Met haar ogen tot spleetjes en haar duim tegen haar mond
“Elisabeth Dorothé Elschot”, galmt het door de stationshal. Het is een dinsdagochtend kwart voor negen wanneer Lisa op weg is naar haar werk. Het voelt alsof iemand haar plotseling een duw tegen haar schouder geeft, wanneer ze haar naam door de luidsprekers hoort vloeien. Het irriteert Lisa dat ze nu moet gaan achterhalen wat er aan de hand is terwijl ze haast heeft en in de verte haar tram klaar ziet staan. Even overweegt ze de boel te negeren maar nog voor ze zich weer in beweging kan zetten, hoort ze opnieuw haar naam en nu ook het verzoek zich bij de informatiebalie te melden. De vrouw achter de balie heeft kort grijs haar. Op het naambordje aan haar blouse leest Lisa: Hedy Rolinga. Om haar nek hangt een plastic ketting met daaraan een leesbril. Het eerste dat opvalt nadat Lisa eindelijk aan de beurt is en haar verhaal verteld heeft, is het Vlaamse accent dat de vrouw heeft. Er verschijnt een frons op het voorhoofd van Hedy en ze vraagt of het goed is wanneer ze dit even met haa