Mijn kind doet het anders dan ik (dag 14: week 3)
Terwijl ik onder de douche stond gistermiddag, had ik zicht op Dakini die in het speelhuisje naast het badhuis op de kijk stond. Ze zag er rustig uit en ik zeepte me in. Nadat ik me afgespoeld had en me stond af te drogen, wierp ik wederom een blik door het hoge raam. Dakini had gezelschap gekregen van Cate, het meisje dat een half uur voordat we naar de douches fietsten, tot vervelends toe had aangedrongen op samenspelen met Dakini. Mijn dochter is recht voor z'n raap:' Ik wil niet met jou spelen, ik wil gewoon alleen zijn'. Het buurmeisje had me gevraagd waarom, ik had gezwegen.
Laatsts had ik het er met iemand over. De eigenschappen waar geslaagde zakenmensen ver mee komen, zijn dezelfde waar opvoeders van peuters mee stoeien tijdens het groter worden van hun kroost. Eigenwijs, direct, dominant, assertief, weet wat ze wil, niet voor 1 gat te vangen.
Nadat ik de vloer in het douchehokje met een trekker had drooggemaakt, hoorde ik een kind gillen en huilen. Iets zei me dat het Cate was en dat mijn dochter er meer van af wist.
'Wat is er gebeurd, vroeg ik nadat ik tegenover het speelhuisje was komen te staan, in de verte hoorde ik het huilende meisje onze kant opkomen.'Ik heb haar heel hard geknepen', schreeuwde Dakini op een manier die deed vermoeden dat spijt het laatste was waar ze last van had.
Cate en haar moeder stonden nu ook bij het huisje en ook Cate schreeuwde dat ze heel hard geknepen was. Ik voelde me ongemakkelijk. Het liefst had ik gehad dat Dakini uit haar zelf haar schuilplek verlaten had en met duidelijke schroom Cate haar excuses aan geboden had, zonder inmenging van de ouders. En dat er daarna ruimte zou zijn voor mijn dochter om haar frustratie te uiten. En dat ik als opvoeder niet afgerekend word op hoe mijn kind zich gedraagt.
Maar wat gebeurde was ongeveer het tegenovergestelde. Vlak voordat Cate en haar moeder ons konden horen had ik op een wat luidere toon gefluisterd of Dakini even bij me wilde komen, dat ik haar iets wilde vertellen. Zodra de 2 voor ons stonden kwam ze naar me toe en ik vroeg; 'Kan je sorry zeggen tegen Cate?'
Twee uur later begon ik de maaltijd voor te bereiden. Er stond nog een vergadering voor LIFE! op het avondprogramma en ik wilde ruim de tijd nemen om op tijd te komen. Ik vertelde mijn verloofde wat er gebeurd was en zei dat Dakini straks nog even naar Cate zou moeten om het erover te hebben. Toen ik later op de avond mijn bed inkroop, vroeg ik hoe de avond verlopen was. Dakini was samen met haar vader naar de tent van Cate gegaan en daar had ze sorry gezegd wat goed ontvangen was.
Toch is het verhaal voor mij nog niet af. Ik zou zo graag met mijn dochter willen onderzoeken wat voor andere effectieve manieren er ijn om je grenzen en of irritaties aan te geven. Wanneer ik geconfronteerd word met haar fysieke manier van voor zichzelf opkomen in een openbare ruimte in het bijzijn van andere opvoeders, gebeurt er iets met mij. Mijn normen bij mijn waarde voor openheid, eerlijkheid en respect botsen dan met wat mijn dochter doet. Waarschijnlijk speelt haar leeftijd daar een grote rol in. Tegelijkertijd zou ik op dat soort momenten een time out willen krijgen op mijn eigen manier en in mijn eigen tijd hierover met mijn dochter te praten en te zoeken naar een oplossing waar we ons allebei goed bij voelen. Zonder dat ik het gevoel heb ad hok te moeten handelen op een manier die past bij de opvoeders van het andere kind. Mijn droom is te wonen in een wereld waar opvoeders empathie hebben voor elkaar in dit soort situaties.
Laatsts had ik het er met iemand over. De eigenschappen waar geslaagde zakenmensen ver mee komen, zijn dezelfde waar opvoeders van peuters mee stoeien tijdens het groter worden van hun kroost. Eigenwijs, direct, dominant, assertief, weet wat ze wil, niet voor 1 gat te vangen.
Nadat ik de vloer in het douchehokje met een trekker had drooggemaakt, hoorde ik een kind gillen en huilen. Iets zei me dat het Cate was en dat mijn dochter er meer van af wist.
'Wat is er gebeurd, vroeg ik nadat ik tegenover het speelhuisje was komen te staan, in de verte hoorde ik het huilende meisje onze kant opkomen.'Ik heb haar heel hard geknepen', schreeuwde Dakini op een manier die deed vermoeden dat spijt het laatste was waar ze last van had.
Cate en haar moeder stonden nu ook bij het huisje en ook Cate schreeuwde dat ze heel hard geknepen was. Ik voelde me ongemakkelijk. Het liefst had ik gehad dat Dakini uit haar zelf haar schuilplek verlaten had en met duidelijke schroom Cate haar excuses aan geboden had, zonder inmenging van de ouders. En dat er daarna ruimte zou zijn voor mijn dochter om haar frustratie te uiten. En dat ik als opvoeder niet afgerekend word op hoe mijn kind zich gedraagt.
Maar wat gebeurde was ongeveer het tegenovergestelde. Vlak voordat Cate en haar moeder ons konden horen had ik op een wat luidere toon gefluisterd of Dakini even bij me wilde komen, dat ik haar iets wilde vertellen. Zodra de 2 voor ons stonden kwam ze naar me toe en ik vroeg; 'Kan je sorry zeggen tegen Cate?'
Twee uur later begon ik de maaltijd voor te bereiden. Er stond nog een vergadering voor LIFE! op het avondprogramma en ik wilde ruim de tijd nemen om op tijd te komen. Ik vertelde mijn verloofde wat er gebeurd was en zei dat Dakini straks nog even naar Cate zou moeten om het erover te hebben. Toen ik later op de avond mijn bed inkroop, vroeg ik hoe de avond verlopen was. Dakini was samen met haar vader naar de tent van Cate gegaan en daar had ze sorry gezegd wat goed ontvangen was.
Toch is het verhaal voor mij nog niet af. Ik zou zo graag met mijn dochter willen onderzoeken wat voor andere effectieve manieren er ijn om je grenzen en of irritaties aan te geven. Wanneer ik geconfronteerd word met haar fysieke manier van voor zichzelf opkomen in een openbare ruimte in het bijzijn van andere opvoeders, gebeurt er iets met mij. Mijn normen bij mijn waarde voor openheid, eerlijkheid en respect botsen dan met wat mijn dochter doet. Waarschijnlijk speelt haar leeftijd daar een grote rol in. Tegelijkertijd zou ik op dat soort momenten een time out willen krijgen op mijn eigen manier en in mijn eigen tijd hierover met mijn dochter te praten en te zoeken naar een oplossing waar we ons allebei goed bij voelen. Zonder dat ik het gevoel heb ad hok te moeten handelen op een manier die past bij de opvoeders van het andere kind. Mijn droom is te wonen in een wereld waar opvoeders empathie hebben voor elkaar in dit soort situaties.
Reacties
Een reactie posten