Van de regen in de drup (dag 23 week 5)
Je kan wel zeggen dat je nooit klaagt, maar eigenlijk moet dat maar blijken. Vandaag is uitgeroepen tot klaagvrije dag en ik kreeg wat testmateriaal op mijn bordje. We hadden een meeting bij Jeugdland Oost, een natuurspeeltuin waar kids hutten kunnen bouwen en fikkie stoken, precies de ingrediënten waar LIFE! ook mee aan de slag wil.
Het motregende of bromvliegenspies zoals Saart dat altijd noemt en ik vertrok precies op het juiste moment in de richting van Sciencepark, zonder een klacht. Eenmaal geïnstalleerd op de fiets met plasticzak over mijn zadel en Dakini in winterjas, regenbroek met idem laarzen, rinkelde mijn telefoon.
Het is normaal gesproken iets waar ik echt een hekel aan heb. Is dit iemand die de boel wil afblazen, de tijd wil wijzigen of een ander levensbelangrijk bericht? Het leek me dat als dat het geval zou zijn, de persoon in kwestie wel een tweede keer zou bellen, dus fietste ik rustig door. Twee tellen later ging mijn mobiel weer af, ik stopte en stapte af. Met mijn benen hield ik de fiets in balans, wat een uitdaging was aangezien er in de krat voorop een loodzware tas lag en Dakini achterop zat.
Op het beeldscherm zag ik tot mijn grote teleurstelling 2 verschillende gemiste oproepen staan. Ik klaagde niet en beslooot 1 van de twee terug te bellen, immers ook zij was op weg naar de meeting. Haar telefoon gaf een ingesprektoon. Dus belde ik de tweede persoon, deze persoon, ook onderweg naar Jeugdland, nam niet op. Met ondertussen een kletsnat gezicht, stapte ik weer op de fiets en reed richting speelplaats. Klagen hoorde je me niet.
Daar aangekomen, zag ik een lege parkeerplaats. Er kwam een man met een kruiwagen voor zich aangelopen, op uiterst vrolijke toon zei hij dat Jeugdland gesloten is op maandagen. Ik bedankte hem zonder te klagen.
Nadat ik een bericht gestuurd had naar alle teamleden over het dicht zijn van Jeugdland, stapte ik weer op de fiets terug naar huis. Precies gelijk met de anderen kwam ik thuis aan. Iedereen was natgeregend en ik wist dat mijn woonkamer een rommelig geheel was, zo had ik het vanochtend achtergelaten. Normaal gesproken kan ik daar behoorlijk geïrriteerd over raken maar vandaag deed het me niks.
We vergaderden efficient en zodra iedereen vertrokken was, begon ik de kamer op te ruimen. Vlak voor het schrijven van dit blog checkte ik nog even de stand van zaken aangaande het aantal stemmen op mijn plan. Hoewel de stand nog niet hoog genoeg is, besloot ik ook hier rustig onder te blijven. Zo'n klaagvrije maandag bevalt me eigenlijk wel goed, jammer alleen dat er maar 1 klaagvrije maandag per jaar bestaat.
Het motregende of bromvliegenspies zoals Saart dat altijd noemt en ik vertrok precies op het juiste moment in de richting van Sciencepark, zonder een klacht. Eenmaal geïnstalleerd op de fiets met plasticzak over mijn zadel en Dakini in winterjas, regenbroek met idem laarzen, rinkelde mijn telefoon.
Het is normaal gesproken iets waar ik echt een hekel aan heb. Is dit iemand die de boel wil afblazen, de tijd wil wijzigen of een ander levensbelangrijk bericht? Het leek me dat als dat het geval zou zijn, de persoon in kwestie wel een tweede keer zou bellen, dus fietste ik rustig door. Twee tellen later ging mijn mobiel weer af, ik stopte en stapte af. Met mijn benen hield ik de fiets in balans, wat een uitdaging was aangezien er in de krat voorop een loodzware tas lag en Dakini achterop zat.
Op het beeldscherm zag ik tot mijn grote teleurstelling 2 verschillende gemiste oproepen staan. Ik klaagde niet en beslooot 1 van de twee terug te bellen, immers ook zij was op weg naar de meeting. Haar telefoon gaf een ingesprektoon. Dus belde ik de tweede persoon, deze persoon, ook onderweg naar Jeugdland, nam niet op. Met ondertussen een kletsnat gezicht, stapte ik weer op de fiets en reed richting speelplaats. Klagen hoorde je me niet.
Daar aangekomen, zag ik een lege parkeerplaats. Er kwam een man met een kruiwagen voor zich aangelopen, op uiterst vrolijke toon zei hij dat Jeugdland gesloten is op maandagen. Ik bedankte hem zonder te klagen.
Nadat ik een bericht gestuurd had naar alle teamleden over het dicht zijn van Jeugdland, stapte ik weer op de fiets terug naar huis. Precies gelijk met de anderen kwam ik thuis aan. Iedereen was natgeregend en ik wist dat mijn woonkamer een rommelig geheel was, zo had ik het vanochtend achtergelaten. Normaal gesproken kan ik daar behoorlijk geïrriteerd over raken maar vandaag deed het me niks.
We vergaderden efficient en zodra iedereen vertrokken was, begon ik de kamer op te ruimen. Vlak voor het schrijven van dit blog checkte ik nog even de stand van zaken aangaande het aantal stemmen op mijn plan. Hoewel de stand nog niet hoog genoeg is, besloot ik ook hier rustig onder te blijven. Zo'n klaagvrije maandag bevalt me eigenlijk wel goed, jammer alleen dat er maar 1 klaagvrije maandag per jaar bestaat.
Reacties
Een reactie posten