneer ik besluit iets wel of juist niet te doen? Vertel het me maar... Ahee!

Hoe eerlijk mag ik zijn in mijn relatie? Durf ik te zeggen dat ik het lekker vind dat hij me in dit en dit tempo, daar wel en daar niet aanraakt, likt, streelt? Oké, maar durf ik ook te zeggen dat ik geen zin heb om zijn auto te besturen, mee te gaan naar zijn moeder of NU even geen liefde voel? Nee zeggen tegen je geliefde, wat brengt dat precies teweeg?  'Als ik geen zin heb, heeft hij straks ook geen zin om mij te helpen.  Voor iets hoort iets. Het is geven en nemen', hoor ik je al zeggen, maar is dat werkelijk waar? Deze week heb ik een belofte gedaan, het voelde een beetje als trouwen maar dan net anders. Ik heb beloofd om eerlijk te reageren, op vragen of verzoeken van mijn geliefde. Dit doe ik door alleen 'ja' te zeggen als er een 'full yes' in mij te voelen is. Het antwoord is dan feitelijk niet 'ja' maar HELL YEAH!!! En dat voelt wel zo anders. Maar ook de keerzijde mag er zijn. Als ik dus een 'half yes' voel, of sterker nog e

                Mijn nieuwe ik weet niets maar ervaart van alles  Mijn nieuwe ik stapt uit haar comfort zone   Mijn nieuwe ik is constant aan het experimenteren   Mijn nieuwe ik laat haar mening steeds weer los   Mijn nieuwe ik luistert zonder oordeel naar anderen   Mijn nieuwe ik durft te voelen en het uit te spreken  Mijn nieuwe ik vergelijkt niet maar wordt vergeleken   Mijn nieuwe ik begint elke dag opnieuw   Mijn nieuwe ik is vrij van verplichtingen   Mijn nieuwe ik durft te staan in haar onzekerheid   Mijn nieuwe ik beweegt tussen besluit en verandering   Mijn nieuwe ik communiceert vanuit stilte   Mijn nieuwe ik ontvangt haar angst en zelfkritiek met liefde en een lach   Mijn nieuwe ik voelt dankbaarheid in al haar cellen   Mijn nieuwe ik gaat ervoor            Mijn nieuwe ik ben jij         

Remmen of gas geven, wat heeft meer recht er te zijn? Sorry mijn toon vervaagt wat sinds Open Up. Ik praat meer vanuit mijn buik, oeps ook dat klinkt misschien anders dan je gewend bent van me, maar ik kan even niet anders. Tijdens Up is mijn hart open gegaan, echt wijdopen, best spannend vond ik dat. Het was een samenloop van omstandigheden die maakten dat ik het toestond.  Je zal het niet altijd denken maar ook ik heb een zeer strenge  opvoeding gehad. Er werd mij van jongs af aan duidelijk gemaakt wat goed of slecht is, wat mag en wat verboden is. Daarvan zitten nog restjes in mijn systeem en daar wil ik vanaf. Niet hardhandig met geweld maar zacht en vloeiend, gewoon laten glippen uit de vingers.  En NU hier en NU wil ik gasgeven, ik wil gaan, contact maken, me verbinden en voelen, mijn hart volgen...zoef. Maar ik ben niet de enige die wil. Dus is er een ook een rem, iets wordt afgeremd en dat vind ik moeilijk. Rekening houden met de gevoelens van de ander. Maar hoe kan ik da

Een thema in mijn huidige leven is tijd. Het juiste moment vinden. Vertrouwen op timing. Omdat ik vanaf NU alleen nog wil tunen met het hogere plan, begin ik te ontdekken hoe ik dat kan doen. Tijdens Open Up, mijn eerst Open Up, voelde ik heel duidelijk wanneer ik handelde vanuit haast. Er waren momenten dat ik wilde aansluiten in de etensrij, maar Dakini nog verwikkeld was in haar spel. Ik verleidde haar met me mee te lopen richting eetzaal en versnelde mijn pas. Maar zij corrigeerde mij dan meteen; ' Mama! we hoeven niet snel te gaan, er is echt wel genoeg', hoorde ik haar zeggen en schakelde een versnelling terug. Gelukkig waren er ook vele momenten dat ik volledig in een flow bewoog. Zo kwam ik op het juiste moment aan bij de stilte tipi om de  smudge te ontvangen. Vroeg ik daar helderheid te mogen ontvangen. Kreeg ik die de volgende avond in een reading die aansloot bij mijn proces en sprak ik op het juiste moment de juiste persoon aan om te horen waar ik voor op