Yashodara's blog: Ontstaan uit stilte & gestuurd door liefde

Het lijkt wel een goed bedachte grap. Een mega prank die een leven lang kan duren. Alleen met deze grote verschillen, dat er niet echt één bedenker is, de zogenaamde bedenkers of beter gezegd instandhouders blijven anoniem. En er niet wordt toegegeven dat 'we' gefopt worden en het dus maar door blijft gaan. Waarom het door blijft gaan terwijl er steeds meer mensen zijn die doorhebben wat er aan de hand is? Dat is niet zo vreemd als het nu lijkt. Ons hele systeem, alle grote overheidsinstituten, onderwijzinstellingen, ziekenhuizen oftewel onze maatschappij, onze normen en zelfs ons wetboek beschermen deze grote façade met man en macht. Begint het achterdochtig te klinken? Hier komt wat uitleg. Omdat ikzelf 18 jaar in het onderwijs gewerkt heb, is dat het systeem waar ik vele voorbeelden gezien heb van hoe het gaat en hoe het in mijn optiek eigenlijk zou 'moeten' als we als school het hebben over de plicht tot leren.  Als kinderen verplicht worden te leren (leerrecht vind

'J ij hebt ons nooit geleerd om met schulden om te gaan', zei mijn zoon en ik kon het twijfeloos beamen. Nee zij leerden het niet van mij, ik leerde het niet van mijn ouders en ga zo maar door. Welke ouder bereidt zijn koters nu werkelijk voor op de valkuilen van het leven? Wat ik als kind vaak hoorde was de niets zeggende vraag van volwassenen: 'Wat wil jij later worden?' Impliciet betekende die vraag waarschijnlijk; wat ga jij doen als je (jong)volwassen bent om ervoor te zorgen dat je gelukkig bent en blijft? En dat zogenaamde geluk zit hem dus niet in werk, vriendschap of gezin.  Maar dat geluk zit hem in het kunnen houden van jezelf, waar je jezelf ook aantreft. Dus is de vraag: Welke tools ga jij aanleren om te kunnen processen wat op jouw pad komt, om te kunnen  incasseren wat er aan tegenslagen gevoeld gaat worden, om te kunnen accepteren wat voor pijn en verdriet jij te verduren krijgt? En ja DAT zijn de juiste vragen die je als opvoeder/inspirator aan een '

Knuffelen en op elkaar hangen , hoe doen we dat bij LIFE! Daar hadden we het gisteren over met elkaar. Het was nog even een opgave om wat studenten zo gek te krijgen dat ze hun bezigheid los zouden laten en met me mee zouden lopen naar de kringenkamer voor de meningsvormende kring over dit onderwerp die daar zou plaatsvinden.  'Wat zou de onderwijsinspectie ervan vinden als 'ze' ons zouden zien hangen en knuffelen wanneer ze hier bij LIFE! komen kijken in mei dit jaar?' vroeg ik de studenten die het hadden over seks en nog niet enthousiast waren hun gesprek te stoppen om mee te gaan naar de andere kamer voor een ander onderwerp. 'Knuffelen is normaal, riep 1 student, wat is er mis mee?, vroeg een ander. 'Precies, zei ik waarbij ik met mijn armen een beweging maakte richting deur, 'daar gaan we het dus over hebben, kom dit gesprek daar voeren!' Even later zaten we met de helft stafleden en studenten rond de tafel en om de beurt zeiden we wat we v

2018, Jij bent me d'r één. Wauw wat heb jij me te grazen genomen. Van alles kreeg ik op mijn bord. Als moeder met een zoonlief die afstand en radiostilte wilde. Als liefje van de man die op onderzoek uitging  Als zzp'er en de bankrekening die zich niet genoeg vulde Als hypergonder en het kwakkelen Als doemscenariodenker alleen op reis naar India Als ijdeltuit, bange schijtert en de uitgestelde chirurgische ingreep Ja 1 jaar en 1 dag geleden bedacht ik mijn motto voor 2018: "Beslissen en doen" en dat hielp de vaart er een beetje in te houden, want beslissingen nemen, ik was er niet snel in. Mijn contact met mijn zoon is hersteld. Ik voel zoveel liefde stromen. Voor hem, voor onze relatie en voor mijzelf als moeder. Ik blijf steeds meer bij mezelf. En wat mijn lief en zijn onderzoek betreft heb ik geleerd om te mogen voelen, uit te spreken wat ik vind en vrees, en te ademen in het NU. Wat is er ondanks alles toch veel liefde voor m

