Yashodara's blog: Ontstaan uit stilte & gestuurd door liefde

  In een romantische relatie zijn, is f*cking eng. Het is 1000 maal veiliger en makkelijker om wat losse contacten te hebben en gewoon vrijgezel te blijven. Je hoeft dan niet te maken te krijgen met relatie issues. En je schaduwkanten kunnen onbelicht blijven. Ik zit bijna altijd in een romantische relatie. Sinds mijn 20ste levensjaar ben ik maar weinig vrijgezel geweest. Wanneer ik dat wel was, kon ik genieten van mijn vrijheid en mijn ongebondenheid. Nooit hoefde ik rekening te houden met mijn partner, ik hoefde mij niet in te houden als ik een andere kant op wilde bewegen en kon ik mijn schaduwkanten onbelicht laten. Niet zoveel gedoe dus. In de authenticiteitscirkel die mijn vriend faciliteert en waar ik graag aan meedoe, gebeuren interessante dingen. Hoewel wij vooral bezig zijn met faciliteren en participeren, zijn we nog steeds ook partners en geliefden. En dat brengt ingewikkelde dynamieken op gang. Zo wordt mijn jaloezie regelmatig getriggerd, wat zich uit in; angstige gedacht

Het gebeurt, as we speak, de geschiedenis wordt geschreven. De geschiedschrijvers hebben het druk. Maar waar zo'n 20 jaar geleden het onderzoeken van bronnen, het vastleggen van gebeurtenissen en het verkondigen van feiten en meningen aan een groot publiek, nog weggelegd was voor een kleine groep gekwalificeerd door onder andere; ervaring, opleiding, titel, leeftijd en soms zelfs achtergrond, is dat sinds de komst van de smartphone voor elke bezitter van zo'n apparaat, dus mogelijk.  Niet alleen kan elke bezitter dus verkondigen wat er te verkondigen is, ook kan elke bezitter zelf op onderzoek uit, anderen interviewen, naar de plaats delict afreizen en met deze informatie anderen op de hoogte stellen. Er zitten letterlijk en figuurlijk geen grenzen meer aan de ooit bedachte journalistiek en het onderzoek daartoe. Dat wat de mainstream media het volk voorschotelt, blijkt op dit moment erg eenzijdig te zijn. Alsof alle kanalen en partijen in deze crisis totaal op 1 lijn zitten. A

'J ij hebt ons nooit geleerd om met schulden om te gaan', zei mijn zoon en ik kon het twijfeloos beamen. Nee zij leerden het niet van mij, ik leerde het niet van mijn ouders en ga zo maar door. Welke ouder bereidt zijn koters nu werkelijk voor op de valkuilen van het leven? Wat ik als kind vaak hoorde was de niets zeggende vraag van volwassenen: 'Wat wil jij later worden?' Impliciet betekende die vraag waarschijnlijk; wat ga jij doen als je (jong)volwassen bent om ervoor te zorgen dat je gelukkig bent en blijft? En dat zogenaamde geluk zit hem dus niet in werk, vriendschap of gezin.  Maar dat geluk zit hem in het kunnen houden van jezelf, waar je jezelf ook aantreft. Dus is de vraag: Welke tools ga jij aanleren om te kunnen processen wat op jouw pad komt, om te kunnen  incasseren wat er aan tegenslagen gevoeld gaat worden, om te kunnen accepteren wat voor pijn en verdriet jij te verduren krijgt? En ja DAT zijn de juiste vragen die je als opvoeder/inspirator aan een '

Een zin die ik al vaak gehoord heb maar waar ik nooit bij kon voelen wat het nou werkelijk betekent. Totdat... Drie weken geleden kreeg ik plotsklaps de schrikbarende gedachte zwanger te zijn. Vol afschuw keek ik in de spiegel naar mijn groter geworden tieten. Dit kon niet waar zijn. Niet nog een kind. Niet nog een andere vader. Niet nog een keer het verhaal dat leidt naar een scheiding. Een eind aan de liefdesrelatie zou het betekenen, zoals dat al 3 keer eerder het geval was geweest. Ik kan niet met een vader van mijn kinderen samenzijn en samen oud worden, blijkt. De seks en itimiteit verdwijnen en de sleur doet zijn intrede. Alsjeblieft dat nooit meer. En behalve dat waren er reële angsten om een kind met een afwijking te krijgen, gezien mijn leeftijd en zag ik werkelijk niet voor me hoe ik op mijn 49ste wederom zwanger zou zijn, zou bevallen en borstvoeding zou geven.  Om weer slapeloze nachten te hebben, een huilend hulpeloos mensenkind te verzorgen en dat precies in

