Yashodra's blog: Ontstaan uit stilte & gestuurd door liefde

Hou jij ook zo van voor het eerst als het gaat om intimiteit en sensualiteit? Die opgebouwde spanning wanneer je elkaar dan eindelijk aan mag raken? Die sublieme ontlading wanneer je voor het eerst all the way gaat? Nou ik wel, I just love it, ik kan er letterlijk geen genoeg van krijgen. Elkaars hand vast te houden, eye gazing, een zoen op de mond en om nog maar te zwijgen over het orgasme. Never a dull moment.  Hoe vaak kan je dat als mens met een en dezelfde persoon ervaren? Het antwoord verraste mijzelf enorm. Want wat blijkt, ik kan mijzelf voor de gek houden. Door mijn mind en mijn lichaam te foppen, met totaal hetzelfde effect en genot. Hoewel het de zoveelste keer is dat ik dit met dezelfde persoon doe. Als je wil weten hoe ik dat doe, lees dan door. Al jaren geleden kwam ik erachter dat ik een zeer rijke fantasie heb. Daar komt bij dat ik heel graag speel en doe alsof. En ik heb een hoog libido en hou van mannen versieren, maar heb een hekel aan vreemdgaan (been there do...

Het lijkt wel een goed bedachte grap. Een mega prank die een leven lang kan duren. Alleen met deze grote verschillen, dat er niet echt één bedenker is, de zogenaamde bedenkers of beter gezegd instandhouders blijven anoniem. En er niet wordt toegegeven dat 'we' gefopt worden en het dus maar door blijft gaan. Waarom het door blijft gaan terwijl er steeds meer mensen zijn die doorhebben wat er aan de hand is? Dat is niet zo vreemd als het nu lijkt. Ons hele systeem, alle grote overheidsinstituten, onderwijzinstellingen, ziekenhuizen oftewel onze maatschappij, onze normen en zelfs ons wetboek beschermen deze grote façade met man en macht. Begint het achterdochtig te klinken? Hier komt wat uitleg. Omdat ikzelf 18 jaar in het onderwijs gewerkt heb, is dat het systeem waar ik vele voorbeelden gezien heb van hoe het gaat en hoe het in mijn optiek eigenlijk zou 'moeten' als we als school het hebben over de plicht tot leren.  Als kinderen verplicht worden te leren (leerrecht vind...

  In een romantische relatie zijn, is f*cking eng. Het is 1000 maal veiliger en makkelijker om wat losse contacten te hebben en gewoon vrijgezel te blijven. Je hoeft dan niet te maken te krijgen met relatie issues. En je schaduwkanten kunnen onbelicht blijven. Ik zit bijna altijd in een romantische relatie. Sinds mijn 20ste levensjaar ben ik maar weinig vrijgezel geweest. Wanneer ik dat wel was, kon ik genieten van mijn vrijheid en mijn ongebondenheid. Nooit hoefde ik rekening te houden met mijn partner, ik hoefde mij niet in te houden als ik een andere kant op wilde bewegen en kon ik mijn schaduwkanten onbelicht laten. Niet zoveel gedoe dus. In de authenticiteitscirkel die mijn vriend faciliteert en waar ik graag aan meedoe, gebeuren interessante dingen. Hoewel wij vooral bezig zijn met faciliteren en participeren, zijn we nog steeds ook partners en geliefden. En dat brengt ingewikkelde dynamieken op gang. Zo wordt mijn jaloezie regelmatig getriggerd, wat zich uit in; angstige ged...

Het begin van een nieuw jaar geeft mij altijd een bijzonder gevoel. Er is een sensatie van ruimte, leegte, kracht, avontuur en nieuwsgierigheid. Wat heeft dit jaar in petto?  Welke schaduwkant van mijzelf mag meer aan het licht komen? Welke nieuwe mensen zal ik leren kennen en welke rol zullen zij in mijn leven gaan spelen? Welk potentieel in mij is klaar om naar buiten te treden?  Het afgelopen jaar heb ik als moeder kunnen oefenen met het laten groeien van mijn geduld en vertrouwen ten aanzien van een situatie waar ik totaal geen controle over uit kon oefenen.  Mijn ontdekking lijkt dat mijn geduld en vertrouwen niet per se groeien, maar dat er steeds vaker momenten zijn dat ik in het nu kan kijken naar mijn ongeduld en wantrouwen. En dat 'kijken naar' schept precies de juiste afstand tussen dat wat waarneemt en dat wat waargenomen wordt.  Het doet me denken aan spaceholden wanneer iemand in volle vaart tegen mij tekeer gaat. Dat kan in mijn werk gebeuren...