De afgelopen week heb ik verschillende personen gehoord die iets vertelden over wel of geen contact met je vader of je kind hebben. Er zijn natuurlijk ook vrouwen die hun kinderen niet of nog weinig zien en mannen die niet willen dat hun kind naar de moeder gaat. Dit zie je alleen in deze Westerse maatschappij nog steeds minder vaak. Vandaar dat ik nu alleen even de vaders belicht. Meestal zijn het moeders die de vaders verbieden hun kind te zien. Ik probeer me er altijd iets bij voor te stellen waarom de vaders nou geen contact zouden mogen.  Wat is er in godsnaam met die vaders aan de hand dat het voor de moeders een totale 'no go' is dat hun kinderen hun eigen vader mogen zien?  Hierna onderscheid ik een paar redenen: Ik ben vrouwen tegengekomen wiens partner vreemdgegaan was (lange tijd) en die hem op deze wijze als het ware wilden straffen door het contact met het meestal nog (zeer) jonge kind te verbieden.  Ook ben ik vrouwen tegenge

Ooh o ooh, wat een grappige doch pijnlijke paradox. Je begint een school gebaseerd op geweldloze communicatie en je trekt de meest geweldadige want teleurgestelde mensen aan. Oeps vette jackal. Wanneer ouders of potenciele vrijwilligers naar LIFE! komen omdat ze gehoord hebben dat LIFE! een nonviolent communication (nvc) school is, slaat de schrik mij om mijn giraffen hartje. Ojee, deze mensen gaan zooooo teleurgesteld raken, omdat ze denken dat wij de perfecte school zijn voor hun gevoelige prinsje of prinsesje. (jackal) 'Ik dacht dat jullie een nvc school waren maar ik hoor pubers schelden en mijn kind wordt gepest, hoe kan dat nou, ik dacht dat het hier anders zou zijn, waar is die nvc dan?' De nvc zit in een klein hoekje, als je grote verwachtingen hebt, of noem ze jackals, dan kijk je er over heen en raak je teleurgesteld. Als je oog hebt voor verfijning, detail en kan vertragen, voel je de zorgzaamheid en de ruimte die veiligheid creëert naast alles wat er

Wanneer mijn dochter uit zichzelf een plannetje maakt en het uitwerkt, ben ik geneigd om er bijvoorbaat enthousiast op te reageren. Immers haar ondernemende geest is aan het experimenteren en dat wil ik geenzinds in de weg staan.  'Mam mag Melien blijven logeren vrijdag? Dan kan jij omdat Ferry dan terug is van vakantie lekker de hele avond met Ferry praten, zei ze met een ondeugende blik in haar ogen. Ik vond het een briljante reden en besloot hierin toe te stemmen. Dit uitwerken en onderbouwen van plannen is iets dat ze steeds verfijnder onder de knie krijgt. Ze leert het vooral op LIFE! de democratische school waar we beiden naar toe gaan. Op deze school mogen de studenten steeds zelf hun tijd indelen. Wanneer ze in overleg een commitment zijn aangegaan om lessen te volgen, dan worden ze daar op aangesproken. Maar wanneer ze ervoor gekozen hebben zelf hun eigen lessen te creëren in 'het spel' dat ze spelen, dan is er slechts een commitment aan het moment.  Zodra

                                                                                                          Als kind zat ik vaak te kijken naar alles dat er zich rondom mij voltrok. Het zou aan mijn karakterstructuur kunnen liggen dat ik terughoudend was om initiatief te nemen, bang om afgewezen te worden. Vaak fluisterde ik de heldhaftige kinderen in mijn omgeving snode plannen in het oor. Om vervolgens toe te kijken hoe die kinderen deden wat ik eigenlijk zelf wilde doen, avontuur beleven en experimenteren. Gisteren was ik medefacilitator tijdens de authenticiteitscirkel van Ferry Maidman. 's Ochtends voelde ik wat mijn focus voor die dag zou zijn: 'Me laten leiden door impulsen die door mijn lichaam heen komen'. Dus NIET re-ageren vanuit angst, pijn of andere ongemakkelijke emoties, maar  in het NU bewust volgen wat zich aandient. Even een illustratie voor de helderheid. Voordat we bij het Mirror Centre wilden zijn, ging ik nog even tanken. Voor 10 euro