Het dubbele van wat ik ben
Het voelt alsof ik een nieuwe vriendin heb, een hele oude nieuwe wel te verstaan. Ze, Debora, is het dubbele van wat ik ben. Niet in lengte of gewicht maar letterlijk in leeftijd. De gedachte dat zij net zo oud was als ik nu ben, toen ik geboren werd, is bizar. Dat ik straks vriendschap sluit met de baby die vandaag geboren wordt, niet voor te stellen.
Omdat ze dus al 90 jaar is, snap je wel dat haar geheugen haar soms in de steek laat. Het heerlijke vind ik dat dat totaal geen afbraak doet aan onze ontmoetingen. Ik vind haar gewoon geweldig, ze bruist van het enthousiasme, heeft altijd zin in reuring en vindt het ouderencentrum maar een dooie boel. Hoewel ik betwijfel of ze mijn naam wel weet en telkens komt ze er weer (we hebben elkaar in het totaal misschien zo'n 6 keer gezien) achter dat ook ik Spaanstalig ben. Iets dat haar dan enorm verblijd.
Ze is een vrouw die haar emoties voor geen millimeter onder stoelen of banken stopt. Af en toe raast en tiert ze als de medebewoners van het verzorgingstehuis waar ze woont, iets niet begrijpen. Zoals vandaag toen haar buurvrouw met grote ogen van verbazing vroeg of ze op haar echtgenoot moest wachten of met ons mee mocht lopen naar de ontmoetingsruimte. Deborah gooide haar armen in de lucht en riep op luide toon:' Ay caramba, hou toch eens op over je man, die is er niet meer, snap dat nou!' Direct daarop draaide ze zich naar mij om een verklaring op haar reactie te geven. ' Ik heb er geen geduld meer voor, deze vrouw praat de hele dag over dingen die allang voorbij zijn, ik word er zo moe van'.
Meerdere keren heb ik Deborah met stemverhef horen reageren op iets dat bijvoorbeeld haar tafelgenoten zeiden en altijd is wat ik dan voel een mengeling van pijn en extreme lol. Pijn omdat het zo confronterend is te weten dat ouderdom gepaard gaat met in veel gevallen, extreem geheugenverlies, lol omdat de directheid waarmee Deborah zonder een blad voor de mond te nemen haar frustraties uit heel herkenbaar en begrijpelijk is. Mijn gezicht laat ik altijd netjes in de plooi omdat ik het uiten van allebei de gevoelens ongepast vind.
Omdat ik mijn bezoekjes nooit van tevoren aankondig, stel er komt iets tussen en Deborah verheugt zich op iets dat niet doorgaat, is het altijd de vraag hoe en of ik haar aantref. De vorige keer zag ik haar met een oude ietwat stevige dame met kort grijs haar en een gewatteerde jas tot op de knie. Ik dacht dat het haar vriendin was totdat ik haar tegen de dame hoorde praten. In gebiedende wijs vertelde ze dat de dame de wcdeur absoluut niet op slot mocht draaien. Daarna verklaarde ze zich naar mij met de woorden, "Is ze helemaal gek, hartstikke gevaarlijk om de deur dicht te draaien, wat denkt ze wel die dochter van me".
Weer moest ik een lach onderdrukken. Haar directe manier van zich uiten, bevalt me wel en op de een of andere wijze volg ik ook altijd wat ze zegt, maar als ze haar dementerende medebewoners de les leest, voelt dat soms naast begrijpelijk ook confronterend.
Vanmiddag kreeg Deborah bezoek van een Surinaams echtpaar. Met z'n vieren namen we plaats in de ontmoetingsruimte. De man vroeg mij naar mijn afkomst en toen ik mijn achternaam vertelde vroeg hij of mijn vader KNO arts was. Nadat ik hem uitgelegd had dat de KNO arts mijn grootvader was, volgde er een verhaal waarin hij vertelde in 1957 in Paramaribo door mijn opa geopereerd te zijn geweest. De cirkel leek rond. In Deborah zie ik stiekem altijd een soort gemiste Surinaamse oma en nu bleek haar bezoek mijn opa gekend te hebben.