Het gebeurt, as we speak, de geschiedenis wordt geschreven. De geschiedschrijvers hebben het druk. Maar waar zo'n 20 jaar geleden het onderzoeken van bronnen, het vastleggen van gebeurtenissen en het verkondigen van feiten en meningen aan een groot publiek, nog weggelegd was voor een kleine groep gekwalificeerd door onder andere; ervaring, opleiding, titel, leeftijd en soms zelfs achtergrond, is dat sinds de komst van de smartphone voor elke bezitter van zo'n apparaat, dus mogelijk.  Niet alleen kan elke bezitter dus verkondigen wat er te verkondigen is, ook kan elke bezitter zelf op onderzoek uit, anderen interviewen, naar de plaats delict afreizen en met deze informatie anderen op de hoogte stellen. Er zitten letterlijk en figuurlijk geen grenzen meer aan de ooit bedachte journalistiek en het onderzoek daartoe. Dat wat de mainstream media het volk voorschotelt, blijkt op dit moment erg eenzijdig te zijn. Alsof alle kanalen en partijen in deze crisis totaal op 1 lijn zitten. ...

Wat is er toch met mij aan de hand? vroeg ik me vanochtend af terwijl ik gewoon zoals elke ochtend in de pan met havermoutpap stond te roeren. Er is iets geraakt, aangescherpt, no m0re mrs nice girl.  Of lees je liever: wakker geworden? Nee dit gaat niet over mijn neiging om te pleasen, mijn tactiek om conflicten uit de weg te gaan, mijn eindeloze geduld om 'de ander' te begrijpen of mijn aangeleerde talent de boel de boel te laten. Nee dit gaat over het tegenovergestelde van al het bovengenoemde. Dit gaat over de strijd opzoeken, hem uitvergroten totdat het voor alle betrokkenen glashelder is waar we het over hebben en hem dan aan te gaan, gewapend en wel. En ja daar maak je of laat ik het bij mezelf houden: daar maak Ik geen vrienden mee, zelfs niet bij familie. Maar waarom dan nu? vraag ik me af. Waarom moet ik zonodig NU, in deze bizarre tijd waarin elke rebel zijn kans grijpt om iets van de daken te schreeuwen. Waarom moet ik ook nu nog een duit in het zakje doe...

  De eerst keer dat ik als kind hoorde over de verschrikkingen uit de tweede wereld oorlog was mijn terugkerende gedachte: Waarom deden zo weinig mensen iets om dit tegen te houden?  Naarmate ik ouder werd en zelf een gezin had, begon ik meer en meer te begrijpen dat je leven in de waagschaal gooien, ook verstrekkende gevolgen voor je nageslacht kan hebben. Een held zijn voor anderen en je eigen dierbaren niet beschermen, leek ook niet te kloppen. Ik kwam er niet uit. Een tijdje geleden zag ik op YouTube een filmpje  over de complot theorie over de aanslag op de Twin Towers ook wel bekend onder de naam: 9/11. Nadat ik de beide filmpjes bekeken had, kon ik verschillende conclusies trekken. Een voor mij belangrijke was de volgende. Het hangt er vanaf wie degene is die een groep mensen toespreekt, wil de groep geloven, aannemen of überhaupt de tijd nemen om te onderzoeken wat daar gezegd wordt. Als mens kan je werkelijk getuige zijn van iets traumatisch maar wanneer jij als ...

