Yashodara's blog: Ontstaan uit stilte & gestuurd door liefde

Gisteravond wilde ik niet laten merken dat ik verdrietig was. Ik schaamde me over mijn verdriet. Mijn verdriet had te maken met het feit dat ik werkelijk geloofde dat ik iets fout had gedaan. Ik schaamde me omdat ik dacht dat ik die fout niet had hoeven maken, was ik een normaal mens geweest. Ik schaamde me omdat ik tot de conclusie kwam dat ik waarschijnlijk nooit normaal als ieder ander zou kunnen functioneren in een hiërarchische werksituatie. Radeloos voelde ik me en noemde mezelf autist en voelde wederom schaamte anders dan anderen te zijn. Ik belde mijn beste vriendin. Ze vroeg hoe het met me ging en ik probeerde zo "normaal" mogelijk te zeggen;' Het gaat wel'. Maar ze kent me en vroeg door. Ik begon te brullen als een klein kind.  (Dat doe ik altijd als ik huil, een beetje elegant snikken is er niet bij het is janken en ik heb in een mum van tijd een knalrode opgezwollen kop met piepkleine dikke oogjes en een snotneus. Very charming...) Mijn lief was onder

Drie maal is scheepsrecht moet de kosmos gedacht hebben.  Ik heb voor de derde keer in mijn leven hoofdluis en ik ben NIET gestrest  Zo het hoge woord is eruit. Want rond hoofdluis hangt een taboe. Het is een beetje vergelijkbaar met soa's. Er zijn overeenkomsten let op: Je krijgt het altijd van een ander Wanneer je het ontdekt, ben je geneigd een schuldige aan te wijzen Zonder behandeling gaat het niet over Je "moet" je omgeving waarschuwen Zij die het van je weten, lopen met een grote boog om je heen Het jeukt Je voelt je onfris Je hebt de neiging je haar of geslachtsdeel* meer dan gewoonlijk te wassen/douchen Er is een gevoel van gene Je dankt God op je bloten knieën wanneer je er weer vanaf bent Er zijn ook verschillen: Om een soa te behandelen, moet je een arts zien, bij hoofdluis is een bezoek aan een drogist genoeg Bij hoofdluis weet je nooit 100% zeker van wie je het precies hebt, bij soa's kan dat wel Soa's kunnen levensgev

Dat ik een pleaser ben, wist je natuurlijk allang. Het moment dat ik er zelf achter kwam, was 17 jaar geleden. Ik was op vakantie met Sun, haar ouders en haar broers. Die vakantie zelf was heaven.  Want; in Engeland, mijn favoriete droomland (alles in dat land is prachtig zelfs de toiletten met tapijt) in perfect gezelschap en voor het eerst zonder mijn kinderen en toenmalige man.  Vrijheid en blijheid zijn twee woorden die ik zou kiezen mocht iemand me vragen de vakantie in 2 woorden te beschrijven. Op de heenreis, al in Engeland, in de auto van Jerom, op de rotonde, waar Jerom verkeerd gereden was, en in koele bloede achteruit links rijdend, de auto weer de goede baan in leidde, werd ik op slag verliefd. Niks spierballen, grootpraat of walmen parfum maar een waaghals eerste klas. De hele week deden we met z'n allen allerlei dingen; we zwommen, kleurden mandala's, luisterden naar Cesaria Evora, lazen boeken over de liefde, maakten eten, wandelden, zongen rondom de pia