Knuffelen en op elkaar hangen , hoe doen we dat bij LIFE! Daar hadden we het gisteren over met elkaar. Het was nog even een opgave om wat studenten zo gek te krijgen dat ze hun bezigheid los zouden laten en met me mee zouden lopen naar de kringenkamer voor de meningsvormende kring over dit onderwerp die daar zou plaatsvinden.  'Wat zou de onderwijsinspectie ervan vinden als 'ze' ons zouden zien hangen en knuffelen wanneer ze hier bij LIFE! komen kijken in mei dit jaar?' vroeg ik de studenten die het hadden over seks en nog niet enthousiast waren hun gesprek te stoppen om mee te gaan naar de andere kamer voor een ander onderwerp. 'Knuffelen is normaal, riep 1 student, wat is er mis mee?, vroeg een ander. 'Precies, zei ik waarbij ik met mijn armen een beweging maakte richting deur, 'daar gaan we het dus over hebben, kom dit gesprek daar voeren!' Even later zaten we met de helft stafleden en studenten rond de tafel en om de beurt zeiden we wat we v

Ben jij een volger? Durf je dat toe te geven als dat zo is? Ik ben een volger., nu kan ik dat zeggen, het heeft best lang geduurd voordat ik er vooruit durfde te komen. Dat zit zo. Denk aan werk of een project. Er moet iets opgestart worden, iets dat totaal nieuw is voor mij. Ik heb nog nooit meegekeken of meegelopen met iemand die hetzelfde gedaan heeft.  Ja daar sta ik. Op een stuk grond. Net gekocht, alle bouwmaterialen zijn er, en ik mag mijn eigen huis gaan bouwen. Maar tja, waar moet ik nou toch beginnen? Ooit liep ik stage bij Paradiso. Ik kreeg alle ruimte om aan projecten, evenementen, feesten mee te doen. Dat ging moeiteloos. Het eerste feest dat ik organiseerde was de VIPclub. Dit feest vond elke vrijdagnacht plaats van 00:00 tot 05:00 uur. Maz had het feest bedacht en draaide dit al een paar jaar. Nu zou ik het thema bedenken, de dj's regelen, iemand voor de aankleding vinden, en zorgen voor een minimaal aantal bezoekers van 550 man. Het werd een waan

Waarom is dat verlangen er in mij? Dat verlangen om 'en plein public' te spreken over mijn liefdesrelatie en de liefde die daar stroomt. En, nu komt het, waarom in godsnaam is er dan ook nog het verlangen om het op eenzelfde manier te horen van mijn geliefde? Ik weet namelijk dat die liefde er is, dus waarom moet ik het dan horen in het bijzijn van 'getuigen'. Alsof ik ten huwelijk gevraagd wil  worden in een volle zaal. Ik heb niks met het huwelijk, trouwde ooit en ontdekte dat scheiden verschrikkelijk complex is, dus besloot toen nooit meer aan dat circus mee te doen. Maar ik hou wel van het principe van de getuigen en iets uit durven spreken in het bijzijn van anderen. Alsof daarmee mijn woorden, de woorden van de spreker dus, meer kracht krijgen. Ga er maar voor staan, voor die liefde, voor die aantrekking, voor dat commitment. En ja dat is fucking eng, met al dat publiek erbij. Want als ik zeg of schrijf dat ik van mijn lief hou, het post op Facebook, maar hij

Gisteren lag ik op de operatietafel. Het was een zeer bijzondere ervaring. Een ingreep waar ik al 18 jaar aan dacht maar nooit durfde te laten doen. Een vetbult ( vies woord vind ik)  laten verwijderen. Al 2 keer ging ik naar een arts om te checken of het een goed idee zou zijn hem weg te laten halen. Hoewel de artsen beiden adviseerden dat wel te doen maar ook zeiden dat ik het ook nog even kon laten, durfde ik steeds niet onder het mes. Er zat immers geen haast bij zeiden de artsen. Maar meer doorslaggevend voor mijn uitstelgedrag is het feit dat ik uit een doktersgezin kom. Daarom heb ik veel horrorverhalen over operaties gehoord over alle complicaties en ongelukken, ze zitten in mijn fantasierijke brein opgeslagen.  Maar dit jaar pas na een derde advies besloot ik het toch maar eens te laten doen. Immers mijn motto voor dit jaar, mijn jaar van de hond is, 'beslissen en doen'. Zie mijn India blog. Dus stond gisteren de hele dag in het teken van de dagbehandeling. 