Opvoeding wat is dat nou precies? Moet ik, oftewel denk ik dat het mijn taak is om mijn kind iets bij te brengen? Waar ik steeds meer achter kom, is dat ik mijn dochter wel wil leren om meer en meer in contact te komen met haar eigen gevoel en behoefte daarachter. Dat doe ik meer en meer door wanneer we iets gaan doen haar te vragen hoe ze zich voelt voordat 'het' begint. Vandaag bracht ik haar naar haar eerste training voor synchroonzwemmen. Vlak voordat we naar het ontmoetingspunt toeliepen stelde ik haar de vraag hoe ze zich voelde. 'Ik ben een beetje zenuwachtig, want ik weet niet of er kinderen zijn die ik ken'. 'Voelt het veilig als je iemand al kent zodat je je niet alleen voelt', raadde ik. Ze bevestigde dit.  'Waar voel je dat in je lichaam', vroeg ik haar. 'Hier, ze wees naar een gebied boven in haar romp onder haar keel. 'Wat voel je daar precies', vervolgde ik mijn onderzoekende vragen. 'Alsof ik een boer moet laten', zei ...

 Ibiza was de bestemming en ik wist dat het heftig zou worden. In mij is dan altijd een paradox 'voelbaar'. Aan de ene kant wil ik voor heling gaan, heling in mijn geval betekent vooral meer en meer mezelf accepteren en liefhebben. Maar tegelijkertijd is er ook weerzin. Een grote weerzin tegen dat wat er aan zal komen voor dat de heling plaatsvindt. Pijn, angst, onzekerheid, wantrouwen, schaamte en teleurstelling.  'Wie mooi wil zijn, moet lijden pijn', hoorde ik als kleuter wanneer ik het uitgilde als mijn moeder mijn haar borstelde. Tegenwoordig zou ik ervan maken: 'Wie heel wil zijn, moet lijden pijn'. Heel als compleet, heel als geheeld, heel als hersteld. Herstel lijkt niet zonder pijn of weerstand te gaan. Op Ibiza ving ik een gesprek op tussen 2 personen. Ik stond onder de buiten douche en nadat ik de kraan dichtgedraaid had, kon ik letterlijk verstaan wat er gezegd werd. 'Het komt goed', hoorde ik en iets raakte getriggerd. 'Wat is dat goed?...

'J ij hebt ons nooit geleerd om met schulden om te gaan', zei mijn zoon en ik kon het twijfeloos beamen. Nee zij leerden het niet van mij, ik leerde het niet van mijn ouders en ga zo maar door. Welke ouder bereidt zijn koters nu werkelijk voor op de valkuilen van het leven? Wat ik als kind vaak hoorde was de niets zeggende vraag van volwassenen: 'Wat wil jij later worden?' Impliciet betekende die vraag waarschijnlijk; wat ga jij doen als je (jong)volwassen bent om ervoor te zorgen dat je gelukkig bent en blijft? En dat zogenaamde geluk zit hem dus niet in werk, vriendschap of gezin.  Maar dat geluk zit hem in het kunnen houden van jezelf, waar je jezelf ook aantreft. Dus is de vraag: Welke tools ga jij aanleren om te kunnen processen wat op jouw pad komt, om te kunnen  incasseren wat er aan tegenslagen gevoeld gaat worden, om te kunnen accepteren wat voor pijn en verdriet jij te verduren krijgt? En ja DAT zijn de juiste vragen die je als opvoeder/inspirator aan een ...

Wat geef ik mijn dochter onbewust mee aan seksuele idealen? Ik werd me er deze week meer bewust van. Het lijkt een andere bedoeling dan ik ervoer met mijn zonen. 'Het' zit em in kleine op het oog onbelangrijke dingen. Zo wil mijn dochter haar haren afknippen, de dode puntjes. Ik voelde grote teleurstelling, was juist de laatste tijd zo onder de indruk van haar prachtige lange wilde haren, die in ongelijke lengte langs haar lieve gezichtje hangen.  Nee Dotje wil het korter, a lles op gelijke lengte, zoals haar vriendin.  Wat ik dacht was dubbel. Er was een gedachte: 'Goh wat is ze toch lekker eigen wijs, ze weet zo goed wat ze wil, zelfs als haar moeder laat blijken een andere voorkeur te hebben, houdt ze voet bij stuk. Prachtig, dit komt ook door democratsch onderwijs waar kinderen leren om hun mening te vormen en die te onderbouwen. Goed gelukt dus'. Maar er was ook een onderzoekende gedachte. Waarom wilde ik dat haar haar lang en 'wild...

