Yashodara's blog: Ontstaan uit stilte & gestuurd door liefde

Zaterdag hadden Patrick en ik het hartstikke druk. We moesten naar twee bruiloften en nog snel ook. De eerste bruiloft had een wat serieus karakter. Er was een dress code bedacht die er niet om loog; 'tenue de ville met een roze accent'. Zaterdagochtend stond ik vroeg op en verliet het huis in de hoop nog snel een outfit te vinden die er mee door kon. Rok tot op de knie, niet te hoge hakken, geen decolleté, dames mogen een hoed dragen, het viel allemaal niet mee. Mijn versie werd een rok net iets boven de knie met een knalroze netpanty en metalic groene pumps met plateau hakken. Aangekomen in Almelo bij het stadhuis wist ik niet wat ik zag. Een grote massa mensen drong de trappen op richting ingang terwijl een ingehuurd draaiorgel 'Op de Amsterdamse grachten' speelde. In de trouwzaal was het weer dringen geblazen. Op de eerste rij zaten de directe familieleden van het bruidspaar. Op de tweede rij herkende ik de feestcommissie of zoals het in de uitnodiging gestaan had:

Hemeltje Lief wat heb ik omgereden. Autorijden oftewel, kaart lezen, de topografie van Nederland en links of rechts uit elkaar houden daar ik ben er niet goed in. Na een lange en barre tocht door Amsterdam Noord kwamen Luna en ik eindelijk op het NDSM terrein aan. Nog even repeteerden we onze smoesjes om gratis binnen te komen. 'Luna jij bent 11, maar daar heb je het alleen over wanneer ze je er om vragen'. 'In welk jaar ben ik dan geboren?' vroeg Luna maar behalve links en rechts uit elkaar houden, kan ik ook niet rekenen dus duurde het even voordat ik zijn vraag kon beantwoorden. Aarzelend zei ik een jaartal. 'En hoe heet jij ook al weer mama?' "Hazal", zei ik zelfverzekerd, want dat was makkelijk te onthouden want lijkt op hazelnoot en dat is het lekkerste dat er is, hazelnootschuimtaart welteverstaan. Bij de gastenlijstbalie stond een rij, we namen onze posities in en ik herhaalde in het Spaans dat Luna niet zou mogen praten, ik zou het woo

‘Doe maar tennissokken of een pen. Tennisballen mag ook’. Wat ik me van Alfreds verjaardagen herinner is de daaraan voorafgaande zoektocht naar het onvindbare cadeau. Totdat ik besefte dat Alfred niet blij te maken is met cadeaus, want pennen, tennissokken en -ballen heeft hij in overvloed. Zo weet ik nog goed het moment dat de Herengracht leeggehaald moest worden voor de verhuizing. In de berging beneden vond ik een ton van een meter hoog propvol met oude tennisballen. Daarnaast stonden twee overvolle vuilniszakken eveneens gevuld met gebruikte tennisballen. Uit beleefdheid, je mag nou eenmaal niet andermans spullen weg kegelen zonder toestemming van de eigenaar, iedereen weet dat, vroeg ik of deze ballast mee moest naar het nieuwe huis.  Met de ton en één van de vuilniszakken onder mijn armen geklemd wrong ik me reeds door de deuropening richting het grofvuil toen het antwoord van Alfred tot mij door begon te dringen. ‘Nee, absoluut niet wegdoen, die kunnen we nog gebruiken’, spr