Yashodara's blog: Ontstaan uit stilte & gestuurd door liefde

Me aanpassen of mezelf onzichtbaar maken, ik ben er ontzettend goed in, schijnt. De vragen zijn dan;'Waar komt die gewoonte vandaan? Wanneer leerde ik dat te doen? Ik weet het wel, ik weet het heel goed. Slechts 3 tropenjaartjes verbleven wij als gezin op Curacao, ik voelde mij er als een vis in het water. De voor mij ongewenste overgang naar Doetinchem zorgde voor een cultuurshock. Opeens werd ik mij bewust van mijn huidskleur en daarmee het anders zijn dan mijn omgeving. Er werd door kinderen van mijn leeftijd niet positief op gereageerd en dus was ik er zelf ook niet blij mee. Het liefst was ik net als zij. Telkens als ik voor het eerst in een voor mij onbekende omgeving was waar kinderen waren, kwamen er tegengestelde verlangens in mij naar boven. Een wens om te spelen met leeftijdsgenoten maar direct daar achteraan een grote angst wederom uitgelachen te worden om mijn huidskleur. Ik ontdekte onbewust dat me klein maken, niet opvallen, oftewel gewoon meebewegen met

Wanneer ik me ongemakkelijk voel met een situatie dan kan ik doen alsof dat niet zo is. Met man en macht kan ik mijn gevoelens onderdrukken, ze deleten, doen alsof ze er niet zijn. Daar ben ik best goed in...geweest. Maar waar ik eigenlijk veel beter in ben...geworden, is in het uitspreken van mijn ware gevoelens, Open kaart spelen dus geen blad voor de mond.  Dat gaat niet zo maar 1,2,3. Dat bleek vanmiddag maar weer. Ik leidde mijn focuszusje om de tuin. Niet helemaal natuurlijk want ze had het door, voelde het aan. Uiteindelijk nam ik geen blad meer voor mijn mond en sprak ongefilterd uit dat wat er was. DOODENG. Gevoelens van schaamte over mijn onvolwassenheid, mijn gevoeligheid, mijn identificatie met mijn ego en andere ongemakkelijkheden passeerden de revue. Maar ik ging door, er dwars doorheen. Met af en toe mijn handen voor mijn gezicht dat verkleurde. En wat is bevrijdender dan ook dat dan uit te spreken. En waar kwam ik vandaag achter; niet alleen het uitspreken zo

Er is geen enkele toevalligheid aan de feiten dat ik zonen heb en mijn lief dochters, ik mijn vader miste en hij zijn moeder. Want NU mogen we ervaren, patronen doorzien en helen. Mijn gevoel van niet 'gezien worden' door mijn vader, leidde tot mijn ontmoeting met F. Mijn besluit verder te gaan,  leidde tot een echtscheiding en een afstand tussen mijn zonen. En om wederom tot verdiepende verbinding met mijn zonen te komen en mijn gemis als dochter te helen, kan ik mijn liefdesexperiment gebruiken. Tijdens mijn verblijf in San Pedro de Atacama 18 jaar geleden, ontmoette ik Jaime. Het was vriendschap op het eerste gezicht. Van hem leerde ik, nam ik de wetenschap twijfeloos aan, dat in een liefdesrelatie er balans is wanneer beide partners om beurten in de rol van kind en ouder durven stappen.  Ik nam het geluidloos aan, maar leefde het nooit in mijn vele verschillende liefdesrelaties. Er was nooit het bewustzijn om het te doen, er ontbrak de openhei

Langgeleden in Utrecht aan de Jamaicadreef had ik als peuter voor het eerst een eigen slaapkamer. Er zijn nog wat vage beelden, een donkergroen bedje en een geel teddy beertje. Elke avond wanneer ik ging slapen mocht ik eerst even bij Amber in bed liggen terwijl we voorgelezen werden. Na het zingen van een Christelijk slaapliedje, werd ik naar mijn eigen kamer en bed gebracht. Een paar jaartjes later woonden we op Curacao. Daar hadden Amber en ik een gezamenlijke slaapkamer. De kamer was ruim, een grote kast met speelgoed en genoeg plek op de grond om samen te spelen. Een herinnering is nog erg levend, de grote vreugde die ik voelde toen we van mijn vader een doos vol Fisher Price kregen, nadat we op vakantie waren geweest in Nederland. Amber en ik speelden tot we op de grond in slaap vielen. Weer een paar jaartjes verder woonden we in Doetinchem. Onze nieuwe kamer had een vrolijk gele vloer. Weer was er genoeg ruimte om samen te spelen. Maar op een voor mij onverwacht moment b