Mijn vriendschap met Deborah is heel pril en zal misschien ook wel zo blijven maar het grote plezier dat ik beleef in het luisteren naar en observeren van haar is onmetelijk. Nooit eerder kon ik een vriendin zo als geheel zien en accepteren voor wie ze is.
Omdat ze dus al 90 jaar is, snap je wel dat haar geheugen haar soms in de steek laat. Het heerlijke vind ik dat dat totaal geen afbraak doet aan onze ontmoetingen. Ik vind haar gewoon geweldig, ze bruist van het enthousiasme, heeft altijd zin in reuring en vindt het ouderencentrum maar een dooie boel. Hoewel ik betwijfel of ze mijn naam wel weet en telkens komt ze er weer (we hebben elkaar in het totaal misschien zo'n 6 keer gezien) achter dat ook ik Spaanstalig ben. Iets dat haar dan enorm verblijd.
Ze is een vrouw die haar emoties voor geen millimeter onder stoelen of banken stopt. Af en toe raast en tiert ze als de medebewoners van het verzorgingstehuis waar ze woont, iets niet begrijpen. Zoals vandaag toen haar buurvrouw met grote ogen van verbazing vroeg of ze op haar echtgenoot moest wachten of met ons mee mocht lopen naar de ontmoetingsruimte. Deborah gooide haar armen in de lucht en riep op luide toon:' Ay caramba, hou toch eens op over je man, die is er niet meer, snap dat nou!' Direct daarop draaide ze zich naar mij om een verklaring op haar reactie te geven. ' Ik heb er geen geduld meer voor, deze vrouw praat de hele dag over dingen die allang voorbij zijn, ik word er zo moe van'.
Meerdere keren heb ik Deborah met stemverhef horen reageren op iets dat bijvoorbeeld haar tafelgenoten zeiden en altijd is wat ik dan voel een mengeling van pijn en extreme lol. Pijn omdat het zo confronterend is te weten dat ouderdom gepaard gaat met in veel gevallen, extreem geheugenverlies, lol omdat de directheid waarmee Deborah zonder een blad voor de mond te nemen haar frustraties uit heel herkenbaar en begrijpelijk is. Mijn gezicht laat ik altijd netjes in de plooi omdat ik het uiten van allebei de gevoelens ongepast vind.
Omdat ik mijn bezoekjes nooit van tevoren aankondig, stel er komt iets tussen en Deborah verheugt zich op iets dat niet doorgaat, is het altijd de vraag hoe en of ik haar aantref. De vorige keer zag ik haar met een oude ietwat stevige dame met kort grijs haar en een gewatteerde jas tot op de knie. Ik dacht dat het haar vriendin was totdat ik haar tegen de dame hoorde praten. In gebiedende wijs vertelde ze dat de dame de wcdeur absoluut niet op slot mocht draaien. Daarna verklaarde ze zich naar mij met de woorden, "Is ze helemaal gek, hartstikke gevaarlijk om de deur dicht te draaien, wat denkt ze wel die dochter van me".
Weer moest ik een lach onderdrukken. Haar directe manier van zich uiten, bevalt me wel en op de een of andere wijze volg ik ook altijd wat ze zegt, maar als ze haar dementerende medebewoners de les leest, voelt dat soms naast begrijpelijk ook confronterend.
Vanmiddag kreeg Deborah bezoek van een Surinaams echtpaar. Met z'n vieren namen we plaats in de ontmoetingsruimte. De man vroeg mij naar mijn afkomst en toen ik mijn achternaam vertelde vroeg hij of mijn vader KNO arts was. Nadat ik hem uitgelegd had dat de KNO arts mijn grootvader was, volgde er een verhaal waarin hij vertelde in 1957 in Paramaribo door mijn opa geopereerd te zijn geweest. De cirkel leek rond. In Deborah zie ik stiekem altijd een soort gemiste Surinaamse oma en nu bleek haar bezoek mijn opa gekend te hebben.
Mijn vriendschap met Deborah is heel pril en zal misschien ook wel zo blijven maar het grote plezier dat ik beleef in het luisteren naar en observeren van haar is onmetelijk. Nooit eerder kon ik een vriendin zo als geheel zien en accepteren voor wie ze is.
Reacties
Een reactie posten