Mijn India reis zit erop. En wat heeft het mij gebracht qua inzichten over mezelf? Ik kan heel goed voor mezelf zorgen in goede en slechte tijden Ik maak makkelijker contact met mannen dan met vrouwen Ik vaar wel bij een routinematige dagindeling qua yoga, slaaptijden en maaltijden Ik hou van drukke, bruisende, grote wereldsteden Dat ik Spaanstalig ben, helpt mij altijd wanneer ik op reis ben en daar geniet ik van Ik vind het heerlijk om ergens lang alleen te zitten en dan mensen en dieren te observeren  Ik heb een zeer creatief oplossingsgericht vermogen Mijn behoefte aan gezondheid en veiligheid, geven mij uitdagingen in mijn doen en laten Ik sta voor mijn behoefte aan veiligheid en laat me daar niet in 'over-rulen' Zo heerlijk als ik het vind om lange tijd in mijn eigen gezelschap op een plek te zijn en mijn zintuigen te gebruiken, zo geniet ik er ook van om met gelijkgestemden authentiek te delen wat er in ons omgaat  Ik ben een goede slaper en ik een ni

Soms kom ik mensen tegen die niet begrijpen hoe. Hoe er iets geleerd kan worden op de democratische school LIFE! . Hoe dat kan als studenten geen verplichting hebben tot het volgen van lessen. En dat begrijp ik wel een beetje. Het vereist namelijk wat fantasie en out of the box denken om je voor te kunnen stellen hoe studenten dan wel leren. Mijn ervaring als staflid/mentor/medeoprichter van/bij LIFE! is dat hoe jonger de student is, hoe makkelijker dat gaat. Immers jonge mensen, of noem ze kleuters als dat een beter beeld schept, doen feitelijk de hele dag niks anders dan spelen/ontdekken/experimenteren oftewel leren. In het reguliere schoolsysteem wordt dat ze echter voordturend en gestructureerd afgeleerd. Elke impuls die jonge studenten van nature hebben, wordt daar onderdrukt. Ergens wel te begrijpen als je als juf/meester gedwongen wordt om een schema af te werken binnen een vastgestelde tijd en je 'afgerekend' wordt op elke leerling die dat schema niet kan bijben

De eerste keer dat ik iets over focussen las, was op het workshopbord op het Open Up festival. Ik voelde meteen een weerstand, omdat ik dacht dat het een aan te leren skill zou zijn waarbij ik super gefocust (duhh) zou moeten zijn.  Dat het iets heel ingewikkelds zou zijn en ik mentaal zou moeten presteren en daar had ik totaal geen zin in.  Ik wilde gewoon met de flow mee gaan zoals ik dat de hele tijd al deed op het festival. Een paar weken later focuste ik voor het eerst met Ferry en niks bleek minder waar te zijn. Het was totaal niet wat ik van tevoren verwacht had.  De eerste stap, het spiegelen, deed me denken aan iets dat ik tijdens mijn cursussen geweldloze communicatie ook geleerd had. Je herhaalt de woorden die blijven hangen en gebruikt zoveel mogelijk precies dezelfde woorden. Ervaring leert dat een eigen interpretatie heel verkeerd kan vallen bij de focusser. Het bijzondere vind ik dat zelfs wanneer ik precies dat herhaal wat gezegd is, nog steeds bij de foc

Maar dat is snel! Nu al? Weet je het zeker?  Ik noem een paar reacties wanneer ik vertel samen te wonen. En mijn vraag is vervolgens; 'Maar wat is snel?' Onder snel versta ik; dat wat ik niet kan bijbenen. Snel is; het gebrek aan analyse, de afwezigheid van het invoelen, een gevoel van haast en het vergeten van de algehele reality check.  Heb ik werkelijk alle plussen en minnen tegen elkaar afgewogen? Heb ik alle doemscenario's tot me door laten dringen? Ben ik eventueel bereid alles te verliezen? De waarheid is; de t ijd zal het leren.  Er is niet veel dat ik kan voorspellen. Het enige dat er NU is, is een gevoel van rust en kalmte in mijn lichaam. En een vreemd soort bekendheid alsof ik dit al eerder geleefd heb. En dat is het, ik weet 100% zeker, dat ik dit niet eerder geleefd heb.  Nooit eerder trok ik in bij een man. Nooit eerder liet ik huis en haard achter. Nooit eerder liet ik zoveel materiele dingen los. Het is allemaal gloednieuw maar voelt par