Het is zo saai

Nadat ik 16 jaar veel geblowd had, besloot ik te stoppen. Ik herinner mij nog glashelder het laatste trekje van de joint die voorbij kwam op het feest bij Rosa 17 jaar geleden. Ik inhalleerde en zei in mijzelf:'Dit was de laatste keer'. En nog altijd is het bij die keer gebleven.

En toen begon het gedonder. Want nee ik had geen lichamelijke ontwenningsverschijnselen, maar waar ik het meeste last van had, was de ondoorgrondelijke verveling. Het was oogverblindend en oorverdovend, er bleek geen fuck te doen. Ik zat thuis, op mijn bank, mijn zonen sliepen, ik kon geen kant op en er was niks, helemaal niks dat mij interesseerde. 

Waar ik in een recent verleden maar een paar trekjes hoefde te nemen op de bank zittende, om in een trip te glijden vol gedachtes, onderzoekjes, ideeën, dagdromen, observaties en sensaties, was er nu de onprettige leegte met niks. Wat een ongelooflijke saaie bedoeling bleek mijn leven te zijn, ughh. 

Een ander hartverscheurend probleem was het feit dat al mijn vrienden nog steeds smookten. Waar en wanneer ik ze ook ontmoette, er werd mij altijd een jonko aangeboden, die ik aannam om hem slechts door te geven. Gevoelens en gedachtes van schaamte, ongemak, saaiheid, burgerlijkheid, er niet meer bijhoren, eenzaamheid en zelfafwijzing speelden dan op.

In het begin bleef ik nog steeds naar dezelfde plekken en feesten gaan als toen ik nog cannabis gebruikte maar na een tijdje besloot ik die plekken en ook die mensen meer en meer te vermijden.

Een derde bijkomstigheid was afkeer. Ik kreeg een grote afkeer van cannabis, de geur ervan, de lamlendigheid die ik bij rokers ervan dacht te herkennen en het gebruik op zich.

Het had al met al veel makkelijker geweest als ik gewoon was blijven smoken, want nu voelde ik me nog ellendiger; eenzaam, onaantrekkelijk, streng, afkeurend, saai, alleen en me vervelend.

Maar ik hield vol. Het toeval of geluk was dat ik tegelijkertijd aan een studie begonnen was. Veel vrije tijd had ik niet meer. Elk moment was gevuld met studie, stage, werk, school en/of de zorg voor mijn zonen. Na een half jaar ontmoette ik Patrick met wie ik een 13 jaar durende relatie kreeg. En de verveling verdween langzaam maar zeker uit mijn leven.

Sinds ik aan circling doe, is verveling uit mijn leven verdwenen. In zoverre dat wanneer ik mij verveel ik begin aan een onderzoek, wat is dat precies verveling en waar in mijn lichaam voel ik dat dan?

Deze zomer heb ik voor het eerst in die 17 jaar weer eens bewust een plek opgezocht met mensen waar cannabis gebruikt wordt. Ik voelde me onderdeel van de groep, voelde me verbonden met de mensen, had geen oordeel over mijzelf of de ander, zat barstens vol speelse gekke en creatieve ideeën en genoot met volle teugen.

Waarom dan dit blog?
Wat ik afgelopen vrijdag in een gesprek met een student bij LIFE! ontdekte was dat die verveling best een ding is. De student sprak erover en ik vertelde dat ik na jaren ontdekte dat ik eigenlijk alles in het hier en nu bijzonder vind. Er is in mij eigenlijk geen verveling meer te ontdekken want de verveling ansich is al  razend interessant wanneer ik er mindfull mee omga.

Op de school waar ik werk zijn studenten die blowen en ik wil me de komende tijd bezig houden met het onderzoek naar het waarom. Vanuit een nieuwsgierige houding zonder oordeel, samen onderzoeken wat is dat verlangen om te smoken, waar komt het vandaan, wat geeft het je en wat ontneemt het je.

Work in progress...


Ahee!