Onder de loep
Vandaag vroeg ik aan een bestuurslid van de bond voor Optimisten, hoe hij steeds optimistisch kon blijven. Het lijkt een vreemde vraag omdat de context mist. Hij is niet alleen bestuurslid van deze bond, hij was ook één van de oprichters van een prachtige school. Deze school heeft in de opstartfase ontzettend veel tegenslagen te verwerken gehad. Het hoort er misschien bij als je een school opricht dat je van alles voor de kiezen krijgt. En dat omdat de school al open is, het puzzelen is om op een sociocratische wijze besluiten te nemen binnen de, met de dag afnemende, beschikbare tijd.
Zijn antwoord viel te voorspellen: 'Als je gelooft in wat je doet, is optimistisch blijven niet moeilijk'.
De vraag aan mijzelf is dus nu:' Geloof ik nog wel in dat wat ik doe of breder in dat wat wij als stafleden met/in/voor/door LIFE! doen?' Toen Deedee mij vorig jaar in de lente belde en me haar retorisch vraag stelde, kon ik me niet anders voorstellen dan dat haar en dus na mijn volmondige Ja, ons plan zou slagen. Ondertussen zijn we zo'n 17 maanden verder en ziet alles er zo anders uit. Tijdens de eerste gesprekken met Deedee, lag voor zover ik me het herinner de nadruk vooral op Nonviolent communication (NVC). De gedachte om dat op mijn werk als basis te hebben, leek mij een droom die werkelijkheid wordt. Wat ik van democratische scholen wist, was vooral de ongedwongenheid. Na 10 jaar studenten te hebben moeten dwingen om; op te letten, telefoons weg te leggen, mee te lezen, antwoord te geven, vroeger naar school te komen, theorie te onthouden en opdrachten te maken, was ik wel toe aan wat meer flow. 'Wat is dan nu het probleem?' hoor ik je denken.
Als Deedee en ik de school werkelijk alleen met z'n tweetjes hadden opgericht, dan was ik al veel eerder in een soort wanhoop verzonken. Een school oprichten doe je niet met z'n tweeën, daar heb je een team voor nodig. Zoals je al eerder in 1 van mijn blogs hebt kunnen lezen, ben ik niet zo'n Snelle Jelle. Ik kan de tijd nemen om details onder de loep te nemen en eerst rustig van alle betrokkenen (7 personen) te willen horen, wat hun kijk op het betreffende onderwerp is, alvorens door te rennen. Ik wandel liever, dat moge duidelijk zijn. Maar gelukkig heeft niet iedereen deze instelling, anders zaten we nu nog te filosoferen over de naam en andere heerlijke details. Die veelzijdigheid was absoluut een voorwaarde om dit grote project tot leven te wekken en blijft onmisbaar om het levend te houden. Het maakt tegelijkertijd ook dat samenwerken soms echt lastig is. We verschillen qua mening zo sterk dat CONSENT onmogelijk lijkt. En dat komt dan ook weer omdat tijd schaars is.
Op dat punt komt een vlaag van paniek om de hoek kijken. Dinsdag 27 oktober komen twee onderwijs inspecteurs onze school onder de loep nemen. Letterlijk is dat minder dan 2 weken tijd voordat dat gebeurt. Er is nog een lijst met actiepunten die afgewerkt moet worden vóór die dag en dan is het fijn als we van elkaar weten hoe we LIFE! het liefste zien. Gelukkig bestaat er zoiets als schoolvakanties, en de eerst volgende start zaterdag. Eindelijk hebben we een dag gevonden waarop we bij elkaar zullen komen en even geen 'docent' hoeven te zijn. Mijn verwachtingen zijn hoog gespannen en positief getint. Waarom? Gewoon omdat ik diep van binnen weet dat we dit kunnen en dat wat we willen een droom is die uitkomt. Daarom dus...
Zijn antwoord viel te voorspellen: 'Als je gelooft in wat je doet, is optimistisch blijven niet moeilijk'.
De vraag aan mijzelf is dus nu:' Geloof ik nog wel in dat wat ik doe of breder in dat wat wij als stafleden met/in/voor/door LIFE! doen?' Toen Deedee mij vorig jaar in de lente belde en me haar retorisch vraag stelde, kon ik me niet anders voorstellen dan dat haar en dus na mijn volmondige Ja, ons plan zou slagen. Ondertussen zijn we zo'n 17 maanden verder en ziet alles er zo anders uit. Tijdens de eerste gesprekken met Deedee, lag voor zover ik me het herinner de nadruk vooral op Nonviolent communication (NVC). De gedachte om dat op mijn werk als basis te hebben, leek mij een droom die werkelijkheid wordt. Wat ik van democratische scholen wist, was vooral de ongedwongenheid. Na 10 jaar studenten te hebben moeten dwingen om; op te letten, telefoons weg te leggen, mee te lezen, antwoord te geven, vroeger naar school te komen, theorie te onthouden en opdrachten te maken, was ik wel toe aan wat meer flow. 'Wat is dan nu het probleem?' hoor ik je denken.
Als Deedee en ik de school werkelijk alleen met z'n tweetjes hadden opgericht, dan was ik al veel eerder in een soort wanhoop verzonken. Een school oprichten doe je niet met z'n tweeën, daar heb je een team voor nodig. Zoals je al eerder in 1 van mijn blogs hebt kunnen lezen, ben ik niet zo'n Snelle Jelle. Ik kan de tijd nemen om details onder de loep te nemen en eerst rustig van alle betrokkenen (7 personen) te willen horen, wat hun kijk op het betreffende onderwerp is, alvorens door te rennen. Ik wandel liever, dat moge duidelijk zijn. Maar gelukkig heeft niet iedereen deze instelling, anders zaten we nu nog te filosoferen over de naam en andere heerlijke details. Die veelzijdigheid was absoluut een voorwaarde om dit grote project tot leven te wekken en blijft onmisbaar om het levend te houden. Het maakt tegelijkertijd ook dat samenwerken soms echt lastig is. We verschillen qua mening zo sterk dat CONSENT onmogelijk lijkt. En dat komt dan ook weer omdat tijd schaars is.
Op dat punt komt een vlaag van paniek om de hoek kijken. Dinsdag 27 oktober komen twee onderwijs inspecteurs onze school onder de loep nemen. Letterlijk is dat minder dan 2 weken tijd voordat dat gebeurt. Er is nog een lijst met actiepunten die afgewerkt moet worden vóór die dag en dan is het fijn als we van elkaar weten hoe we LIFE! het liefste zien. Gelukkig bestaat er zoiets als schoolvakanties, en de eerst volgende start zaterdag. Eindelijk hebben we een dag gevonden waarop we bij elkaar zullen komen en even geen 'docent' hoeven te zijn. Mijn verwachtingen zijn hoog gespannen en positief getint. Waarom? Gewoon omdat ik diep van binnen weet dat we dit kunnen en dat wat we willen een droom is die uitkomt. Daarom dus...
Reacties
Een reactie posten