De schaduw van het leven

'Jij hebt ons nooit geleerd om met schulden om te gaan', zei mijn zoon en ik kon het twijfeloos beamen. Nee zij leerden het niet van mij, ik leerde het niet van mijn ouders en ga zo maar door.

Welke ouder bereidt zijn koters nu werkelijk voor op de valkuilen van het leven?

Wat ik als kind vaak hoorde was de niets zeggende vraag van volwassenen: 'Wat wil jij later worden?' Impliciet betekende die vraag waarschijnlijk; wat ga jij doen als je (jong)volwassen bent om ervoor te zorgen dat je gelukkig bent en blijft? En dat zogenaamde geluk zit hem dus niet in werk, vriendschap of gezin. 

Maar dat geluk zit hem in het kunnen houden van jezelf, waar je jezelf ook aantreft.

Dus is de vraag: Welke tools ga jij aanleren om te kunnen processen wat op jouw pad komt, om te kunnen incasseren wat er aan tegenslagen gevoeld gaat worden, om te kunnen accepteren wat voor pijn en verdriet jij te verduren krijgt?

En ja DAT zijn de juiste vragen die je als opvoeder/inspirator aan een 'kind' zou kunnen vragen.

Want zoals jij en ik natuurlijk ergens allang weten, is het leven 1 grote quest waarbij de ontknoping als uitkomst heeft: 'Nog meer van jezelf houden en daarmee van alle mensen om je heen'.

En dat van jezelf houden, gaat niet 1,2,3. Soms begint het met het uiterlijk van je lichaam. Kan je jezelf letterlijk in de ogen kijken wanneer je voor een spiegel staat? Hou je ervan je lichaam te bewonderen wanneer je naakt naar jezelf kijkt? Hoe is het om jezelf te omhelsen en lief te hebben?

En dan komt de volgende stap: Kan je en misschien is het wel, durf je jouw manier van doen te zien en te accepteren? Met al die schaduwkanten erop en eraan?

En dat is een lastige, want de meeste kinderen worden opgevoed met opmerkingen als: 'Hou daarmee op! Ben je nou helemaal gek geworden! Ik tel tot 10!' En als kers op de taart volgt er een straf die kan variëren van een soort opsluiting in de slaapkamer tot fysieke aanraking die onprettig is of woorden die meer kapot maken dan helen.

Je moet als kind wel heel stevig bij jezelf kunnen blijven, willen deze interventies geen littekens achterlaten. Littekens die vertaald kunnen worden naar gedachtes dat jij niet goed bent zoals jij bent.

Eigenlijk zou elke opvoeder bezig mogen zijn met het kind voorbereiden op het ware leven. Niks mooie cijfers, diploma's, hoge functies, geld of de perfecte partner. 

Nee ik bedoel de zogenaamde misstappen van jouw of je geliefden, of de ziektes, het verlies en de dood van naasten of jij zelf. De financiële en emotionele tegenslagen die terug blijven komen en niet te voorkomen lijken, de wanhoop, het opgeven en de diepe put. 

Oftewel de schaduw van het leven.

Want het leven zal jou, mij, een ieder altijd weer testen. Alsof het ons wil laten zien op welke vlakken we nog dingen uit de weg gaan. Waar kan je als mens nog niet blijven staan in je eigen kracht en licht? Waar ben je als mens nog gevoelig voor de kritische opmerkingen van die ander, de gevolgen van jouw handelen, het onverwachte lot? Hoe kan dat alles nog haken aan dat negatieve wat jij ooit over jezelf en het leven bent gaan geloven?

Wat ik tegen mijn eigen kinderen had mogen zeggen is: Het leven is niet per se alleen maar feest en lol. Er gebeuren ook dingen die pijn doen, waar je bang van wordt en waar je hard voor weg wil rennen. 

Maar als jij alles dat jij geleerd hebt om erbij te blijven, om rustig en diep te ademen en bovenal er voor jezelf te zijn en van jezelf te blijven houden, kan inzetten wanneer het water je aan de lippen staat, dan lief kind kan het leven en alles dat het jou voorschotelt, een reis zijn die jou laat voelen en beleven wat jij nodig hebt om meer en meer jezelf te accepteren. 

En om te ervaren dat jij werkelijk Liefde bent.

Ahee!