Je zou me moeten zien (dag 32 week 6)

Vanochtend kwam ik al pratende over mijn pitch op het geweldige idee om op een zeepkist te gaan staan en mijn verhaal te houden. Nu acht uur later lijkt dat absolute kolder. Opeens lijkt het verhaal waarvan ik dacht dat het er was, verdwenen te zijn. Al minstens 10 keer drukte ik simultaan op de timer en de camera om mijn 4 minuten pitch te oefenen. Het resultaat was steeds weer beschamend. Wat ik mis is een flow. Het verhaal dat ik ga vertellen, moet stromen, mijn enthousiasme en de overtuigingskracht moeten er vanaf spatten.

Je zou moeten zien hoe ik er bij zit. Naast mijn laptop staat een schaaltje cassavechips met alleen nog wat kruimels, onder mijn laptop ligt de zaterdagkrant en daarnaast een zoveelste kop thee.
Hoe kan het dat ik nog niet klaar ben met mijn voorbereiding? Waarom kost het me zoveel moeite om dat waar ik zelf totaal in geloof, in pakkende woorden over te brengen? Waarom blaas ik de boel niet gewoon af? Dan kan ik nu mijn tijd besteden aan het bekijken van een filmpje of het doorspitten van de krant.



Een affirmatie die ik eruit pers klinkt als volgt: 'Ik ben geïnspireerd en weet precies wat ik wil vertellen. Mijn pitch is, duidelijk, overtuigend, gevat en grappig. Ik voel me blij, gerustgesteld en zeer tevreden'. Direct na het uitspreken van deze affirmatie, besluit ik Marleen te bellen. Het heerlijke van Marleen is dat zij zo fantastisch probleemoplossend en praktisch te werk kan gaan. 'Kom vanavond maar naar me toe, ik help je graag'.

Ik stop met dit wat treurige blog en ga verder in de keuken met het voorbereiden van de avondmaaltijd. Straks vertrek ik richting Marleen en vanavond wanneer ik mijn bed instap weet ik dat ik bruisend van de ideeën dromenland tegemoet treed.
To be continued...