Het twee vliegen in 1 klap mechanisme
Ze kwam naar de badkamer toe en ik zei dat ze eerst even moest eten voordat ze een filmpje mocht bekijken. 'Ik kan het zelf doen', riep ze nadat ik voorgesteld had haar te helpen. Vanonder de douche zag ik voor me dat ze zelf muesli en melk in een kommetje zou doen en een zorg kwam op. 'Als ze maar niet teveel melk bij d'r muesli doet, want dan lust ze het niet meer en dan laat ze het staan, waarna ik de overgebleven melk met muesli kan weggooien. Zonde en verspilling', waren termen die in me opkwamen. Totdat ik me bewust werd van dit mechanisme wat ik sinds kort; 'Twee vliegen in 1 klap', noem.
Het bezorgt me eigenlijk een gevoel van stress en of teleurstelling. Eigenlijk alleen omdat ik 2 of meer verwachtingen tegelijk heb. Wat ik vanmorgen wilde, was tijdwinst. Het kwam me dus ontzettend goed uit dat mijn dochter zelf haar ontbijt klaarmaakte. Mijn tweede wens, namelijk bewust omgaan met eten en verspilling ervan tegengaan, kwam plotsklaps op. Het had vanochtend totaal geen toegevoegde waarde of prioriteit om haar dit nu bij te brengen, immers ik stond onder de douche en had andere things to do. Dus besloot ik het helemaal los te laten en tevreden te zijn met het feit dat ze voor zichzelf kon zorgen.
Sinds ik voor mezelf bedacht heb dat ik vaak in het 2 vliegen mechanisme zit, zie ik ook anderen hierin verstrikt raken. Voorbeelden te over. Uit eigen ervaring noem ik mijn contact met mijn puberende kids. Als mijn eerste wens is om een avond met ze samen te zijn, moet ik daar niet stiekem een tweede wens/eis aan vast koppelen. Zoiets als; 'we moeten wel iets nuttigs doen samen, geen beeldschermen maar alleen echte tijd'. Een ander voorbeeld; wanneer ik het fijn vind dat mijn zoon met zijn vriendin en kind bij ons komt eten, dan moet ik genoegen nemen met het feit dat ik ze dan ophaal en thuisbreng. Als mijn prioriteit is dat ik wil dat ze met eigen vervoer naar me toekomen, zal ik mijn vraag/verzoek aan hen anders moeten formuleren. Zoiets als: 'Ik zou het zo op prijs stellen wanneer jullie op eigen houtje naar ons toekomen'. Een gevolg van zo'n gedetailleerde wens, kan zijn dat ze daar op dat moment niet aan kunnen voldoen en ik ze dus niet zie.
Als docent bij mijn vorige baan op het MBO viel het me op dat we als school wel ontzettend veel vliegen in 1 klap situaties creëerden. Zo wilden we dat 16 plussers; op tijd in de les zitten, met gevulde maag want eten in de les is verboden, met pen, papier en boek binnen handbereik, met een totale focus zelfs als hun hoofd opdat moment van de dag ergens anders naar staat. En dat ze steeds stil zouden zijn wanneer wij docenten iets aan het uitleggen waren, zelfs als er op een bepaald moment een erg belangrijke kwestie hun aandacht zou trekken.
In de maatschappelijke opvang, zie ik ook eenzelfde werkwijze. Hoe sneller hoe beter. Hup financiën op orde, snel starten met traumatherapie, kinderen moeten gemonitoord worden om geweld of misbruik te voorkomen, en het cannabisgebruik moet afgebouwd worden. Dat zijn ontzettende veel doelen, het gevaar is dat cliënten gefrustreerd raken als dat niet allemaal lijkt te lukken en ze ook nog een terugval krijgen.
Voor de hulpverlener de grote uitdaging om te vertragen en elke stap te eren, te vieren wellicht, met de client.
Zo vond ik vanochtend op tafel inderdaad een kommetje met wat muesliresten in melk die ik even later zoals verwacht weggooide. Maar toen de bel ging om 10:00 uur was ik precies op tijd klaar om de vergadering te hosten. En daar was het mij om te doen geweest.
Reacties
Een reactie posten