Maar dat is snel! Nu al? Weet je het zeker?  Ik noem een paar reacties wanneer ik vertel samen te wonen. En mijn vraag is vervolgens; 'Maar wat is snel?' Onder snel versta ik; dat wat ik niet kan bijbenen. Snel is; het gebrek aan analyse, de afwezigheid van het invoelen, een gevoel van haast en het vergeten van de algehele reality check.  Heb ik werkelijk alle plussen en minnen tegen elkaar afgewogen? Heb ik alle doemscenario's tot me door laten dringen? Ben ik eventueel bereid alles te verliezen? De waarheid is; de t ijd zal het leren.  Er is niet veel dat ik kan voorspellen. Het enige dat er NU is, is een gevoel van rust en kalmte in mijn lichaam. En een vreemd soort bekendheid alsof ik dit al eerder geleefd heb. En dat is het, ik weet 100% zeker, dat ik dit niet eerder geleefd heb.  Nooit eerder trok ik in bij een man. Nooit eerder liet ik huis en haard achter. Nooit eerder liet ik zoveel materiele dingen los. Het is allemaal gloednieuw maar voelt par

Waarschijnlijk ben ik als baby en peuter geknuffled en aangeraakt. Want dat is nou eenmaal de norm, baby's ruiken lekker, zijn ultra zacht en miniscuul dus zeer aaibaar. Peuters hebben vaak nog wat babyvet en de zachtheid van hun huid in combinatie met hun mini formaat maken dat ook zij regelmatig aangeraakt worden.  Ik kan me niet herinneren dat ik aangeraakt werd als kind. Dat ik er behoefte aan had, kan ik me ook niet herinneren. Pas toen ik 21 was en in Amsterdam woonde en Zon leerde kennen, werd ik me bewust van mijn niet knuffelige aard. Als een stijve Pinokkio ontving ik haar omhelzingen, heel ongemakkelijk. Zon was van een ander caliber, zij legde haar hoofd te pas en onpas op de schoot van vrienden die naast haar zaten, ik keek mijn ogen uit. Dat wilde ik ook durven maar hoe moest dat dan? Het begon met het omhelzen tijdens een begroeting. Bij mijn ouders oefende ik deze nieuwe overtuiging. Mijn moeder kon het ontvangen, mijn vader veranderde in een houten Klaas (ik h

Wat is 'houden van' eigenlijk? Wanneer weet ik of ik van iemand hou? Wat zijn de symptomen precies? Een paar jaar geleden kwam ik tot de schrikbarende conclusie dat ik niet kan houden van, puur en alleen omdat ik dacht niet te weten wat het is. Want, zo concludeerde ik, ik hou wel van mensen maar dat is altijd omdat. En het echte houden van schijnt zonder 'omdat' te zijn. Zo hou ik van mijn kinderen, ik noem ze als eerste omdat er in mijn 'houden van' ook een soort hierarchie lijkt te zijn. Van hen hou ik met hart en ziel want...het zijn mijn kinderen. Voor mijn familie geldt het zelfde principe. Daarna dacht ik aan mijn man en concludeerde;'Ik hou van hem omdat hij attent, behulpzaam, geweldig als vader voor mijn kinderen en ondersteunend is'. Et cetera. Een lange lijst was het. En toen ik als test alles delete, verdween ook mijn liefde voor hem. Oeps. Een korte tijd geleden zag ik een filmpje over geweldloze communicatie in liefdesrelatie

Wanneer heb ik  een keuze? Is dat wanneer ik mag kiezen tussen 2 prachtige opties? Of is dat pas als ik 'moet' kiezen tussen twee kwaden? Of is kiezen steeds wanneer ik besluit iets wel of juist niet te doen? Vertel het me maar... Ahee!