Zo afstandelijk dichtbij

Het begin van een nieuw jaar geeft mij altijd een bijzonder gevoel. Er is een sensatie van ruimte, leegte, kracht, avontuur en nieuwsgierigheid. Wat heeft dit jaar in petto? 

Welke schaduwkant van mijzelf mag meer aan het licht komen? Welke nieuwe mensen zal ik leren kennen en welke rol zullen zij in mijn leven gaan spelen? Welk potentieel in mij is klaar om naar buiten te treden? 

Het afgelopen jaar heb ik als moeder kunnen oefenen met het laten groeien van mijn geduld en vertrouwen ten aanzien van een situatie waar ik totaal geen controle over uit kon oefenen. 

Mijn ontdekking lijkt dat mijn geduld en vertrouwen niet per se groeien, maar dat er steeds vaker momenten zijn dat ik in het nu kan kijken naar mijn ongeduld en wantrouwen. En dat 'kijken naar' schept precies de juiste afstand tussen dat wat waarneemt en dat wat waargenomen wordt. 

Het doet me denken aan spaceholden wanneer iemand in volle vaart tegen mij tekeer gaat. Dat kan in mijn werk gebeuren waar de mensen waar ik mee werk vaak onder stress staan omdat ze nog geen eigen woning hebben en er zich buiten dat feit om nog andere obstakels hebben aangediend. Als ik dan de persoon ben die met ze communiceert, zal ik ook de persoon kunnen zijn die de frustratie, geuit in taal, te horen krijgt. 

Om erbij te kunnen blijven, mij niet af te sluiten in een freeze, helpt het mij om dat wat er gezegd wordt kort samen te vatten en in passende taal terug te geven als vraag, als check. Zo van klopt het wat ik je hoor zeggen?

En tijdens dat teruggeven, kan ik eigenlijk tegelijkertijd mijn lichamelijke sensaties reguleren. Ik contain dat wat de woorden met mij doen in mijzelf. In de stilte en ruimte die tussen de waarnemer en het waarneembare in bestaan.

En soms helpt het mij ook om die stilte wat te vergroten door wat minder snel te reageren of stiltes tussen mijn woorden te laten vallen.

Het waarnemen, het waarneembare en de waarnemer zijn er altijd. Ik kan mij met alle drie vereenzelvigen. Het is het spel van de stilte en de ruimte en verveelt mij nooit. Ook dit jaar zal ik ermee spelen, steeds weer. 

Vooral wanneer dat wat waargenomen wordt, ongemak in het lichaam teweeg brengt. En dat opzich ook waarneembaar blijkt. Dan is het verblijven in de waarnemer een hele veilige plek. Afstandelijk dichtbij, een soort van in het oog van de orkaan.

Wat de voorspellingen voor 2021 ook blijken te zijn, dat er veel op het punt staat rigorieus te veranderen lijkt een feit. 

Liever identificeer ik mij met dat wat nooit en nimmer verandert.

Het mag geen naam hebben, dus hou ik me verder stil.

Ahee!