Omslaan als een blad aan de boom (dag 19: week 4)
Gisteren was een dag die in het teken stond van vinden. Nadat ik 's morgens klaar was met alle ochtendrituelen en verplichtingen, opende ik mijn laptop om mijn blog te schrijven. Het lukte me niet om mijn blogpagina te openen en ook andere sites openden niet. Ik belde KPN en werd op afstand wegwijs gemaakt op het stoffige modem onder mijn bureau. 'Neem gewoon een tandenstoker en druk die net zo lang in het resetknopje totdat het powerlichtje rood wordt'. Dit was 1 van de instructies die ik kreeg terwijl ik in een gedwongen lotushouding met mijn armen in het duister tastte opzoek naar het juiste gat.
Toen ook dat niet werkte, leek het er even op of ik de rest van de dag zonder internet zou moeten doorbrengen. 'Onmogelijk, ik werk thuis en heb hier vanavond een meeting', riep ik in de luidspreker van mijn mobieltje. 'Oja, natuurlijk, zei de medewerkster alsof zijzelf ook uitgenodig was.
Een nieuw modem werd voor me klaargezet en ik kon het meteen op komen halen.
Dat was simpeler gezegd dan gedaan aangezien mijn fiets in puin ligt, het ziet er naar uit dat ze haar beste tijd heeft gehad en nu ouderdomsverschijnselen begint te vertonen; zadel met scheuren en een ketting er die bij de minste schok vanaf gaat.
's Middags was er een bezichting voor LIFE! in Amsterdam Noord en de oma van Dakini kwam oppassen. 'Je mag mijn electrische fiets lenen", zei ze. Tot nu toe heb ik nog nooit een gemotoriseerde tweewieler bestuurd, dus iets in me was wat terughoudend. Uiteindelijk bedacht ik dat ik veel tijd zou winnen, met alle gemak op de fiets zowel het modem kon ophalen als naar de bezichtiging in Noord kon gaan en ik me niet wilde tegenhouden door angst.
Eenmaal op de fiets, voelde het een beetje alsof iemand steeds, volledig onverwacht, een duwtje tegen mijn fiets gaf. In Noord weet ik nog niet echt de weg. Mijn telefoon was bijna leeg dus in plaats van google maps wederom te openen, fietste ik naar een groepje voetgangers met een kinderwagen. Het leek erop dat ze bewoners uit de buurt zouden zijn, niks wees erop dat ze als toeristen net zo zoekende zouden zijn als ik. Tijdens mijn;' Goedemiddag, mag ik jullie iets vragen', begonnen de drie volwassenen al nee te schudden en hun schouders op te halen.
Nog twee personen die ik aansprak, bleken zelf opzoek te zijn, pas de derde persoon kwam met aanwijzingen die makkelijk op te volgen waren. 'Fiets gewoon onder het viaduct door steeds rechtdoor dan kom je er'. Met alle gemak van de wereld zoefde ik de andere kant op en kwam precies op het juiste moment met mijn haar nog perfect in de krul aan.
's Avonds tijdens de LIFE! meeting was ik weer op zoek. Deze keer naar de reden van mijn weerstand. Was ik door de angst niet genoeg geld te gaan verdienen, tegen het voorstel geweest om de eerste tijd een tijdelijk onderkomen te huren? Ja het was angst. Sinds ik me voorgenomen heb om me tijdens mijn werkzaamheden bij LIFE! alleen maar te laten leiden door enthousiasme en vreugde, zorg ik dat ik steeds even check of mijn drijfveer nog steeds klopt.
Het werkte verhelderend ook voor de rest. Als een blad aan de boom, sloeg ik om en het voelde prettig.
Toen ook dat niet werkte, leek het er even op of ik de rest van de dag zonder internet zou moeten doorbrengen. 'Onmogelijk, ik werk thuis en heb hier vanavond een meeting', riep ik in de luidspreker van mijn mobieltje. 'Oja, natuurlijk, zei de medewerkster alsof zijzelf ook uitgenodig was.
Een nieuw modem werd voor me klaargezet en ik kon het meteen op komen halen.
Dat was simpeler gezegd dan gedaan aangezien mijn fiets in puin ligt, het ziet er naar uit dat ze haar beste tijd heeft gehad en nu ouderdomsverschijnselen begint te vertonen; zadel met scheuren en een ketting er die bij de minste schok vanaf gaat.
's Middags was er een bezichting voor LIFE! in Amsterdam Noord en de oma van Dakini kwam oppassen. 'Je mag mijn electrische fiets lenen", zei ze. Tot nu toe heb ik nog nooit een gemotoriseerde tweewieler bestuurd, dus iets in me was wat terughoudend. Uiteindelijk bedacht ik dat ik veel tijd zou winnen, met alle gemak op de fiets zowel het modem kon ophalen als naar de bezichtiging in Noord kon gaan en ik me niet wilde tegenhouden door angst.
Eenmaal op de fiets, voelde het een beetje alsof iemand steeds, volledig onverwacht, een duwtje tegen mijn fiets gaf. In Noord weet ik nog niet echt de weg. Mijn telefoon was bijna leeg dus in plaats van google maps wederom te openen, fietste ik naar een groepje voetgangers met een kinderwagen. Het leek erop dat ze bewoners uit de buurt zouden zijn, niks wees erop dat ze als toeristen net zo zoekende zouden zijn als ik. Tijdens mijn;' Goedemiddag, mag ik jullie iets vragen', begonnen de drie volwassenen al nee te schudden en hun schouders op te halen.
Nog twee personen die ik aansprak, bleken zelf opzoek te zijn, pas de derde persoon kwam met aanwijzingen die makkelijk op te volgen waren. 'Fiets gewoon onder het viaduct door steeds rechtdoor dan kom je er'. Met alle gemak van de wereld zoefde ik de andere kant op en kwam precies op het juiste moment met mijn haar nog perfect in de krul aan.
's Avonds tijdens de LIFE! meeting was ik weer op zoek. Deze keer naar de reden van mijn weerstand. Was ik door de angst niet genoeg geld te gaan verdienen, tegen het voorstel geweest om de eerste tijd een tijdelijk onderkomen te huren? Ja het was angst. Sinds ik me voorgenomen heb om me tijdens mijn werkzaamheden bij LIFE! alleen maar te laten leiden door enthousiasme en vreugde, zorg ik dat ik steeds even check of mijn drijfveer nog steeds klopt.
Het werkte verhelderend ook voor de rest. Als een blad aan de boom, sloeg ik om en het voelde prettig.
Reacties
Een reactie posten