Yashodara's blog: Ontstaan uit stilte & gestuurd door liefde

 Ibiza was de bestemming en ik wist dat het heftig zou worden. In mij is dan altijd een paradox 'voelbaar'. Aan de ene kant wil ik voor heling gaan, heling in mijn geval betekent vooral meer en meer mezelf accepteren en liefhebben. Maar tegelijkertijd is er ook weerzin. Een grote weerzin tegen dat wat er aan zal komen voor dat de heling plaatsvindt. Pijn, angst, onzekerheid, wantrouwen, schaamte en teleurstelling.  'Wie mooi wil zijn, moet lijden pijn', hoorde ik als kleuter wanneer ik het uitgilde als mijn moeder mijn haar borstelde. Tegenwoordig zou ik ervan maken: 'Wie heel wil zijn, moet lijden pijn'. Heel als compleet, heel als geheeld, heel als hersteld. Herstel lijkt niet zonder pijn of weerstand te gaan. Op Ibiza ving ik een gesprek op tussen 2 personen. Ik stond onder de buiten douche en nadat ik de kraan dichtgedraaid had, kon ik letterlijk verstaan wat er gezegd werd. 'Het komt goed', hoorde ik en iets raakte getriggerd. 'Wat is dat goed?&

Ben jij een volger? Durf je dat toe te geven als dat zo is? Ik ben een volger., nu kan ik dat zeggen, het heeft best lang geduurd voordat ik er vooruit durfde te komen. Dat zit zo. Denk aan werk of een project. Er moet iets opgestart worden, iets dat totaal nieuw is voor mij. Ik heb nog nooit meegekeken of meegelopen met iemand die hetzelfde gedaan heeft.  Ja daar sta ik. Op een stuk grond. Net gekocht, alle bouwmaterialen zijn er, en ik mag mijn eigen huis gaan bouwen. Maar tja, waar moet ik nou toch beginnen? Ooit liep ik stage bij Paradiso. Ik kreeg alle ruimte om aan projecten, evenementen, feesten mee te doen. Dat ging moeiteloos. Het eerste feest dat ik organiseerde was de VIPclub. Dit feest vond elke vrijdagnacht plaats van 00:00 tot 05:00 uur. Maz had het feest bedacht en draaide dit al een paar jaar. Nu zou ik het thema bedenken, de dj's regelen, iemand voor de aankleding vinden, en zorgen voor een minimaal aantal bezoekers van 550 man. Het werd een waan

2018, Jij bent me d'r één. Wauw wat heb jij me te grazen genomen. Van alles kreeg ik op mijn bord. Als moeder met een zoonlief die afstand en radiostilte wilde. Als liefje van de man die op onderzoek uitging  Als zzp'er en de bankrekening die zich niet genoeg vulde Als hypergonder en het kwakkelen Als doemscenariodenker alleen op reis naar India Als ijdeltuit, bange schijtert en de uitgestelde chirurgische ingreep Ja 1 jaar en 1 dag geleden bedacht ik mijn motto voor 2018: "Beslissen en doen" en dat hielp de vaart er een beetje in te houden, want beslissingen nemen, ik was er niet snel in. Mijn contact met mijn zoon is hersteld. Ik voel zoveel liefde stromen. Voor hem, voor onze relatie en voor mijzelf als moeder. Ik blijf steeds meer bij mezelf. En wat mijn lief en zijn onderzoek betreft heb ik geleerd om te mogen voelen, uit te spreken wat ik vind en vrees, en te ademen in het NU. Wat is er ondanks alles toch veel liefde voor m

Ooh o ooh, wat een grappige doch pijnlijke paradox. Je begint een school gebaseerd op geweldloze communicatie en je trekt de meest geweldadige want teleurgestelde mensen aan. Oeps vette jackal. Wanneer ouders of potenciele vrijwilligers naar LIFE! komen omdat ze gehoord hebben dat LIFE! een nonviolent communication (nvc) school is, slaat de schrik mij om mijn giraffen hartje. Ojee, deze mensen gaan zooooo teleurgesteld raken, omdat ze denken dat wij de perfecte school zijn voor hun gevoelige prinsje of prinsesje. (jackal) 'Ik dacht dat jullie een nvc school waren maar ik hoor pubers schelden en mijn kind wordt gepest, hoe kan dat nou, ik dacht dat het hier anders zou zijn, waar is die nvc dan?' De nvc zit in een klein hoekje, als je grote verwachtingen hebt, of noem ze jackals, dan kijk je er over heen en raak je teleurgesteld. Als je oog hebt voor verfijning, detail en kan vertragen, voel je de zorgzaamheid en de ruimte die veiligheid creëert naast alles wat er

Remmen of gas geven, wat heeft meer recht er te zijn? Sorry mijn toon vervaagt wat sinds Open Up. Ik praat meer vanuit mijn buik, oeps ook dat klinkt misschien anders dan je gewend bent van me, maar ik kan even niet anders. Tijdens Up is mijn hart open gegaan, echt wijdopen, best spannend vond ik dat. Het was een samenloop van omstandigheden die maakten dat ik het toestond.  Je zal het niet altijd denken maar ook ik heb een zeer strenge  opvoeding gehad. Er werd mij van jongs af aan duidelijk gemaakt wat goed of slecht is, wat mag en wat verboden is. Daarvan zitten nog restjes in mijn systeem en daar wil ik vanaf. Niet hardhandig met geweld maar zacht en vloeiend, gewoon laten glippen uit de vingers.  En NU hier en NU wil ik gasgeven, ik wil gaan, contact maken, me verbinden en voelen, mijn hart volgen...zoef. Maar ik ben niet de enige die wil. Dus is er een ook een rem, iets wordt afgeremd en dat vind ik moeilijk. Rekening houden met de gevoelens van de ander. Maar hoe kan ik da