Nee ik ben geen godin

Om maar meteen met de deur in huis te vallen; 'Ik ben gevoelig voor strijd of noem het competitie'. Wanneer ik met andere mensen ben die deze eigenschap ook bezitten, komt mijn drang om beter te zijn in rap tempo naar voren. Het gebeurt op een manier die ikzelf niet altijd door heb, het lijkt bijna alsof ik me er niet bewust van ben. Ik merk vaak achteraf pas wat ik nou weer voor idioterie heb uitgehaald.

Zo is er een 'tante' waar ik altijd een wedtrijd mee speel. Wie is de beste moeder, wie heeft de meest interessante baan, wie spreekt het best haar talen, wie is het meest 'hip', dit zijn ze zo ongeveer.
En ik had een man met wie ik dag en nacht in strijd lag. Alle bovengenoemde thema's deden mee aangevuld met; wie heeft een moeilijker jeugd gehad, wie heeft meer protest gevoerd 'against da system', wie is minder egoïstisch, wie heeft meer vrienden (die verlies ik altijd duhh), wie ligt beter in de huwelijksmarkt, wie staat op de meeste gastenlijsten voor de beste feesten, et cetera. Wij hielden nooit op met aftroeven totdat ik op een nacht in een land hier ver vandaan de handdoek in de ring gooide en de benen nam. Game over.
Een paar jaar later ontmoette ik mijn huidige partner en ontdekte ik na een paar maanden dat ik iets miste. We ruziede nooit omdat er geen strijd was. Het was echt even wennen zo'n relatie zonder verliezers.



In vriendschappen doe ik het soms ook en daar wil ik vanaf. Het begint dan met een onschuldige interesse in wat de ander allemaal doet en gedaan heeft tot nu toe. Daarna als ik op een onbewust niveau voel met een medestrijder te maken te hebben, volgt het onherroepelijke vergelijken; 'Dat kan ik veel beter gelukkig', afwisselend met een 'shit dat wil ik ook kunnen'. Waar het op neer komt, is dat ik me nooit als gelijke zie. Of ik voel me beter of ik ga de strijd uit de weg omdat ik me te min voel. Heel vermoeiend.

Gelukkig zijn er ook mensen waar ik dit niet mee heb. Maar daar ligt het probleem niet dus die parkeer ik even.

Hoe ga ik dit aanpakken, ik heb er zo genoeg van niet mezelf te durven zijn in het contact met anderen. Wat heb ik in godsnaam te verliezen? Nee ik ben de godin Venus niet maar zeker ook niet de grootste loser ter wereld. Wat triest, deze 45 jarige vrouw heeft niet de guts om haar strijdbijl te begraven.
Terwijl ik de aangename rust ken van me niet te hoeven meten aan anderen dus waarom ga ik daar niet gewoon voor? Er zullen altijd mensen zijn die me zullen uitdagen om te wedijveren en ja er zullen dus ook altijd mensen zijn die beter zijn in precies dat wat ik ambieer. Waarom kan ik het ze niet gewoon gunnen? Wat hou ik toch tegen? Ik ga het onderzoeken en kom hier ooit nog op terug. Nog geen 'game over' deze keer.
Maar to be continued...