Net als wederzijdse verliefdheid (dag 26 week 5)
Ken je dat gevoel in je maag wanneer je net..nog maar net smoorverliefd bent? Tot over je oren en je weet dat het wederzijds is? Ik word er altijd een beetje ziek van. Dat woord 'altijd' suggereert dat ik om de haverklap verliefd word, true, maar dat het ook nog eens wederzijds is, false. Die wederzijdse aantrekkingskracht heb ik niet heel vaak mee gemaakt in mijn leven. En ook niet altijd duurde dat waar het op uitliep, lang.
Terug naar de fysieke beleving. Bij mij is er een soort spanning, noem het energie waarneembaar in de buurt van mijn maag. Het resulteert erin dat mijn eetlust afneemt. En dit is een zeer opvallend iets want, ik ben net een koe die staat te grazen, de godganse dag eet ik iets.
En nu weer terug naar de aanleiding, ik ben erachter gekomen dat het niet alleen verliefdheid is die mij in deze 'staat van zijn' brengt. Eigenlijk elke gebeurtenis die bevestigend is voor wie ik ben of waar ik voor sta, doet dat met mij.
Woensdagochtend kreeg ik een mailtje van Lorianne van het Parool. Haar retorische vraag klonk mij als muziek in de oren, of ze met mij mocht praten over mijn plan voor 16 plussers. Gisteren tijdens de LIFE! meeting in Jeugdland Oost werd ik gebeld door een onbekend nummer. Ik sprong van mijn plek en liep een stukje bij het team vandaan. Het was Mats de fotograaf om een afspraak te maken. Mijn dag begon met de seconde voller te worden. behalve; A4tjes rondbrengen bij buurthuizen en jongerencentra, een edelsteen voor mijn jarige schoonmoeder kopen, lunchen, vergaderen voor LIFE!, een interviewtje over de telefoon, fruit eten, mijn gezicht opmaken plus mijn haar touperen, had ik nu dus ook een fotoafspraak staan.
Een voornemen dat ik maakte met mezelf, was dat ik dit alles gewoon in een rustige flow zou laten plaatsvinden. De vergadering liep op zijn einde en ik belde Lorianne terug. 'Het zou kunnen dat ik me af en toe met mijn spelende dochter moet bemoeien, ik zit namelijk in een natuurspeeltuin', zei ik voor ik van wal stak. Behalve het ene moment dat Dakini halverwege een kabelbaan boven water bungelde en niet meer vooruit leek te komen, verliep alles smooth.
Ik heb 12,5 minuten aan 1 stuk door gerateld over de inns en outs van plan#49. Lorianne stelde af en toe een vraag, waar ik maar moeilijk met 6 woorden op kon antwoorden, en als ik dat wel deed vroeg ze net zolang door totdat ik haar weer de oren van haar hoofd praatte. Eenmaal lekker op mijn praatstoel, onderbrak ze me met de woorden: 'Nu is het wel genoeg, het wordt maar een heel klein stukje hoor'. Haar stem klonk een beetje als die van een strenge juf die moe is van luisteren en nu zelf weer les wil gaan geven.
Vandaag verschijnt het kleine stukje met wie weet ook een kleine foto in het Parool en dat geeft mij dus dat verliefde gevoel. Het is overweldigend en maakt me een beetje hyper, iets waar ik niet op zit te wachten. Vanochtend bemerkte ik het, ik sprak een affirmatie uit.'Ik voel me rustig, tevreden en geaard, met beide benen op de grond'.
Het werkt heel goed want ik heb net alweer uitgebreid geluncht, terwijl mijn gedachten nu uitgaan naar die suikervrije chocoladereep in de koelkast. Lekkere trek waar ik gewoon aan toe ga geven.
Terug naar de fysieke beleving. Bij mij is er een soort spanning, noem het energie waarneembaar in de buurt van mijn maag. Het resulteert erin dat mijn eetlust afneemt. En dit is een zeer opvallend iets want, ik ben net een koe die staat te grazen, de godganse dag eet ik iets.
En nu weer terug naar de aanleiding, ik ben erachter gekomen dat het niet alleen verliefdheid is die mij in deze 'staat van zijn' brengt. Eigenlijk elke gebeurtenis die bevestigend is voor wie ik ben of waar ik voor sta, doet dat met mij.
Woensdagochtend kreeg ik een mailtje van Lorianne van het Parool. Haar retorische vraag klonk mij als muziek in de oren, of ze met mij mocht praten over mijn plan voor 16 plussers. Gisteren tijdens de LIFE! meeting in Jeugdland Oost werd ik gebeld door een onbekend nummer. Ik sprong van mijn plek en liep een stukje bij het team vandaan. Het was Mats de fotograaf om een afspraak te maken. Mijn dag begon met de seconde voller te worden. behalve; A4tjes rondbrengen bij buurthuizen en jongerencentra, een edelsteen voor mijn jarige schoonmoeder kopen, lunchen, vergaderen voor LIFE!, een interviewtje over de telefoon, fruit eten, mijn gezicht opmaken plus mijn haar touperen, had ik nu dus ook een fotoafspraak staan.
Een voornemen dat ik maakte met mezelf, was dat ik dit alles gewoon in een rustige flow zou laten plaatsvinden. De vergadering liep op zijn einde en ik belde Lorianne terug. 'Het zou kunnen dat ik me af en toe met mijn spelende dochter moet bemoeien, ik zit namelijk in een natuurspeeltuin', zei ik voor ik van wal stak. Behalve het ene moment dat Dakini halverwege een kabelbaan boven water bungelde en niet meer vooruit leek te komen, verliep alles smooth.
Ik heb 12,5 minuten aan 1 stuk door gerateld over de inns en outs van plan#49. Lorianne stelde af en toe een vraag, waar ik maar moeilijk met 6 woorden op kon antwoorden, en als ik dat wel deed vroeg ze net zolang door totdat ik haar weer de oren van haar hoofd praatte. Eenmaal lekker op mijn praatstoel, onderbrak ze me met de woorden: 'Nu is het wel genoeg, het wordt maar een heel klein stukje hoor'. Haar stem klonk een beetje als die van een strenge juf die moe is van luisteren en nu zelf weer les wil gaan geven.
Vandaag verschijnt het kleine stukje met wie weet ook een kleine foto in het Parool en dat geeft mij dus dat verliefde gevoel. Het is overweldigend en maakt me een beetje hyper, iets waar ik niet op zit te wachten. Vanochtend bemerkte ik het, ik sprak een affirmatie uit.'Ik voel me rustig, tevreden en geaard, met beide benen op de grond'.
Het werkt heel goed want ik heb net alweer uitgebreid geluncht, terwijl mijn gedachten nu uitgaan naar die suikervrije chocoladereep in de koelkast. Lekkere trek waar ik gewoon aan toe ga geven.
Reacties
Een reactie posten