Gewoon mezelf (dag 20 week 4)
Ken je dat je al 30 minuten voor vertrek helemaal klaar bent om te gaan? Nee ik ook niet. Gisterochtend had ik de primeur, het voelde best vreemd en toch prettig. Vreemd omdat ik even dacht dat ik het allerbelangrijkste vergeten was en prettig toen ik wist dat dat niet zo was.
Ik wilde om 10:10 in Noord zijn om Antonia en kids op te halen, onze missie was Het Twiske voor de LIFE! picknick. Met een auto vol kakkelende koters crossten we met een omweg richting natuurgebied.
Het veld voor ons was helemaal leeg en ik vroeg het oudste kind of hij een plek wilde uitzoeken. Hij keek rond en ontdekte op afstand de bramenstruiken. 'Dicht bij de bramen', zei hij terwijl hij het op een lopen zette, gevolgd door de rest van het gezelschap. Bij de prikkelige struiken aangekomen begonnen we allemaal eerst de donkerste en grootste ertussen uit te plukken.
Toen we als team compleet waren, deden we een rondje om ons te verbinden met elkaar. Zo starten we elke meeting. De vragen zijn feitelijk; 'Hoe voel je je nu? Hoe zit je erbij? Wat speelt er in je hoofd?' Er was een wens van een teamlid om 'gewoon te mogen liggen en of anderen gewoon even hun handen op haar lichaam konden leggen. Het zou kunnen dat ze zou gaan huilen'. Twee personen sprongen op en de tranen vloeiden.
Tien jaar lang heb ik bij ROCTOP gewerkt en nog nooit heeft een collega mij zoiets gevraagd. Ik ben zo ontzettend gelukkig dat nu bij LIFE! dit soort verzoeken gedaan durven worden en dat er ruimte is om te huilen of andere emoties te tonen. Wat voelt dat veilig en authentiek.
Mijn focus voor die dag was gericht op empathisch luisteren. Mijn oordeel is dat ik er steeds beter in word. Heerlijk vond ik het om te weten wat de onderliggenden behoefte of gevoelens zijn wanneer geïnteresseerde opvoeders vragen stelden over LIFE!
Zo was er een ouderpaar met hun zwijgzame zoon, ze werden aan mij voorgesteld. De vader was ontzettend enthousiast en wilde dat overbrengen op zijn wat stille zoon. Ik luisterde na pa en keek naar zoon. Na een tijdje vroeg ik aan de zoon:' Welke beloning krijg jij om hier aanwezig te zijn?' De vader lachtte een beetje als een boer met kiespijn. 'Hij krijgt er niks voor, zei hij met de lach nog in zijn stem, maar hij hoeft er iets niet voor te doen'.
'Wat dan?', vroeg ik de zoon, nu nog nieuwsgieriger gemaakt door het intro van de vader. 'Ik hoef twee weken niet mee naar de camping', een grote glimlach ontblootte zijn gedeeltelijk over elkaar geschoven voortanden.
Ik stelde de zoon daarna nog vele vragen en bij het schudden van de handen toen het tijd was voor het gezin om weer huiswaards te keren zei de vader;'Jouw vragen zijn geweldig, je hebt een enorme indruk op me gemaakt.' Ik voelde me blij en wist tgelijkertijd dat de telg in kwestie minder stond te springen om zich bij LIFE! aan te sluiten.
's Avonds in bed stuurde ik nog snel een berichtje naar een vroegere kennis. Misschien is er samenwerking of inspiratie mogelijk. Ze bleek verrast te zijn iets van me te horen. Na een paar berichtjes over en weer, eindigde ze het gesprek met de vraag of we snel zouden kunnen afspreken. 'Ik vind afspreken moeilijk omdat ik mijn sociale leven niet plan maar gewoon spontaan invul', was mijn reactie op haar verzoek. Met curiositeit wachtte ik haar bericht af. Vol van verbazing las ik seconden later: 'Ik ook!'
Gewoon mezelf zijn, het gaat me steeds beter af.
Ik wilde om 10:10 in Noord zijn om Antonia en kids op te halen, onze missie was Het Twiske voor de LIFE! picknick. Met een auto vol kakkelende koters crossten we met een omweg richting natuurgebied.
Het veld voor ons was helemaal leeg en ik vroeg het oudste kind of hij een plek wilde uitzoeken. Hij keek rond en ontdekte op afstand de bramenstruiken. 'Dicht bij de bramen', zei hij terwijl hij het op een lopen zette, gevolgd door de rest van het gezelschap. Bij de prikkelige struiken aangekomen begonnen we allemaal eerst de donkerste en grootste ertussen uit te plukken.
Toen we als team compleet waren, deden we een rondje om ons te verbinden met elkaar. Zo starten we elke meeting. De vragen zijn feitelijk; 'Hoe voel je je nu? Hoe zit je erbij? Wat speelt er in je hoofd?' Er was een wens van een teamlid om 'gewoon te mogen liggen en of anderen gewoon even hun handen op haar lichaam konden leggen. Het zou kunnen dat ze zou gaan huilen'. Twee personen sprongen op en de tranen vloeiden.
Tien jaar lang heb ik bij ROCTOP gewerkt en nog nooit heeft een collega mij zoiets gevraagd. Ik ben zo ontzettend gelukkig dat nu bij LIFE! dit soort verzoeken gedaan durven worden en dat er ruimte is om te huilen of andere emoties te tonen. Wat voelt dat veilig en authentiek.
Mijn focus voor die dag was gericht op empathisch luisteren. Mijn oordeel is dat ik er steeds beter in word. Heerlijk vond ik het om te weten wat de onderliggenden behoefte of gevoelens zijn wanneer geïnteresseerde opvoeders vragen stelden over LIFE!
Zo was er een ouderpaar met hun zwijgzame zoon, ze werden aan mij voorgesteld. De vader was ontzettend enthousiast en wilde dat overbrengen op zijn wat stille zoon. Ik luisterde na pa en keek naar zoon. Na een tijdje vroeg ik aan de zoon:' Welke beloning krijg jij om hier aanwezig te zijn?' De vader lachtte een beetje als een boer met kiespijn. 'Hij krijgt er niks voor, zei hij met de lach nog in zijn stem, maar hij hoeft er iets niet voor te doen'.
'Wat dan?', vroeg ik de zoon, nu nog nieuwsgieriger gemaakt door het intro van de vader. 'Ik hoef twee weken niet mee naar de camping', een grote glimlach ontblootte zijn gedeeltelijk over elkaar geschoven voortanden.
Ik stelde de zoon daarna nog vele vragen en bij het schudden van de handen toen het tijd was voor het gezin om weer huiswaards te keren zei de vader;'Jouw vragen zijn geweldig, je hebt een enorme indruk op me gemaakt.' Ik voelde me blij en wist tgelijkertijd dat de telg in kwestie minder stond te springen om zich bij LIFE! aan te sluiten.
's Avonds in bed stuurde ik nog snel een berichtje naar een vroegere kennis. Misschien is er samenwerking of inspiratie mogelijk. Ze bleek verrast te zijn iets van me te horen. Na een paar berichtjes over en weer, eindigde ze het gesprek met de vraag of we snel zouden kunnen afspreken. 'Ik vind afspreken moeilijk omdat ik mijn sociale leven niet plan maar gewoon spontaan invul', was mijn reactie op haar verzoek. Met curiositeit wachtte ik haar bericht af. Vol van verbazing las ik seconden later: 'Ik ook!'
Gewoon mezelf zijn, het gaat me steeds beter af.
Reacties
Een reactie posten