Verliefd op mezelf?

Het is 1 van de meest bekende oneliners die ik hoor als ik met spirituele personen over de liefde praat, is:' Je moet eerst van jezelf houden en dan pas kan je van een ander houden'.

Ik kan niks met die opmerking. Wat nou eerst van jezelf houden? Hoe dan?

Twee weken geleden toen ik begonnen was met het online: 'Healing my Jealousy program', kwam ik tot de mijn schrikbarende conclusie dat ik behalve uit elkaar kan barsten van jaloezie (lees: angst, schaamte, kou, verkramping en onzekerheid) ik kennelijk ook nog eens amper van mezelf houd!

Dat was, zoals je kan begrijpen enorm schrikken en slikken. Mijn hele wereld stortte in elkaar. Ik kon alleen nog maar huilen, wat een verdriet en schaamte, het hield niet op.

Met lichte hoofdpijn en snottige van de tranen viel ik die avond in slaap.

De volgende dag, leek alles toch wel ietsje anders te zijn. Er was een video in het programma waarin Brittany Taylor (de maakster en mijn grote inspirator) liet zien hoe zij een innerlijk dialoog heeft. Eigenlijk hoe zij kan spaceholden voor zichzelf. Spaceholden is in feite niks meer of minder dan aanwezig zijn bij de prater, en indien gewenst spiegelen/teruggeven wat diegene zegt. Eventueel kan een spaceholder ook meehelpen raden welke gevoelens en behoeftes de prater heeft.

Het is in feite niks nieuws voor mij. Tijdens mijn jarenlange ervaring met geweldloze communicatie heb ik dit ontzettend vaak met anderen gedaan, ik hou ervan spaceholder te zijn. Het gaat me makkelijk af en de sprekers zijn me altijd zeer dankbaar.

De lucht begon te klaren en ik besloot om met mijn camera mezelf te filmen terwijl ik hardop dus een gesprek hield met mijzelf. De ene 'stem' de waarnemer, was rustig, nieuwsgierig, empatisch en liefdevol. De andere 'stem' de actrice was in pijn en deelde alles dat er te zeggen was over die pijn. Al pratende kwam er een enorme rust over beide stemmen heen. Dat klinkt wat vreemd want die beide stemmen, komen uit dezelfde persoon. Ze horen bij mij. 

Hoe ik dat precies doe is dus als volgt. De waarnemer begint altijd met de vraag: Lieverd, hoe voel je je NU? En dan kan de actrice antwoorden door beetje bij beetje te vertellen wat er in haar lichaam voelbaar is (feltsense) plus welke gedachters opspelen. In korte zinnen met genoeg pauzes zodat de waarnemer in de pauze het geheel kan teruggeven. Na dat teruggeven is er de standaard vraag van de waarnemer aan de actrice: Is er nog meer wat je wil zeggen? 

En de actrice op haar beurt, sluit haar ogen, voelt, neemt de tijd, en begint dan weer te praten, helemaal vrij, zonder zich in te houden. Want ik ben er voor haar, voor mezelf dus en ik begrijp mezelf als geen ander en ik heb zo veel geduld met mezelf en eigenlijk snap ik alles wat de actrice zegt want ik was erbij.

En nadat de waarnemer voor een zoveelste keer gevraagd heeft of er nog meer is wat gezegd wil worden, komt de actrice in stilte, in rust in sereniteit en vallen actrice en waarnemer samen in het grote niets. En zo verblijf ik dan nog even in de stilte en ruimte die ik zelf ben, genietend van het uitdijende, het opgeloste en alles wat er nog wel of niet meer is.

Dus deze week kwam ik tot de hoopgevende conclusie dat mijn zelfliefde enorm gegroeid is. Immers, er is werkelijk niemand die ik ken die zo lang, zo vaak en zo geduldig naar mijzelf wil luisteren en ook nog alles begrijpt.

Wauw dankjewel lieverd dat jij en ik 1 zijn.

Ahee!