Yashodara's blog: Ontstaan uit stilte & gestuurd door liefde

Mijn goed betaalde vaste baan, met 12 betaalde vakantieweken per schooljaar, gaf ik op, zonder enige twijfel, om   bij LIFE! te komen werken. En hoewel ik nog niet de helft verdien van wat ik verdiende, wil ik toch bij LIFE! blijven werken. Waarom dan, vraag je je misschien af. Het antwoord klinkt simpel; ‘bij   LIFE! kan ik mijn hart volgen’. Toch is het volgen van mijn hart niet altijd zo simpel. Zoals nu bijvoorbeeld, nu ik ga vertellen wat ik LIFE! te bieden heb, voel ik een soort twijfel; Ben ik wel goed genoeg? Heb ik de studenten wel iets te bieden? Zijn ze blij met mij? Hebben ze iets aan mij? Ik weet het werkelijk niet. Wanneer ik een positieve bui heb, denk ik; Ja ze vinden het geweldig om een spel met me te spelen, ze zoeken me op als er een conflict is, ze vertellen me van alles als ik bij ze in de buurt zit en wat vragen stel. Ik hou ervan lol met studenten te maken en te lachen. Maar als ik in een onzekere bui ben, dan denk ik:’ Ik geef te

Maandag moet ik een presentatie houden bij LIFE! Ik kwam er donderdagochtend achter dat ik ingepland sta dat  aanstaande maandag te gaan doen. Ik vertelde mezelf dat ik een presentatie moest houden en kreeg een soort buikpijn. Grote irritatie kwam op en iets in me wilde er een stokje voor steken. Naarmate het besef wat meer ingedaald was, begon ik mezelf en dat wat ik geloofde te onderzoeken. "Ik moet een presentatie houden", dat klinkt echt verschrikkelijk. Niet vanwege de presentatie, want ja laat ik eerlijk zijn, wanneer ik een presentatie hou doe ik dat voor publiek en als ik iets fijn vind, is het wel in de spotlight staan. Goed om te weten, het lag dus niet aan wat ik moest doen. Waar lag het dan wel aan? Eigenlijk heel simpel, aan het werkwoord 'moeten'. Ik wil niks moeten, ik wil me niet verplicht voelen, ik geloof daar niet meer in. Niks moet! Deze nieuwe overtuiging is in grote tegenstelling tot hoe ik ben opgevoed. Als kind maar met name als

Het is me wat. Het schaamrood staat weer eens dik op mijn kaken. Ergens 'in the back of my head', hoor ik de strenge stemmen mensen die me mores leerden, iets zeggen in de trent van;'Ondankbare hond, menig één zou heel blij zijn met wat jij hebt', en meer van dat caliber. Het is vakantie, meivakantie en vandaag vallen pasen en pinksteren op dezelfde dag, nou zoiets dan, hemelvaart en bevrijdingsdag. Eén nationale vrije dag. Ik ben sinds afgelopen maandag op de kampoeng in Bloemendaal in onze beschilderde caravan (zie filmpje op Google+) en mijn love of my life is er ook bij. Wat wil een mens nog meer? Ja dat vroeg ik mij hardop af, zo'n 30 minuten geleden.  Ik werd er gewoon verdrietig van. Hoe kan het dat ik niet tevreden ben en helemaal Zen geniet van dat wat er allemaal is? Wanneer ik mijn hoofd een kwartslag draaide zag ik de vrolijke blik van mijn lief, ongeveer om de 10 minuten jubelde hij het uit:'God zalige, wat leven wij toch een waanzinnig lev