Het is 1 van de meest bekende oneliners die ik hoor als ik met spirituele personen over de liefde praat, is:' Je moet eerst van jezelf houden en dan pas kan je van een ander houden'. Ik kan niks met die opmerking. Wat nou eerst van jezelf houden? Hoe dan? Twee weken geleden toen ik begonnen was met het online: 'Healing my Jealousy program', kwam ik tot de mijn schrikbarende conclusie dat ik behalve uit elkaar kan barsten van jaloezie (lees: angst, schaamte, kou, verkramping en onzekerheid) ik kennelijk ook nog eens amper van mezelf houd! Dat was, zoals je kan begrijpen enorm schrikken en slikken. Mijn hele wereld stortte in elkaar. Ik kon alleen nog maar huilen, wat een verdriet en schaamte, het hield niet op. Met lichte hoofdpijn en snottige van de tranen viel ik die avond in slaap. De volgende dag, leek alles toch wel ietsje anders te zijn. Er was een video  in het programma waarin Brittany Taylor (de maakster en mijn grote inspirator) liet zien hoe zi...

A new story, was het thema van het Open Up festival waar ik in de zomer van 2016 voor het eerst naar toe ging. Samen met Dotje, die toen nog Dakini heette. In de 6 dagen voorafgaande aan het festival waarin ik besloten had er naar toe te gaan, struinde ik de website af om me te kunnen voorbereiden op deze toch wel avontuurlijke actie. Sinds ik met Patrick een relatie had, was ik nooit meer op meerdaagse muziekfestivals geweest en er was een gedachte dat het wel eens mis zou kunnen gaan. A new story was dus het thema en omdat ik me goed wilde voorbereiden op deze ervaring, had ik voor mezelf bedacht wat mijn New Story zou zijn. Ik had sinds maart van dat jaar the Mind muscle workout gevolgd bij Trust op de Albert Cuijpstraat in Amsterdam en   Joyce Olivier   zei op 1 van de avonden zoiets dat klonk als: 'Ik leef mijn leven aligned'. Die zin had mij een hele prettige felt sense gegeven, rust, vertrouwen, veiligheid en overgave zijn woorden die ik daar mee associeer....

Uitgenodigd zijn Aangekondigd worden Nieuwsgierigheid ontvangen Welkom zijn Mijn plek weten Ruimte innemen  Mijn ding doen Kaders zien Grenzen oprekken Out of the box  Me vrij voelen Spelen & experimenteren Co-creeëren & beslissingen nemen Open en eerlijk zijn Mezelf er helemaal laten zijn Anderen inspireren zich te openen Dat het vanzelf gaat Zonder moeite Of angst Zonder tijd maar gewoon NU Ahee!

Nadat ik 16 jaar veel geblowd had, besloot ik te stoppen. Ik herinner mij nog glashelder het laatste trekje van de joint die voorbij kwam op het feest bij Rosa 17 jaar geleden. Ik inhalleerde en zei in mijzelf:'Dit was de laatste keer'. En nog altijd is het bij die keer gebleven. En toen begon het gedonder. Want nee ik had geen lichamelijke ontwenningsverschijnselen, maar waar ik het meeste last van had, was de ondoorgrondelijke verveling. Het was oogverblindend en oorverdovend, er bleek geen fuck te doen. Ik zat thuis, op mijn bank, mijn zonen sliepen, ik kon geen kant op en er was niks, helemaal niks dat mij interesseerde.  Waar ik in een recent verleden maar een paar trekjes hoefde te nemen op de bank zittende, om in een trip te glijden vol gedachtes, onderzoekjes, ideeën, dagdromen, observaties en sensaties, was er nu de onprettige leegte met niks. Wat een ongelooflijke saaie bedoeling bleek mijn leven te zijn, ughh.   Een ander hartverscheurend probleem was...